Η Λούκα Κατσέλη της οποίας το όνομα φέρει ένας από τους ελάχιστους νόμους που ψηφίστηκαν τα χρόνια της κρίσης και προστατεύουν τους αδύναμους οικονομικά συμπολίτες μας, τη στιγμή που h πλειονότητα των νόμων αυτής της περιόδου κάνει μάλλον το αντίθετο, έχει αναπτύξει ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο, μόνο μέσα σε λίγους μήνες.
Με την ίδια στο τιμόνι της Εθνικής Τράπεζας, επετεύχθη η μεγαλύτερη ανακεφαλαιοποίηση σε σύγκριση με όλες τις άλλες συστημικές ελληνικές τράπεζες. Ήταν η κα Κατσέλη που επιβεβαίωσε ότι η ανακεφαλαιοποίηση έγινε χωρίς «κούρεμα» των καταθέσεων και με την παροχή ρευστότητας από τα διευρυμένα κανάλια ρευστότητας της ΕΚΤ. Μέρος του έργου που παρέδωσε μέσα σε λίγους μήνες ήταν ο τραπεζικός τομέας να είναι πλέον σε θέση να χρηματοδοτήσει βιώσιμες επιχειρηματικές και επενδυτικές πρωτοβουλίες, με εξαγωγικό και καινοτόμο προσανατολισμό σε μια σειρά από τομείς που η χώρα διαθέτει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα.
Η Λούκα Κατσέλη, είναι επίσης παράγοντας εγγύησης για την άρση – επί τέλους – των capital controls που τόσο ταλαιπώρησαν την ελληνική οικονομία και κυρίως τη μικρομεσαία επιχείρηση, μέσα στους επόμενους έξι μήνες.
Και ενώ το 2015 κλείνει και η ίδια είναι μία από τους λίγους που θα είχε τη δυνατότητα μίας ανασκόπησης που θα της έδινε τη δυνατότητα να εξαργυρώσει στον δημόσιο λόγο το πολιτικό κεφάλαιο που έχει συσσωρεύσει, εκείνη έκανε κάτι που μας άφησε άφωνους.
Έγραψε στα Νέα ένα άρθρο, όχι για την ίδια αλλά για τη μητέρα της. Μοιράστηκε με τους αναγνώστες μία μοναδική συγκίνηση ανατρέχοντας στη ζωή της μητέρας της. Η Λούκα θυμήθηκε εκείνα τα βράδια που την έπαιρνε η μητέρα της όταν μέναν σε ένα μικρό καμαράκι πάνω από το μουσείο της Επιδαύρου και ενώ εκείνη έκανε πρόβες μόνη της στο αρχαίο θέατρο αργά το βράδυ, η μικρή Λούκα κοιμόταν στα μαξιλαράκια του πρώτου διαζώματος. Θυμήθηκε τον χειμώνα που η μητέρα της παρότι τελείωνε αργά τη νύχτα από τις παραστάσεις, ξύπναγε στις 6 το πρωί για να βρουν τα παιδιά έτοιμο το πρωινό τους. Μέσα από αυτές τις προσωπικές μνήμες ανέτρεξε και στα κινήματα για την ειρήνη και τους απελευθερωτικούς αγώνες στα οποία η μητέρα της συμμετείχε παρότι προερχόταν από συντηρητική οικογένεια.
Στο άρθρο της η Λούκα Κατσέλη, δεν μιλά για τον εαυτό της. Μιλά για «τα ανεξίτηλα πατήματα» που άφησαν πίσω τους οι γονείς της και κυρίως η μητέρα της και για το πώς στην οικογένειά της το θέατρο και η πολιτική αποτέλεσαν «δύο αλληλένδετους πόλους έκφρασης, δημιουργίας και προσφοράς». Και μόνο αυτή η κίνησή της που εμφανώς δεν έχει καμία επικοινωνιακή στόχευση, μας συγκίνησε.
