Γράφει ο Ceteris Paribus
Πότε βρίσκεται στην… όχθη του Αχέροντα και πότε «επιστρέφει». Ο λόγος για τον Σταύρο Ψυχάρη, που έχει αναδειχθεί σε συμβολικό αλλά και ουσιαστικό «σημείο τομής» της διαδικασίας αναδόμησης του πολιτικο-επιχειρηματικού τοπίου. Η κυβέρνηση έχει βάλει στοίχημα να τον «τελειώσει», αλλά ο συνολικός συσχετισμός δύναμης στο σύστημα της πολιτικο-επιχειρηματικής διαπλοκής δεν επιτρέπει -μέχρι στιγμής- κάτι τέτοιο… Ισχυροί παράγοντες της πολιτικο-επιχειρηματικής ελίτ, που μάλιστα έχουν καλές σχέσεις με την κυβέρνηση, επιθυμούν έναν συμβιβασμό χωρίς «ανθρωποθυσίες», μια «λειτουργική αναδόμηση» του πολιτικο-επιχειρηματικού τοπίου χωρίς το «τεκμήριο κυριαρχίας» που ζητεί το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα.
Για να πιάσουμε το ζήτημα με τη σωστή σειρά, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από το δεδομένο -όπως έχουμε ήδη περιγράψει αναλυτικά σε συνεχόμενα άρθρα μας- ότι οι «κόντρες» τόσο στο χώρο των ΜΜΕ όσο και στη Δικαιοσύνη αλλά και στον αθλητισμό έχουν μια κοινή βάση: την προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να δημιουργήσουν τα δικά τους ερείσματα και συμμαχίες και εν τέλει τους πολιτικο-επιχειρηματικούς όρους της σταθεροποίησης και ηγεμονίας του Αλέξη Τσίπρα. Και αν στον Αλέξη Τσίπρα αρέσει να μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου, στον στενότερο εκ των συνεργατών του Νίκο Παππά αρέσει να χρησιμοποιεί τις μεθόδους του Μένιου Κουτσόγιωργα…
Εννοείται ότι στον αντίποδα στέκουν οι παλιές και ανθεκτικές δομές της πολιτικο-επιχειρηματικής διαπλοκής. Έτσι, στη Δικαιοσύνη η «μάχη» αφορά την αντικατάσταση του «κυκλώματος Αθανασίου» από το «κύκλωμα Παπαγγελόπουλου», στα ΜΜΕ η «μάχη» είναι μεταξύ των συμμάχων και των αντιπάλων της κυβέρνησης κ.λπ. Το ερώτημα είναι: θα καταφέρει η κυβερνητική ηγετική ομάδα να επιβάλει τη «νέα τάξη», αναδομώντας υπό την κυριαρχία της το σύστημα της πολιτικο-επιχειρηματικής διαπλοκής; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό παραπέμπει ξανά στον… Σταύρο Ψυχάρη. Μια θετική απάντησης το ερώτημα, ταυτίζεται με τα «τελείωμα» του Σταύρου Ψυχάρη. Χωρίς αυτό, οι απαντήσεις θα είναι διαφορετικές…
Οι πιο πρόσφατες εξελίξεις μας δίνουν το νήμα για να συνεχίσουμε αυτούς τους συλλογισμούς και να εξηγήσουμε τι εννοούμε. Η σημαντικότερη από αυτές είναι η ασπίδα προστασίας που προσέφερε στον Σταύρο Ψυχάρη ο Βαρδής Βαρδινογιάννης. Ο Θεοχάρης Φιλιππόπουλος, συνεργάτης του κ. Βαρδινογιάννη που στην προκείμενη περίπτωση λειτουργεί σαν «μπροστινός» του, κατέθεσε επίσημη πρόταση ενδιαφέροντος να συμμετάσχει στην αύξηση κεφαλαίου του «Τηλέτυπου» (MEGA). Διαρροές στον Τύπο λένε ότι τα σχέδια του κ. Βαρδινογιάννη είναι να αποκτήσει πάνω από το 50% του «Τηλέτυπου» και να «επανενθρονίσει» στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου τον κ. Ψυχάρη.
Θα ήταν λάθος σε αυτή την εξέλιξη να δούμε μόνο την αυτονόητη επιχειρηματική πλευρά: ότι ο κ. Βαρδινογιάννης θέλει να προστατεύσει την επένδυσή του στο MEGA και να αποφύγει το ενδεχόμενο να περάσει η «Τηλέτυπος» στις τράπεζες και σε καθεστώς εκκαθάρισης, με κίνδυνο να πέσει στα χέρια κάποιου «λευκού ιππότη» απ’ αυτούς που διαθέτουν μεγάλη ρευστότητα και ψάχνουν για άδειες καναλιών… Στην κίνηση του κ. Βαρδινογιάννη υπάρχει ένα ευρύτερο «μήνυμα». Προς τον Αλέξη Τσίπρα και τον Νίκο Παππά, ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν το σχέδιο περί κυριαρχίας, που συμβολοποιείται στην επιδίωξη για «τελείωμα» του Σταύρου Ψυχάρη, και να αναζητήσουν έναν συμβιβασμό. Αλλά και προς την επιχειρηματική «πιάτσα» του χώρου και τους υποψήφιους «λευκούς ιππότες» ότι είναι αποφασισμένος να μην τους δώσει έτσι εύκολα «χώρο» δράσης… Να σημειωθεί ότι ο κ. Βαρδινογιάννης προχώρησε σε αυτή την κίνηση παρά το γεγονός ότι έχει καλές σχέσεις με την κυβέρνηση.
