Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Είναι κοινή η διαπίστωση εδώ και χρόνια από πολλούς υπουργούς και διαφορετικών μάλιστα κομματικών αφετηριών, ότι πολλές κρατικές υπηρεσίες, έχουν αποδομηθεί πλήρως και χρειάζονται ξανά χτίσιμο από την αρχή. Μάλιστα πρόσφατα με τις τραγικές πυρκαγιές, που οδυνηρά ανεδείχθη η γύμνια του κράτους, ανάλογες εκτιμήσεις ειπώθηκαν κατά κόρον. Είναι σημαντικό έτσι, ότι πολλοί κεντρικοί συντελεστές της πολιτικής μας σκηνής και από ξένα μεταξύ τους κομματικά μετερίζια, απολήγουν στο συμπέρασμα, πως αρκετές δομές του κράτους μας θέλουν γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Πάραυτα κανείς δεν αποτολμά την διαδικασία της αναδόμησης, δίκην του πολιτικού κόστους. Και βεβαίως πάντα το οδυνηρό τίμημα αυτής τα ατολμίας το καταβάλει ο ελληνικός λαός, στον οποίο πέφτει επάνω του, κάθε σαθρό κομμάτι του κρατικού οικοδομήματος.
Αναφύεται έτσι το ερώτημα, γιατί δειλιάζει η πλειονότητα του πολιτικού μας συστήματος, δοθέντος ότι όλοι συμφωνούν, ότι το κράτος θέλει ξαναχτίσιμο και ότι έχουν αποσυντεθεί τα θεμέλιά του; Προφανώς ένα τέτοιο τολμηρό εγχείρημα, μια κυβέρνηση οφείλει να το υλοποιήσει στην αρχή της διακυβέρνησής της, όταν διαθέτει πολιτικές αντοχές και αποθέματα, απέναντι στα καθεστηκώτα συμφέροντα. Μετά επακολουθεί η συντηρητική διαχείριση του πολιτικού χρόνου, η ατολμία και βεβαίως ο φόβος του περίφημου πολιτικού κόστους, με το ένστικτο της επιβίωσης. Ενώ έρχονται και όλοι οι πυλώνες του υπάρχοντος status quo, ήτοι συνδικαλιστές, κομματικά στελέχη, αλλά και βολεμένοι υπηρεσιακοί παράγοντες, που «εισηγούνται» πως τα πράγματα δεν πρέπει να αλλάξουν, «γιατί θα χάσουμε το γκουβέρνο» !!! Μια καλά δηλαδή οργανωμένη άμυνα, των θιγόμενων από τις αλλαγές συμφερόντων, που έχουν κάθε λόγο «ο χορός καλά να κρατεί» !!!
Μια μόνη λύση υπάρχει σε αυτό το φαύλο κύκλο. Άκαμπτη πολιτική βούληση, με συναίνεση από την αντιπολίτευση. Σε ένα κράτος με κύρος, θα προσκαλούνταν έτσι οι άριστοι σε έναν τομέα του, π.χ. στην πυρόσβεση, θα κατέθεταν τις προτάσεις τους για την αναδόμηση της υπηρεσίας και μετά θα επακολουθούσε η υλικοτεχνική επάνδρωση της υπηρεσίας, με τα απαιτούμενα νέα υλικά. Ένα βήμα πιο πέρα η κυβέρνηση θα καλούσε – άτυπα – την αντιπολίτευση, που θα συμμετείχε γόνιμα στην προσπάθεια με τις προτάσεις της – να στηρίξει πολιτικά το εγχείρημα και να βάλει πλάτη στην κρατική εδραίωσή του.
Αντίπερα τώρα στην πιο πάν ελπιδοφόρα λογική, παρατηρούμε, να ηγείται της Πολιτικής Προστασίας και πάλι ένα κομματικό στέλεχος ! Δηλαδή σε καίριες δομές του κράτους, τοποθετούνται όχι οι άξιοι και οι χαίροντες του σεβασμού και της εκτίμησης στον χώρο τους, για την επιχειρησιακή τους αρτιότητα, αλλά κατά τα γνωστά, οι κομματικά ημέτεροι ! Και δίνεται η εντύπωση και ότι η εθνική τραγωδία των φονικών πυρκαγιών, γίνεται αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης, για να διοριστούν νέες φουρνιές κομματικών στελεχών, σε παλιές και νέες κρατικές θέσεις.
Με αυτή την παθογενή λογική όμως, θα βιώνουμε διαρκώς τραγωδίες και εθνικούς ολέθρους. Και εν πάσει περιπτώσει τον δυστυχή έλληνα πολίτη, που λούζεται αυτές τις αρρωστημένες νοοτροπίες και τις πληρώνει, ενίοτε και με το αίμα του αδρά, δεν τον απασχολεί αν ένας πολιτικός κατανόησε την παθογένεια, αλλά ποιος τόλμησε να πιάσει τα «αναμμένα κάρβουνα» και να την θεραπεύσει ! Και τέλος, τέλος, η σωρευόμενη σταθερά αποδόμηση των κρατικών υπηρεσιών, θα οδηγήσει αναπότρεπτα στην πλήρη κατάρρευση του κράτους. Οπότε, τότε δεν θα υπάρχουν καθόλου θέσεις, για να διαμοιραστούν τα κομματικά τρωκτικά ….
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
