Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Χαμογελούσε χθες ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν ήταν το χαμόγελο της αμηχανίας (τόσους μήνες τώρα «τους έχει φάει με το κουτάλι»), αλλά το χαμόγελο του ανθρώπου που έχει επίγνωση τι παίζεται και πώς έχει «σκηνοθετηθεί». Και στις δηλώσεις του προς τους δημοσιογράφους δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού με το δημοψήφισμα – ενώ το «μενού» όλων των δηλώσεων και συνεντεύξεων ήταν οι διαπραγματεύσεις, τα σενάρια γύρω απ’ αυτές, οι προτάσεις, τα χρονοδιαγράμματα κ.λπ.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι ο Αλέξης Τσίπρας:
Δεν μπορεί να μην ξέρει αυτό που εμείς μόνο να εκτιμήσουμε μπορούμε. Δεν μπορεί να μην ξέρει ότι δεν είναι πλέον οι λεπτομέρειες το πρόβλημα (ο ΦΠΑ στα νησιά κ.λπ.), αλλά το βασικό πλαίσιο. Δεν μπορεί να μην ξέρει ότι η πρόταση που του ζητούν να συνοδεύσει την αίτηση χρηματοδότησης από τον ESM (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας) είναι πολύ χειρότερη από αυτήν που ο ίδιος έθεσε σε ερώτημα στο δημοψήφισμα προτείνοντας στο λαό να την καταψηφίσει.
Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται πως αν δεν κυβερνήσει σύμφωνα με τη θέληση του 62% που ψήφισε ΟΧΙ, θα αναγκαστεί να κυβερνήσει ενάντιά του.
Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι το να μετατρέψει ταχυδακτυλουργικά το ΟΧΙ στην πρόταση Γιουνκέρ που με δική του εισήγηση απορρίφθηκε στο δημοψήφισμα σε ΝΑΙ σε κάτι πολύ χειρότερο, θα πλήξει στρατηγικά και όχι πρόσκαιρα την πολιτική του αξιοπιστία.
Δεν μπορεί να μην έχει συναίσθηση του μεγέθους της διακύβευσης.
Εξάλλου, ακόμη και αν αυτός αστοχούσε στην εκτίμηση αυτών των ζητημάτων, είναι οι Ευρωπαίοι συνομιλητές του που δεν του αφήνουν κανένα περιθώριο. Εξαιρουμένου του Ρέντσι (που αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι ύστερα από την Ελλάδα έρχεται η σειρά της Ιταλίας) και του Ολάντ (που έχει κάνει μεν την επιλογή να είναι δεύτερος στην «πρώτη ταχύτητα» παρά αρχηγός των «ατάκτων» του Νότου, αλλά αντιλαμβάνεται ότι αυτή η επιλογή δεν «πατάει καλά»), οι υπόλοιποι συμπεριφέρονται και μιλούν σαν να εκτελούν την ίδια συμφωνία με Γερμανό μαέστρο…
Υπάρχει φυσικά η ερμηνεία ότι ο Τσίπρας είναι αποφασισμένος να υπογράψει ακόμη και κάτι σκληρότερο από αυτό που απορρίφθηκε στο δημοψήφισμα. Η ερμηνεία αυτή πατάει στην εκτίμηση ότι το ΟΧΙ ήταν προσωπική νίκη του πρωθυπουργού που διέλυσε οριστικά τα σενάρια της «παρένθεσης» και τον ανέδειξε αδιαμφισβήτητο ηγεμόνα στο πολιτικό σκηνικό. Σύμφωνα με αυτή την εκτίμηση, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί τώρα, αξιοποιώντας αυτή τη δύναμη, να ρισκάρει ακόμη και ένα σχετικά μεγάλο ρήγμα στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και να διατηρήσει τον ηγεμονικό του ρόλο στο πολιτικό σκηνικό.
Μην ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για τον πολιτικό που ξάφνιασε ολόκληρη την υφήλιο, ματαιώνοντας την ύστατη στιγμή μια «υπογραφή» που φαινόταν βέβαιη για να πάει σε μια «αδιανόητη» κλιμάκωση προκηρύσσοντας δημοψήφισμα… Και πως το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα δεν τον ενίσχυσε πολιτικά μόνο στη συνολική πολιτική σκηνή, αλλά και μέσα στην κυβέρνηση, ενάντια σε αυτούς που την Τρίτη πριν το δημοψήφισμα διανοήθηκαν μια σχεδόν «ανταρσία» για να ματαιωθεί το δημοψήφισμα…
Βεβαίως, τώρα η διακύβευση δεν είναι απλώς η έκβαση μιας πολιτικής μάχης όπως το δημοψήφισμα ούτε το προσωπικό του πολιτικό μέλλον, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, ιστορικής σημασίας: η παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ή μάλλον ένα σχέδιο επιβίωσης στο αρχικό στάδιο και ανάκαμψης στη συνέχεια εκτός Ευρωζώνης. Αυτό απαιτεί πολλά περισσότερα από ένα πολιτικό στρατήγημα: άμεσα μέτρα για τις τράπεζες, για τη ρευστότητα κ.λπ.
Ως την Κυριακή θα μάθουμε αν το δημοψήφισμα ήταν ο «πρόλογος» για μια ιστορική αλλαγή πορείας της χώρας ή διάβημα εμπέδωσης του πρωταγωνιστικού ρόλου του Τσίπρα. Και έτσι θα ερμηνευτεί και να το χαμόγελο του Τσίπρα είναι το χαμόγελο του ηγέτη που έχει αναμετρηθεί με τους δαίμονές του και έχει πάρει τη μεγάλη απόφαση ή απλώς σημαίνει ότι τροχοδρομεί εν πλήρει συνειδήσει προς το αναπόφευκτο τέλος της «υπογραφής»…