Ο άλλος «παίκτης» που παρεμβάλλεται αποδυναμώνοντας τα σχέδια του Αλέξη Τσίπρα να οικοδομήσει το δικό του σύστημα κυριαρχίας είναι οι τράπεζες. Η κυβερνητική ηγεσία δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να δημιουργήσει σοβαρό «προγεφύρωμα» στον τραπεζικό χώρο. Η ευμένεια με την οποία οι εμπλεκόμενες σε δάνεια στον «Τηλέτυπο» τράπεζες αντιμετώπισαν την πρόταση Φιλιππόπουλου ήταν ένα δεύτερο «μήνυμα» προς την κυβέρνηση.
Το τρίτο μήνυμα προς την κυβέρνηση το μετέφερε «ιδιοχείρως» ο Μάρτιν Σουλτς κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα, το επικύρωσε δε εμμέσως η κ. Μέρκελ με την πρόσφατη ανανέωση του αρραβώνα με το ΔΝΤ. Ποιο είναι το περιεχόμενο του μηνύματος; Πως ούτε οι δανειστές πρόκειται να προσφέρουν στον κ. Τσίπρα τις προϋποθέσεις να χτίσει μια προσωπική και αδιατάρακτη πολιτική ηγεμονία. Το «πακέτο» των μέτρων θα είναι βαρύ, οι εκλογές «απαγορεύονται», και όλοι τον νουθετούν (υποδεικνύουν θα ήταν η σωστότερη έκφραση) εν χορώ να προχωρήσει σε κυβερνητική διεύρυνση, κατ’ αρχάς με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Το γεγονός ότι οι πολυπράγμονες συνεργάτες του κ. Τσίπρα διανοήθηκαν να εμπλακούν (το λέμε κομψά) στην υπόθεση της αποκάλυψης των διαλόγων των στελεχών του ΔΝΤ, επεκτείνοντας στο χώρο της διεθνούς πολιτικής τη χρήση μέσων που συνηθίζονται στα «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» στο μέτωπο της πολιτικο-επιχειρηματικής διαπλοκής, οδηγεί κάποιους που είναι πολύ ισχυρότεροι από τον κ. Βαρδινογιάννη στο συμπέρασμα ότι πρέπει να σφίξουν ξανά τα «λουριά» στον Αλέξη Τσίπρα.
Αλλά και στα άλλα «μέτωπα» οι αντιδράσεις είναι σφοδρές. Όπως για παράδειγμα στη Δικαιοσύνη, όπου η «εισβολή» του κ. Παπαγγελόπουλου σαν «ταύρου σε υαλοπωλείο» προκαλεί τις ισχυρές αντιστάσεις του παλιού «συστήματος». Χαρακτηριστική είναι η «πλάκα» των δικαστών του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), που έβαλαν ημερομηνία εκδίκασης της υπόθεσης νομιμότητα της κυβερνητικής απόφασης για τη διακοπή του Κυπέλλου Ελλάδος στο ποδόσφαιρο δύο μέρες ύστερα από την εκπνοή της προθεσμίας για το ποδοσφαιρικό Grexit. Οι περιπλοκές που μπορεί να δημιουργήσει αυτή η υπόθεση στο όλο σύστημα της πολιτικο-επιχειρηματικής διαπλοκής είναι πραγματικά απίστευτες. Προστιθέμενες στις ήδη υπάρχουσες, προμηνύουν μάλλον ένα γενικευμένο πολιτικο-επιχειρηματικό «εμφύλιο» με άδηλες συνέπειες…
Οι δυνάμεις, εγχώριες και διεθνείς, που ενδιαφέρονται να «συντάξουν» το τοπίο ενόψει και με «εργαλείο» την πρώτη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος πιέζουν την κυβερνητική ηγεσία για έναν διπλό συμβιβασμό: Πρώτα, σε ένα σκληρό «πακέτο» μέτρων και ύστερα στην εγκατάλειψη του σχεδίου κυριαρχίας ώστε να αποκατασταθεί μια πολιτικο-επιχειρηματική «νέα τάξη» με πολλαπλούς συμβιβασμούς που θα δημιουργούν όρους μιας νέας σταθερότητας. Ένας νέος πολιτικός διπολισμός, ανάμεσα στη νέα Δεξιά του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη και μια νέα κεντροαριστερά υπό τον Αλέξη Τσίπρα, θα πρέπει να «στεφανώσει» το όλο σχέδιο. Ωστόσο, για να ευοδωθεί ένα τέτοιο σχέδιο, θα πρέπει να γίνουν από πολλούς γενναίες υπερβάσεις. Διότι όπως χαρακτηριστικά λέγεται στη σχετική «πιάτσα», μεγάλη κεντροαριστερά χωρίς τον Τσίπρα δεν γίνεται, αλλά επίσης «κεντροαριστερά δεν γίνεται χωρίς τον Ψυχάρη».
Μια «νέα τάξη πραγμάτων» ή ένας νέος γύρος αστάθειας και πολιτικο-επιχειρηματικού «εμφυλίου»; Την αρχή μιας απάντησης θα την έχουμε σύντομα, λίγο μετά το Πάσχα…
