Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Στην πολιτική το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει κι όλα τα υπόλοιπα είναι ήσσονος σημασίας. Το αποτέλεσμα λοιπόν επιβεβαιώνει την απόλυτη κυριαρχία του Τσίπρα στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, έχοντας κερδίσει τρεις εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε 7 μήνες. Παρά τα όσα μεσολάβησαν αυτό το επτάμηνο, ο Τσίπρας ζήτησε και πήρε από τον ελληνικό λαό αυτό που ήθελε. Να του δώσει την ευκαιρία να κυβερνήσει, καθώς όπως υποστήριζε τους προηγούμενους 7 μήνες ήταν υποχρεωμένος να βρίσκεται σε μια διαρκή διαπραγμάτευση με τους δανειστές.
Από σήμερα λοιπόν που ο Αλέξης Τσίπρας ορκίζεται εκ νέου πρωθυπουργός, θα περιμένουμε να κάνει χρήση της ευκαιρίας που ζήτησε και πήρε. Πρώτα απ’ όλα, περιμένουμε να δούμε τις επιλογές των προσώπων που θα απαρτίζουν τη νέα κυβέρνηση. Λάθος πρόσωπα σε λάθος θέσεις κοστίζουν από κάθε άποψη. Δεύτερον, θα πρέπει η νέα κυβέρνηση μέσω των προγραμματικών της δηλώσεων να δώσει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο πολιτικής σε μείζονα ζητήματα όπως: η διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση και βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, η αναπτυξιακή επανεκκίνηση, η διαχείριση της προσφυγικής και μεταναστευτικής κρίσης, κοκ.
Σήμερα ο Τσίπρας έχει τα χέρια λυμένα. Δεν υπάρχουν πλέον ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος που τον ήθελαν παρένθεση, με τους εταίρους – δανειστές έχει καταλήξει σε ένα μνημόνιο το οποίο υπερψηφίστηκε χθες από την ίδια την κοινωνία και δεν έχει πλέον «βαρίδια» μέσα στο κόμμα και στην κοινοβουλευτική ομάδα του για να του κάνουν αντιπολίτευση. Άρα δεν υπάρχουν πλέον και άλλοθι αναποτελεσματικότητας.
Με δεδομένο πως το μνημόνιο δεν αλλάζει, το πραγματικό περιθώριο που μένει στον Τσίπρα για να καταφέρει να είναι κάτι περισσότερο από διαχειριστής της ύφεσης, είναι να προσανατολιστεί σε πολιτικές που μπορούν να βοηθήσουν την ανάπτυξη. Κι αυτές είναι πολύ συγκεκριμένες. Σοβαρή αξιοποίηση του ΕΣΠΑ που όλο το προηγούμενο διάστημα βάλτωσε, άμεση εκταμίευση και επένδυση των πρώτων 3 δις του πακέτου Γιουνκέρ που πρέπει να πέσουν στην αγορά, ανακεφαλαιοποίηση και σταθεροποίηση των τραπεζών ώστε να επανενταχθούν στην πραγματική οικονομία, προσέλκυση επενδύσεων που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, άμεση και αποτελεσματική αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Επειδή τίποτε από τα παραπάνω δεν βρίσκεται στο DNA της παραδοσιακής αριστεράς, ο Τσίπρας είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένος να αναμετρηθεί με τον ίδιο του τον εαυτό. Η παλιά αντίληψη «καταδικάζουμε το κέρδος από όπου κι αν προέρχεται» δεν αποτελεί καλό σύμβουλο σε μια χρονική συγκυρία που ο τόπος διψάει για επιχειρηματικά σχέδια και πρωτοβουλίες. Όμως κανένας επιχειρηματίας δεν πρόκειται να βάλει τα ωραία του λεφτά μόνο και μόνο για να πληρώνει το ΙΚΑ, την εφορία και τους μισθούς. Είναι λογικό να προσδοκά να κερδίσει και ένα κράτος που θέλει επενδύσεις θα πρέπει να κάνει ακριβώς αυτό: να διευκολύνει και όχι να αντιστρατεύεται το επιχειρηματικό κέρδος.
Θα πρέπει λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας τη μάχη του παλιού με το νέο να τη δώσει και στο επίπεδο νοοτροπιών και αντιλήψεων και να την κερδίσει υπέρ του νέου. Νέο αυτή τη στιγμή μπορεί να σημαίνει στην πραγματικότητα μόνο παραγωγή νέου πλούτου, ο οποίος είναι και ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει στην κατεύθυνση της κοινωνικής συνοχής. Αλλιώς θα ξαναβρεθεί η κυβέρνησή του να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της και τελικώς να μην καταφέρει να μακροημερεύσει, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει οποιουδήποτε είδους προγραμματισμένη εκλογική αναμέτρηση στον ορίζοντα των επόμενων τριών χρόνων.
Ο πήχης είναι ψηλά. Όχι μόνο για τον ίδιο τον Τσίπρα αλλά και για όλους τους υπουργούς του. Μακάρι να καταφέρουν να περάσουν από πάνω… Κάθε Έλληνας θέλει αυτή την ώρα να το πιστέψει και το εύχεται. Από και πέρα, εμείς εδώ θα είμαστε και θα καταθέτουμε τη γνώμη μας αντικειμενικά και δίκαια, όπως άλλωστε κάναμε και σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, επιβραβεύοντας το σωστό και κατακρίνοντας το λάθος.
