Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος,
Οι ευχές των ημερών είναι ένα τρόπος για να προσδιορίσουμε τη λέξη ή τις λέξεις που θα εκφράσουν το πνεύμα της νέας χρονιάς. Γι αυτό και στα μηνύματα των πολιτικών «έπαιξαν» οι λέξεις: «σταθερότητα» από τη μια και «ελπίδα» από την άλλη. Το πολιτικό σύστημα ξέρει πως το εκλογικό σώμα κυριαρχείται από μια δραματική αίσθηση αβεβαιότητας και η σωστή λέξη που θα το καθησυχάσει ή θα το εμπνεύσει, μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για την έκβαση της εκλογικής αναμέτρησης της 25ης Ιανουαρίου.
Γύρω από το κουφάρι της κληρονομιάς της Μεταπολίτευσης, δίνουν τη μάχη τους οι δύο πόλοι που διαμορφώθηκαν με την κατάρρευσή της, για να διεκδικήσουν τη θέση του οδηγού στην «επόμενη μέρα». Η ΝΔ του Σαμαρά που δεν είναι η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή. Είναι μια Νέα Δεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Είναι μια Νέα Αριστερά.
Το Κέντρο προς το οποίο συνέκλιναν οι πολιτικές δυνάμεις της Μεταπολίτευσης καθ’ όλη τη διάρκειά της, κατέρρευσε με την χρεωκοπία της χώρας. Σήμερα δεν υπάρχει πλέον ο ηδονιστικός και ανέμελος κόσμος των «50 αποχρώσεων του γκρι». Το τέλος αυτής της εποχής δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη συμβολική απεικόνιση από το να «βγαίνουν στο σφυρί» οι βίλες των μεγάλων πρωταγωνιστών της και να τσακώνονται μεταξύ τους τα παλιά και «νέα» απομεινάρια της «Κεντροαριστεράς».
Επιστρέφουμε ολοταχώς στο «άσπρο – μαύρο». Εδώ όμως, έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα. Όποτε βρέθηκαν αντιμέτωπες σε πολωτική αντιπαράθεση η Δεξιά με την Αριστερά, η χώρα ηττήθηκε. Το ίδιο ενδέχεται να συμβεί και τώρα. Τα χρόνια της ηδονής να ακολουθηθούν από χρόνια οδύνης, όπως ήδη συμβαίνει και ασφαλώς μπορεί να γίνει πολύ χειρότερο στη συνέχεια. Για να γίνει καλύτερο πάντως, τουλάχιστον με βάση την ιστορική εμπειρία, είναι σημαντικό να μην παραιτηθούμε στον τροχό της μοίρας και να ορθώσουμε το ανάστημά μας στις προκλήσεις των καιρών μας. Κι αυτό σημαίνει μια σύνθεση των αντιθέτων σε ένα ανώτερο επίπεδο, σημαίνει μια δύναμη που θα μπορεί να κάμψει τις απολυτότητες και τις πολώσεις, με το βλέμμα στραμμένο σε όλους και όχι αποκλειστικά σε κάποιες ελίτ.
Οι μεγάλες αλλαγές αναγνωρίζονται κατ’ αρχήν από τις λέξεις. Ούτε η σταθερότητα, ούτε η ελπίδα, είναι η σωστή λέξη. Διότι η κοινωνία νιώθει «ελεύθερη πολιορκημένη» κι αυτό που αναζητεί έχει όνομα και λέγεται: Διέξοδος.
Δεν ψάχνει όμως μια ηρωική έξοδο όπως στο Μεσολόγγι. Η εποχή των ηρώων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η κοινωνία ψάχνει έναν «Μωυσή» για τη διάβαση της θάλασσας, χωρίς να βρέξουμε τα πόδια μας! Δεν μοιάζει όλο αυτό πολύ μαγικό; Τι να σας πω… Η προσωπική μου ευχή πάντως για το 2015 είναι: Καλή Διέξοδο, με Υγεία και… Μαγεία!
ΥΓ1: Προς άρση πιθανών παρεξηγήσεων, Διέξοδος δεν σημαίνει οπωσδήποτε άλλο ένα κόμμα. Σημαίνει οπωσδήποτε ένα άλλο πρότυπο Ηγεσίας και μια άλλη Στρατηγική για τη χώρα.
ΥΓ2: Προς επιβεβαίωση της «μαγείας» των λέξεων, είναι άλλο πράγμα το «κούρεμα» χρέους «εις υγείαν» των διαπλεκόμενων ολιγαρχών και είναι άλλο πράγμα να ζητάς «άφεση χρέους» για να χρηματοδοτείται σταθερά και σε βάθος χρόνου μια υγιής, συνεργατική, αλληλέγγυα, κοινωνική οικονομία. Το «πεντοζάλι» δεν το καταλαβαίνει κανένας. Το « Social entrepreneurship» το καταλαβαίνουν όλοι.
