Οφείλω να παραδεχθώ ότι ο κ. Κικίλιας απαγγέλλει άψογα τα λόγια του ρόλου του. Δεν κομπιάζει, δεν κάνει σαρδάμ και αναφέρει αριθμούς σωστικών μέσων, διασωθέντων και τα σημεία παρέμβασης της «Πολιτικής Προστασίας». Έχει, δε, φροντίσει και την ενδυματολογική πτυχή του χαρακτήρα που υποδύεται. Στολή εργασίας. Πώς δεν είχε σκεφτεί όταν ήταν υπουργός Υγείας να εμφανίζεται με άσπρη μπλούζα; Η πείρα, βλέπετε, σε βοηθάει να βελτιώσεις τα εκφραστικά σου μέσα.
Ορισμένοι υποστηρίζουν πως ο χαρακτήρας δεν έχει βάθος. Ομως αυτό είναι θέμα του συγγραφέα. Ο ερμηνευτής οφείλει να είναι πιστός στο κείμενο, εκτός αν παίζει αρχαίο δράμα στην Επίδαυρο. Ας πούμε δεν μας λέει γιατί καθυστέρησε να ζητήσει την παρέμβαση του στρατού δύο 24ωρα, αφού η Θεσσαλία είχε ήδη πνιγεί στα νερά. Και δεν μας λέει πώς, και αν, λειτούργησαν τα αντιπλημμυρικά έργα που έγιναν στην περιοχή μετά το πέρασμα του «Ιανού». Θα μου πείτε αυτά είναι θέμα της περιφέρειας και της αυτοδιοίκησης, όμως ποιος τις ελέγχει;
Αν δεν είναι έργο της Πολιτικής Προστασίας, τότε τι νόημα έχει η «πολιτική προστασία»; Αν εξαιρέσουμε το «112» εννοείται. Ακουσα χθες τον κ. Κικίλια να μιλάει για 10 νεκρούς. Θα όφειλε να προσθέσει «μέχρι στιγμής». Θυμίζει εκείνους τους ηθοποιούς οι οποίοι, αν ο ρόλος τους τελειώνει στη δεύτερη πράξη, δεν κάνουν τον κόπο να διαβάσουν το έργο έως το τέλος. Θυμίζει κι εκείνον τον ανεκδιήγητο Τόσκα που έκανε πως δεν έβλεπε την εκατόμβη στο Μάτι έως τη στιγμή που αναγκάστηκε να τη δει. Το επαναλαμβάνω: μπορεί να φταίει ο συγγραφέας. Ο ίδιος είναι απλός ερμηνευτής. Εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να ανατριχιάζουμε στην ιδέα αυτού που θα δούμε όταν αποτραβηχτούν τα νερά.
Υποθέτω ότι δεν είμαι ο μόνος που όταν άκουσε ότι ο Κικίλιας αναλαμβάνει την «πολιτική προστασία» αναρωτήθηκε «γιατί». Τι έκανε όταν μπήκε για πρώτη μέρα στο γραφείο του; Ζήτησε να του φέρουν τα σχέδια πυροπροστασίας; Ζήτησε τα σχέδια αντιμετώπισης πλημμυρικών φαινομένων; Μπορεί. Θα του εξήγησαν οι διάφοροι αρμόδιοι τα σχέδια και τις εναλλακτικές τους, ο ίδιος θα κατάλαβε ό,τι κατάλαβε και μετά θα είπε: «Και τώρα ας προχωρήσουμε παρακάτω. Αφήστε με γιατί έχω δουλειά».
Η κυβέρνηση και ο κ. Μητσοτάκης,προσωπικά, θα πρέπει να ανησυχούν. Οι ίδιοι έλεγαν πριν από τις εκλογές ότι δεν υπάρχει γι’ αυτούς ούτε μία μέρα περιόδου χάριτος. Πλησιάζουν οι εκατό μέρες. Ιούλιος, Αύγουστος και Σεπτέμβριος δοκίμασαν με τον πιο επώδυνο τρόπο τις αντοχές της χώρας. Δοκίμασαν όμως και τις αντοχές της κυβέρνησης. Ανέδειξαν κυρίως τις αδυναμίες του ανθρώπινου δυναμικού της. Ο κ. Μητσοτάκης θα πρέπει να αφήσει κατά μέρος τις πολιτικές φιλανθρωπίες και να αντιμετωπίσει το περιβάλλον του με την ίδια αυστηρότητα που αντιμετωπίζει τον εαυτό του.
