Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Σε πολλούς φίλους που παρακολουθούν την αρθρογραφία μου δημιουργήθηκε η απορία αν με αυτά που έγραψα τη Δευτέρα στήριζα τον Τσίπρα. Για να το ξεκαθαρίσω και να μη μένουν άλλες απορίες, το ερώτημα που έθεσα δεν είχε σαν στόχο να αναδείξει την τεχνητή ευφορία που υπήρχε στην αρχή της εβδομάδας στο Μαξίμου, αλλά να δείξει τις ιστορικές ευθύνες που ακουμπούν στους ώμους της ΝΔ.
Μέχρι χθες, από το κυβερνητικό επιτελείο διέρρεαν εκτιμήσεις σχεδόν θριαμβικές ότι «κλείνει το πακέτο, θα τα υπογράψουμε όλα και θα κυβερνούμε μέχρι το 2019». Ύστερα, ο «διακόπτης» γύρισε ξανά από τον υποτιθέμενο επικείμενο θρίαμβο στην «πολιτική διαπραγμάτευση».
Ο Τσίπρας είναι αυτός που είναι. Πρωτίστως έχει στόχο την παραμονή στην εξουσία. Προκειμένου να εξαγοράζει χρόνο στην εξουσία, είναι ικανός να δραματοποιεί διαρκώς μια κατάσταση, μόνο και μόνο για να διατηρεί τις εσωκομματικές του ισορροπίες και να μην κινδυνεύσει να ανατραπεί από το ίδιο το κόμμα του. Αλλά δεν έχει και πρόβλημα, διότι δεν τον ενδιαφέρουν ούτε η αγορά, ούτε η τουριστική σεζόν, να πάει σε εκλογές επαναφέροντας στο προσκήνιο το φάντασμα της δραχμής. Σε αυτή τη διττή στρατηγική θα επανέλθουμε αναλυτικότερα την ερχόμενη εβδομάδα.
Δεν είναι καθόλου περίεργο λοιπόν που αναβλήθηκε το Eurogroup της Μ. Πέμπτης, όταν τις προηγούμενες μέρες με διαρροές από το ίδιο το Μαξίμου – όπως πιστεύω εγώ – η γερμανική Bild έγραφε πως ο Τσακαλώτος, δηλαδή ο βασικός Έλληνας διαπραγματευτής, τελεί υπό παραίτηση. Ο οποίος συμβαίνει επίσης να είναι ο ιθύνων νους της κίνησης των 53, που συγκροτούν και την εσωκομματική αντιπολίτευση στον Τσίπρα.
Πάμε πάλι μέσα σε συνθήκες πανικού να υπογράψουμε ως χώρα ό,τι μας βάλουν μπροστά μας. Και το μόνο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι η παραπλάνηση της κοινής γνώμης έτσι ώστε υπό το κράτος του φόβου να αποδεχθεί και το τρίτο και το τέταρτο και το… δωδέκατο μνημόνιο. Μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Αυτή είναι πλέον η μοίρα της χώρας στο βαθμό που παραμένει αναπάντητη η βασική ερώτηση: ποιο είναι εκείνο το παράλληλο οικονομικό πρόγραμμα, το οποίο πέρα και έξω από τις δεσμεύσεις των μνημονίων, μπορεί να «γυρίσει» το παιχνίδι δημιουργώντας νέο πλούτο στη χώρα;
Την απάντηση αυτή ο Τσίπρας δεν την έχει και δεν θα μπορούσε να την έχει γιατί έχει επιλέξει την «πρακτική αριθμητική». Ξέρει ότι οι ευχαριστημένοι με τα λίγα είναι οι περισσότεροι. Ξέρει πως οι περισσότεροι βλέπουν τους εαυτούς τους σαν θύματα της Ψωροκώσταινας παρά σαν πολίτες του σύγχρονου κόσμου που οραματίζονται, αγωνίζονται και κερδίζουν.
Ωστόσο την απάντηση δεν την έχει ούτε η ΝΔ. Διότι κακά τα ψέματα, οι θεωρίες είναι σαπουνόφουσκες που σκάνε μόλις έρχονται σε επαφή με την πραγματικότητα. Παράλληλο πρόγραμμα ανάπτυξης σημαίνει ηγεσία ικανή να κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις της χώρας «κάτω από τη μύτη» των μνημονίων. Σημαίνει όραμα κι εμπιστοσύνη. Δυστυχώς στο πολιτικό σύστημα αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτε από όλα αυτά.
Καλή Ανάσταση, αδέρφια!
