Γράφει ο Κων/νος Μανίκας,
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Από την πρώτη στιγμή πίστευα ότι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, έστω και την ύστατη ώρα, θα επιτευχθεί μια συμφωνία με τους εταίρους. Όταν μάλιστα το εσωτερικής κατανάλωσης επικοινωνιακό όπλο που ακούει στο όνομα Βαρουφάκης εξάντλησε τη δυναμική του και ουσιαστικά τον απέσυραν από την διαπραγμάτευση το θεώρησα ως την καλύτερη επιβεβαίωση μιας πορείας που θα έχει κάποια κατάληξη. Φαίνεται όμως ότι ο κυβερνητικός σχεδιασμός αναλώνεται τόσο στην επικοινωνιακή και θυμική διαχείριση της κοινωνίας που έχουν αποφασίσει να εξαντλήσουν και το τελευταίο δευτερόλεπτο παραμένοντας απορροφημένοι στην συντήρηση μιας δήθεν ηρωικής στάσης.
Σε αυτή τη λογική εντάσσεται και η ανάδειξη ενός ανύπαρκτου νούμερου όσων αφορά τις οικονομικές συνέπειες ενός Grexit. Το 1 τρισ. που αρχικά προέκυψε ως παρερμηνεία μιας αναφοράς σε άρθρο του Munchau στους FT αναπαράχθηκε ως ευαγγελική ρήση ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Είναι δεδομένο ότι η αναταραχή για το ευρώ θα είναι σημαντική και οι άμεσες συναλλαγματικές πιέσεις υπολογίσιμες, όπως είναι σίγουρο ότι θα επηρεαστεί αρνητικά το κόστος δανεισμού των χωρών της Ευρωζώνης.
Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα σημάνει το τέλος του ευρώ, ούτε ένα τόσο υπέρογκο κόστος όπως διαρρέουν κυβερνητικοί κύκλοι ειδικά σε μια περίοδο που η δυνατότητα παρέμβασης της ΕΚΤ στις αγορές ομολόγων έχει αυξηθεί και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια διεύρυνση του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης για μερικούς μήνες, ώσπου να κατευναστούν οι αντιδράσεις των αγορών.
Αν όμως όντως φυσάει στην άκρη του γκρεμού που φτάσαμε και η ατυχία ενός παροδικού ανέμου χρειάζεται δευτερόλεπτα για να φέρει το ανέγκλητο, ολοσχερές ατύχημα; Αν στην προσπάθεια να φέρουμε την κατάσταση στο απροχώρητο, σε μια φάση που είτε ήδη θα έχει βιώσει ο Έλληνας πρωτόγνωρες καταστάσεις όπως οι έλεγχοι κεφαλαίου είτε θα αισθανθεί ως πολύ πιθανή αυτή την προοπτική, γλιστρήσει από τα χέρια μας η μπάλα και σπάσει οριστικά το πολύτιμο βάζο της Ευρωπαϊκής πορείας;
Αν το μπλοφάρισμα των εταίρων, όπως βλέπει τη στάση τους ο Βαρουφάκης, αποδειχτεί αληθινή απειλή όταν μάλιστα επισταμένα κατορθώνουμε να διαρρηγνύουμε με υπερφίαλες και επιπόλαιες δηλώσεις τις σχέσεις με πρόσωπα και έθνη, διαχρονικούς μας συμμάχους; Αν οι επιπτώσεις μιας διαρκούς αναβολής της απόφασης είναι απείρως μεγαλύτερες για εμάς όπως ήδη αποδεικνύεται από την οικτρή κατάσταση της ελληνικής οικονομία και τη συνεχή διαρροή καταθέσεων;
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κατανοήσει ότι το σκεπτικό πως ωθώντας προς τα πίσω μια απόφαση μέσα σε κλίμα δημιουργικής ασάφειας θα αύξανε τις πιθανότητες μιας καλύτερης συμφωνίας καταρρίφθηκε από το δεδομένο της οικονομικής δυσπραγίας που περιορίζει τα κρατικά έσοδα και αυξάνει την ανάγκη νέων μέτρων. Αφού δεν κατόρθωσε καβαλώντας το αρχικό κύμα θετικής προδιάθεσης, εντός κι εκτός χώρας, να πετύχει όσα ήταν δυνατό υπό τις παρούσες συνθήκες τώρα το μόνο που κατορθώνει είναι ή να οδηγείται σε μια όλο και πιο ετεροβαρή, πιο σκληρή συμφωνία ή απλά να καθυστερεί το μοιραίο;
