Γράφει η Έλενα Ζέρβα-Γκιουρτζιάν
Ιστορικός
Πριν λίγες μέρες βρέθηκα σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο και άκουσα διάφορες συζητήσεις που γίνονταν, κατά τη διάρκεια αναμονής ιατρικών εξετάσεων:
-«Έχω ραντεβού στις 08:30, η ώρα είναι 09:00 και ακόμα δεν έχει έρθει γιατρός»
-«Είχα έρθει τις προάλλες, γινόταν χαμός απ’ τον κόσμο και δεν μπόρεσα να εξυπηρετηθώ»
-«Εγώ έχω πολλά παράπονα από το Σύστημα Υγείας. Δεν σε κοιτάνε όπως παλιά»
Οι περισσότεροι γκρίνιαζαν και κάποιοι άλλοι πιο ψύχραιμοι προσπαθούσαν να τους ηρεμήσουν με διάφορα επιχειρήματα:
-«Έχουν μείνει λίγοι γιατροί και ακόμα λιγότερο νοσηλευτικό προσωπικό. Δείξτε κατανόηση, οι άνθρωποι κάνουν ότι μπορούν»
Κι αυτή είναι η πραγματικότητα.
Από τότε που εμπεδώσαμε ότι η χώρα μας έχει μπει στην περίοδο «των ισχνών αγελάδων», και των μνημονίων, όλοι προσπαθούμε να κρατηθούμε όρθιοι, δίνοντας ένα χέρι βοήθειας σε πιο αδύναμους συνανθρώπους μας, κρατώντας ταυτόχρονα το ηθικό ακμαίο. Το ίδιο θα πρέπει να κάνει και η Κυβέρνηση της χώρας σε ότι τουλάχιστον αφορά τον τομέα της Υγείας.
Από την άλλη πλευρά θα μου πείτε ότι η Ελλάδα, σύμφωνα με την έρευνα του Business Insider, κατέχει τη τέταρτη θέση στη διαφθορά μεταξύ των πιο πλούσιων δημοκρατικών χωρών στο πλαίσιο του ΟΟΣΑ. Το «φακελάκι» συνεχίζει δυστυχώς να υφίσταται και να θεωρείται η πρακτική για καλύτερη εξυπηρέτηση σε όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων της ιδιωτικής μας ζωής.
Στη δημόσια ζωή, απ’ ότι έχουμε μάθει, το «φακελάκι» έγινε ολόκληρο «ντοσιέ».
Η φράση «όλοι τα παίρνουν» ακούγεται εδώ και πολλά χρόνια.
Έρχεται λοιπόν η εύλογη ερώτηση: Κι εμείς τι κάνουμε;
Ακολουθούμε την ίδια τακτική ή προσπαθούμε να σπάσουμε το κατεστημένο;
Αν θέλουμε μια χώρα ελεύθερη από εξαρτήσεις.
Αν θέλουμε ένα Ελληνικό κράτος που να μπορεί να πατάει γερά στα πόδια του.
Αν θέλουμε να κρατήσουμε εδώ τα παιδιά μας και να μη ξενιτεύονται για να βρουν εργασία, Θα πρέπει ο καθένας από εμάς να κάνει ένα βήμα μπροστά, αφήνοντας πίσω τους φόβους και τις προκαταλήψεις.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε τα πάντα από το κράτος.
Το κράτος απαρτίζεται από όλους εμάς τους πολίτες.
Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να χρησιμοποιήσω τη φράση του John F.Kennedy:
«Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου»
