Η αλήθεια είναι πάρα πολύ απλή. Η πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης δεν φέρνει θετικά αποτελέσματα και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εναλλακτική πολιτική πρόταση. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται εγκλωβισμένη σήμερα η χώρα. Η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας από τους πολίτες, δεν συμφέρει προφανώς ούτε τα κόμματα της συγκυβέρνησης ούτε και τον ΣΥΡΙΖΑ και για αυτό από κοινού επιχειρούν να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα.
Μη έχοντας να δείξουν τίποτα επί της ουσίας στην κοινωνία, αλληλοτροφοδοτούν ένα γαϊτανάκι εντυπώσεων που έχει στο επίκεντρο τις….«βίλες των οργίων». Η κυβέρνηση «ανακάλυψε» μετά από 22 ολόκληρα χρόνια την κατάληψη της βίλας Αμαλία όπως και αυτή στην «βίλα Μαρία Κάλλας», προσκαλώντας την κοινωνία να δει- μέσα από την «κλειδαρότρυπα» του φωτογραφικού υλικού που μοιράζει η αστυνομία- τον ΣΥΡΙΖΑ «ερωτοτροπεί» με τους «μπαχαλάκηδες» και να «χαϊδολογιέται» με πυρήνες της ακροαριστερής τρομοκρατίας και αναρχικούς.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε στη σέντρα το Μέγκα για το δάνειο των 98 εκατομμυρίων που εξασφάλισε μέσα σε συνθήκες χρηματοδοτικής ένδειας από τις τράπεζες, στοχοποίησε τον Γιάννη Πρετεντέρη με δηκτικά σχόλια και χθες μέσω του «Πρώτου Θέματος» ξαναχτύπησε τον Μπόμπολα καθώς ο υπεύθυνος για τα οικονομικά του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Σταθάκης υποστηρίζει πως ο όμιλος Μπόμπολα έχει κάνει απόσβεση του έργου της Αττικής Οδού και γι’αυτό πρέπει να καταγγελθεί η σύμβαση και να επιστραφεί προφανώς η διαχείριση της οδού στο κράτος. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη σειρά του προσκαλεί την κοινωνία να «κάνει μάτι» στη «βίλα των οργίων» της διαπλοκής και να αποδείξει ότι η κυβέρνηση διατηρεί…ανάρμοστες σχέσεις με το εκδοτικο-επιχειρηματικό κατεστημένο.
Που οδηγεί όλο αυτό το παιχνίδι με τις…βίλες των οργίων; Επί της ουσίας πουθενά. Παρέχει όμως την «πρώτη ύλη» για οξύτατους πολιτικούς διαξιφισμούς και κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις, προς τέρψη των κομματικών ακροατηρίων. Στην Ελλάδα, η πολιτική υπήρξε πάντα ζήτημα δηλώσεων και αντιδηλώσεων, αφού η παροιμιώδης ανικανότητα για την παραγωγή χειροπιαστού έργου με κοινωνικό όφελος έπρεπε με κάτι να υποκατασταθεί.
Οι εθνικόφρονες και τα «μιάσματα», η «επάρατος Δεξιά» και η «δημοκρατική παράταξη», οι «εκσυγχρονιστές» και οι «λαϊκιστές» υπήρξαν διαχρονικά τα δίπολα σκληρών αντιπαραθέσεων που συντηρούσαν το πολιτικό σύστημα, χωρίς να είναι υποχρεωμένο να αποδεικνύει την επάρκεια και την αποτελεσματικότητά του. Το ίδιο επιχειρείται και σήμερα. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο μαζί προσπαθούν να αποσπάσουν την κοινωνική προσοχή από την σκληρή καθημερινότητα.
Η κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά πως ο αντίπαλός της δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η κατάσταση στην κοινωνία και στην οικονομία, με την επίσημη ανεργία να φτάνει το 30%, τα λουκέτα στην αγορά να πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο και τη νέα φτώχεια να σαρώνει τα νοικοκυριά. Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπάλου είναι η σιωπηρή παραδοχή της κυβέρνησης πως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον πραγματικό αντίπαλό της.
Παρομοίως, αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η κυβέρνηση. Είναι η αδυναμία του να παρουσιάσει ένα αξιόπιστο κυβερνητικό πρόγραμμα που θα απαντάει με σαφήνεια στο τι νόμισμα πρέπει να έχουμε, ποια πρέπει να είναι η σχέση μας με την Ευρώπη και πως θα επιστρέψει η ανάπτυξη στη χώρα. Η επιλογή της κυβέρνησης ως αντιπάλου είναι η σιωπηρή συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ με τον μονόδρομο της ύφεσης και της οικονομικής καταστροφής.
ΥΓ: Αυτό που ανησυχεί πραγματικά το Μαξίμου δεν είναι αν ο αναρχικός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Διαμαντόπουλος φοράει ή δεν φοράει κουκούλα. Αυτό που τους ανησυχεί πραγματικά είναι μήπως ο Τσίπρας φορέσει «κουκούλα» κατά την παραμονή του στο Βερολίνο και «καρφώσει» στεγνά στους Γερμανούς ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες από τα άπλυτα της ελληνικής διαπλοκής.
