Ελεύθερος είναι όποιος δεν φοβάται. Αλλά η κατεστημένη ιεραρχική πυραμίδα ποτέ δεν το εκτιμά ως προσόν, διότι αυτό ακριβώς φοβάται. Ζει διαρκώς με τον εφιάλτη πως “θα έρθει κάποιος έξυπνος να μας πάρει το μαγαζί”. Είναι ο λόγος που σταύρωσαν και το Χριστό.
Αυτό διαχρονικά έχει μια πολύ συγκεκριμένη συνέπεια. Την συστηματική εξόντωση του ελεύθερου και ως εκ τούτου ικανού και δημιουργικού πνεύματος και την επικράτηση της μετριοκρατίας. Ο μέτριος επειδή πάντα φοβάται, έχοντας συνείδηση της μετριότητάς του, δεν είναι ποτέ ελεύθερος. Φοράει την περσόνα της βαρύγδουπης σοβαροφάνειας και του ορθολογιστικού σχολαστικισμού κι αντί να δημιουργεί, μιμείται “sucess stories”. Έτσι, με τη “σωστή τοποθέτηση” βρίσκει πάντα ένα τρόπο να παραμένει στον αφρό, σε αντίθεση με αυτόν που λέει ελεύθερα αυτό που πιστεύει, ο οποίος μπαίνει ενίοτε σε μεγάλες περιπέτειες aλλά δεν χάνει την ψυχή του.
Όσο βέβαια τα πράγματα κινούνται στη σφαίρα της “κανονικότητας”, η μετριότητα είναι αξιοζήλευτο προτέρημα. Όταν όμως οι περιστάσεις απαιτούν να βγάλει κάποιος το φίδι από την τρύπα, ο μέτριος επειδή φοβάται και δεν έχει την παραμικρή ιδέα πως να το κάνει, σκέφτεται μόνον σε ποιον θα ρίξει την ευθύνη που δεν έγινε. Οπότε… μαύρο φίδι που μας έφαγε!
Τα κόμματα υπήρξαν το βασικό σχολείο για την εμπέδωση της μετριοκρατίας στη χώρα. Κι επειδή οι κομματικοί μηχανισμοί έχοντας το μαχαίρι και το πεπόνι αποφάσιζαν για όλα, υπήρξε μια πολύ συγκεκριμένη συνέπεια. Η μετριοκρατία κατέκλυσε τα πάντα. Ακόμη και το τελευταίο “κάστρο” της ανθρώπινης ευφυίας που είναι η τέχνη. Έτσι δεν έχουμε μόνο μέτριους υπαλλήλους. Δεν έχουμε μόνο μέτριους επιχειρηματίες. Δεν έχουμε μόνο μέτριους πολιτικούς. Έχουμε και μέτριους καλλιτέχνες, οι οποίοι υποτίθεται υπηρετούν το “πνεύμα” πάνω απ’ όλα και οφείλουν να λειτουργούν ως ζώσα συνείδηση μιας κοινωνίας την ώρα που έχει γύρει κι είναι έτοιμη να την πάρει ο λήθαργος.
Ο Τσίπρας δεν είναι χειρότερος ως πολιτικός απ’ ότι ο Λάκης Λαζόπουλος ως καλλιτέχνης. Παραμένουν στο αφρό αμφότεροι, έχοντας πουλήσει για μεταξωτές κορδέλες τα φύκια του αυτονόητου. “Πες ό,τι θέλει ο κόσμος ν’ ακούσει.”. Αυτό όμως είναι κάτι που θα πρέπει να το κάνουν μόνον οι διαφημιστές. Ο διαφημιστής είναι καθαρός. Σου λέει πληρώνομαι και διαφημίζω. Το ταμπελάκι “περιέχει τοποθέτηση προϊόντος” δεν ταιριάζει στην τέχνη όταν θέλει να λέει αλήθειες. Και στην Αριστερά πάνω απ’ όλα, όταν μάλιστα επί χρόνια ορκιζόταν πως “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”!
Και φτάνουμε έτσι στην τρίτη μεγάλη συνέπεια της μετριοκρατίας. Την προδοσία της υποτιθέμενης 4ης εξουσίας. Η χώρα δεν θα βρισκόταν σήμερα σε αυτή τη δεινή θέση εάν η μετριοκρατία δεν ήταν τόσο εμπεδωμένη και (αυτο)αναπαραγόμενη όσο στα “συγκροτήματα τύπου”, καθότι αποτελούσαν τη μετώπη συγκεκριμένων συμφερόντων. Το “ελέγχουμε την εξουσία” προσέλαβε ένα πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο προσωπικής ευζωίας και ως εκ τούτου η επιτυχία σπανίως είχε να κάνει με την ουσία της αποστολής του δημοσιογράφου να φέρνει την αλήθεια στο φως.
Οι τιμητικές εξαιρέσεις που ασφαλώς υπάρχουν σε όλους τους χώρους – περίπτωση Σκλαβενίτη για παράδειγμα – απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αλλά δεν συνιστούν μέγεθος ικανό για να αλλάξει μια προδιαγεγραμμένη πορεία παρακμής, καθώς το “λίγο – λίγο” έγινε πολύ… σκοτάδι! Κι από τον Κωστόπουλο φτάσαμε στον Μποτρίνι. Και φοβάμαι πως δεν είναι το τέλος, έχει κι άλλο…
Διότι μη μου πείτε πως “υπάρχει φως” σε μια χώρα η οποία είναι στο παραπέντε ενός πολέμου με τον “αιώνιο αντίπαλό της” κι όμως δείχνει τόσο απροετοίμαστη ώστε να τρέχει με διαδικασίες fast track να προλάβει την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό του πολεμικού υλικού της που βρίσκεται εδώ και κάτι χρόνια παροπλισμένο να σκουριάζει στα υπόστεγα. Πλήρωνε τώρα περιούσιε ελληνικέ λαέ που ζεις σε συνθήκες φτώχειας, 1δισ. ευρώ!
Τούτων δοθέντων, Καλό Πάσχα Έλληνες και να φάτε με… μέτρο!
