Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Η αίσθηση που υπάρχει στο διεθνές περιβάλλον αυτή τη στιγμή είναι πως η ελληνική κυβέρνηση εξαναγκάζεται να πάει σε εκλογές μέσα στο πρώτο τρίμηνο του καινούργιου χρόνου και προκειμένου να μη συντριβούν τα δύο κόμματα που τη συναποτελούν, έχει αρχίσει τα «παιχνίδια». Ξέρουν πολύ καλά, πως η ιδέα να μετεξελιχθεί η διάσταση που υπάρχει αυτή τη στιγμή με την τρόικα σε ανοιχτή ρήξη, είναι ένα από τα σενάρια που υπάρχουν στα συρτάρια του Μαξίμου και η ενεργοποίησή του γίνεται όλο και πιο πιθανή όσο δεν συγκεντρώνεται ο μαγικός αριθμός των 180 για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Από αυτή την άποψη η μεταχείριση του Γκίκα Χαρδούβελη είναι δηλωτική των προθέσεων που υπάρχουν στο πρωθυπουργικό περιβάλλον. Αναδεικνύεται ο ΕΝΦΙΑ στην αιτία όλων των κακών και των δεινών αυτής της διακυβέρνησης για να βγούνε «λάδι» όλοι οι υπόλοιποι και ο Χαρδούβελης μοιάζει όλο και περισσότερο με «αποδιοπομπαίο τράγο».
Ο Γκίκας Χαρδούβελης, ο οποίος δεν είναι πολιτικός και έχει άγνοια κινδύνου για τους σκοπέλους της πολιτικής επικοινωνίας. υπέστη καθημερινές ταπεινώσεις τις τελευταίες ημέρες τόσο από κυβερνητικούς παράγοντες όσο και από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.
Αφαιρέθηκαν αρμοδιότητες από τον ίδιο για να πάνε στον υφιστάμενο του κ. Μαυραγάνη, πράγμα πρωτοφανές στα χρονικά του Υπουργείου Οικονομικών. Ουσιαστικά λειτουργούμε με δυο Υπουργούς Οικονομικών αυτή τη στιγμή…
Ενώ βαλλόταν καθημερινά στην Βουλή από βουλευτές της αντιπολίτευσης και κυρίως της συμπολίτευσης για τον ΕΝΦΙΑ, φόρο τον οποίο παρέλαβε, δεν υπερασπίστηκε ούτε την θέση του, ούτε το πρόσωπο του. Βουλευτές τον κατηγόρησαν μέχρι και για νοητική ανεπάρκεια, για αναποτελεσματικότητα, για μη αίσθηση της πραγματικότητας.
Προσπάθησε να απαντήσει συνολικά στην εκπομπή του Πρετεντέρη και τα έκανε χειρότερα με τις ατυχέστατες δηλώσεις του. Πρώτα, δηλώνοντας «άγνοια για το πότε θα έλθει η τρόικα» και έπειτα πως «οι τροικανοί είναι εκνευρισμένοι για αυτό και δεν έχουμε συμφωνία». Ήταν βούτυρο στο ψωμί για όσους τον έβλεπαν ως «εξιλαστήριο θύμα».
Όμως ο Χαρδούβελης δεν είναι ένας υπουργός τυχαίου υπουργείου. Αυτή την ώρα υποτίθεται πως είναι ο εθνικός διαπραγματευτής της χώρας και μάλιστα σε μια καθοριστική διαπραγμάτευση που θα διαμορφώσει τα δεδομένα μέσα στα οποία θα ζει και θα αναπνέει η Ελλάδα για τα επόμενα χρόνια. Με τι κύρος και ποια αξιοπιστία θα καθίσει ο Χαρδούβελης στο τραπέζι, όταν ο πρωθυπουργός του τον έχει «κουρέψει» ως τιμωρία για την ανικανότητά του;
Το «καλαμπούρι» αυτό λοιπόν θα πρέπει να σταματήσει εδώ. Καλώς ή κακώς , δικαίως ή αδίκως, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα ο Χαρδούβελης δεν μπορεί να συνεχίσει να κάθεται στην καρέκλα του Υπουργού Οικονομίας και κατ’ επέκταση στη θέση του εθνικού διαπραγματευτή της χώρας. Συνιστά ανοιχτή υπονόμευση της διαπραγματευτικής προσπάθειας και δεν μπορεί κανείς να σιωπά. Εφ’ όσον και η τρόικα δεν έχει αποφασίσει πότε θα επιστρέψει, είναι ο ιδανικός χρόνος για την άμεση αντικατάστασή του. Καλύτερα ένα ταπεινωτικό τέλος για τον ίδιο, παρά να συνεχιστούν χωρίς τέλος οι ταπενώσεις που θα υφίσταται εντός κι εκτός συνόρων…
Το μοντέλο «Υπουργός Οικονομικών-τεχνοκράτης» δείχνει να φτάνει, έπειτα από τρία χρόνια πειραματισμών, στο τέλος του. Οι καιροί απαιτούν έναν Υπουργό Οικονομικών που να μπορεί πολιτικά να υπερασπιστεί όχι μόνο τις επιλογές του αλλά κι ένα σχέδιο οικονομικής πολιτικής σε βάθος πενταετίας .
Υπό τις παρούσες συνθήκες, μόνον η Ντόρα Μπακογιάννη μπορεί άμεσα να αντικαταστήσει τον Γκίκα Χαρδούβελη, έχοντας και την εμπειρία και τη διεθνή δικτύωση που απαιτείται για να σωθεί ό,τι σώζεται στην επικείμενη διαπραγμάτευση.
Η ίδια άλλωστε έχει δείξει τον τελευταίο καιρό με τις ερωτήσεις και τις τοποθετήσεις της στη Βουλή και στα τηλεοπτικά κανάλια πως θέλει να έχει ενεργότερο ρόλο στην οικονομική πολιτική και πως θα μπορούσε να αναλάβει ευθύνες πέραν της απλής υπενθύμισης των προβλημάτων… Κι αν θέλει το «κάτι παραπάνω», ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για να αποδείξει πως το μπορεί.
ΥΓ: Πάντα πίστευα στον διακριτό ρόλο των Υπουργείων Οικονομίας και Οικονομικών. Άλλο η στρατηγική για την εθνική οικονομία και τη διεθνή θέση της χώρας κι άλλο η δουλειά των εσόδων του κράτους. Την αναγκαιότητα αυτή τόνισε προσφάτως και η κ. Μπακογιάννη. Συνεπώς η ταυτόχρονη αναβάθμιση του Γιώργου Μαυραγάνη σε Υπουργό ενός διακριτού Υπουργείου, αφενός θα εξασφάλιζε τη συνέχεια στη λειτουργία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού και αφετέρου θα επέτρεπε στην κ. Μπακογιάννη να ασχοληθεί απερίσπαστη με τη διαπραγμάτευση για το χρέος.
