Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Δεν είχε μόνο η κυβέρνηση το δικό της «ήπιο σενάριο», αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τρομαγμένο από την παρ’ ολίγο ανάδειξή του σε κυβέρνηση σε συνθήκες μετωπικής σύγκρουσης «με τα φρένα σπασμένα» τον Ιούνιο του 2012, προσανατολίστηκε ήδη από την επαύριο αυτών των εκλογών σε μια ήπια στρατηγική δημιουργίας «γεφυρών» και προϋποθέσεων συναίνεσης με τμήματα του εγχώριου και διεθνούς κατεστημένου.
Τα ταξίδια του Αλέξη Τσίπρα σε Αργεντινή, Βραζιλία και ΗΠΑ το χειμώνα του 2012 ήταν μόνο η αρχή, καθώς σε διάστημα μικρότερο των δύο χρόνων από τότε, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει σχεδόν «επίσημος συνομιλητής» της ηγεσίας της Ευρωζώνης, περιλαμβανομένης και της γερμανικής κυβέρνησης!
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας και πολύ περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικά έχουν γίνει τα «καλά παιδιά» του συστήματος˙ σημαίνει όμως ότι ο Αλέξης Τσίπρας εργάζεται για σχεδόν δύο χρόνια συστηματικά πάνω στο δικό του «ήπιο σενάριο», ενός νέου «ιστορικού συμβιβασμού».
Το σενάριο αυτό ενέπνευσε και την τακτική του «ώριμου φρούτου», δηλαδή της αναμονής να ολοκληρωθεί η φθορά της κυβέρνησης χωρίς την αποφασιστική πίεση του ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος ήταν να βγάλει η κυβέρνηση όσο το δυνατόν πιο πολλή «βρόμικη δουλειά» και να ελαφρύνει έτσι το έργο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Εντελώς πρόσφατα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον αποκτήσει πολιτική και δημοσκοπική δυναμική «κυβέρνησης εν αναμονή», η τακτική αυτή μεταφράστηκε στο εξής: να βγάλει η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου τη «βρόμικη δουλειά» της ολοκλήρωσης της τελευταίας αξιολόγησης του τρέχοντος προγράμματος και να περάσουμε σε ευρωπαϊκό καθεστώς επιτήρησης, γεγονός που θα διευκόλυνε τη διαπραγματευτική τακτική μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, αυτή η προσδοκία είχε μεγάλη δόση αντιφατικότητας: αν η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου εξασφάλιζε όλα αυτά, γιατί να μην περάσει με επιτυχία και τον «κάβο» της προεδρικής εκλογής; Ακριβώς γι’ αυτό, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βιαζόταν μεν αλλά «όχι πολύ»: ήθελε να ολοκληρωθεί γρήγορα το παρόν πρόγραμμα αλλά χωρίς να αναληφθούν νέες δεσμεύσεις από την κυβέρνηση. «Τελειώστε εσείς με το τρέχον πρόγραμμα, για να έρθω εγώ να διαπραγματευτώ τα περαιτέρω»…
Η πρόσφατη επίθεση των αγορών έριξε τις πρώτες βαριές σκιές πάνω σε αυτή την προσδοκία, το -ούτως ειπείν- ήπιο σενάριο του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, οι δηλώσεις Ρέγκλινγκ ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Τώρα, αντιλαμβάνονται στην Κουμουνδούρου ότι οι δανειστές δεν πρόκειται να τους προσφέρουν στο «πιάτο» ένα ευνοϊκό πλαίσιο διαπραγμάτευσης. Και όχι μόνο αυτό: φοβούνται ότι οι Σαμαράς – Βενιζέλος θα εξαντλήσουν όλα τα μέσα για να μην παραχωρήσουν την κυβερνητική εξουσία. Όπως το παραδέχτηκε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, «Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν είναι ούτε Ράλλης του 1981 ούτε Μητσοτάκης του 1993 ούτε Σημίτης, Κώστας Καραμανλής ή Γιώργος Παπανδρέου».
Επί δύο χρόνια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χτίζει το δικό της «ήπιο σενάριο». Και τώρα αντιλαμβάνεται με τρόμο ότι το «ήπιο σενάριο» τελείωσε όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά και για τον ΣΥΡΙΖΑ…
