Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Follow @LOUDPLUS
Διαβάζω στο facebook προφίλ της φίλης μου της Μπέττυς:
“Αντέχω την πείνα κυρία Μπέττυ. Λέω κάθε μέρα στη μαμά μου να μη στενοχωριέται. Θα τρώω μόνο ΟΤΑΝ έχουμε”.
Κωνσταντίνος 6 ετών.
Σταματήστε αυτό το άθλιο τρένο να κατέβω. Κανένα πιτσιρίκι δεν θα έπρεπε να πεινάει. Έχουμε αποτύχει οικτρά. Ο Ι Κ Τ Ρ Α…
(Συνεχίζουμε παντός τύπου βοήθεια. Βοηθήστε γιατί έχουμε κλατάρει.)
Η φίλη μου η Μπέττυ έχει δίκιο. «Έχουμε αποτύχει οικτρά. Ο Ι Κ Τ Ρ Α…». Γιατί η Μπέττυ κάθε μέρα πασχίζει να εξασφαλίσει τροφή για παιδιά που πεινάνε. Όχι δικά της. Των Άλλων. Και όσο την αφήνουμε μόνη και αβοήθητη, ο κόσμος μας καταρρέει. Όταν ο 6χρονος Κωνσταντίνος αποφασίζει πως θα τρώει «μόνον όταν έχουμε» και την ίδια στιγμή οι «Αλαφουζομαρινάκηδες», παλιοί και νέοι, πρώην, νυν κι επόμενοι, έχουν τα εκατομμύρια όπως είχε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου τα «σεμέν» και τα «πετσετάκια», τότε κάτι δεν πάει καλά. Λεφτά υπάρχουν, αλλά όχι για τους 6χρονους Κωνσταντίνους αυτού του κόσμου. Λυπάμαι, αλλά σας έχω πολύ κακά νέα: καταρρέουμε από κάθε άποψη!
Κι αν είστε από αυτούς που πιστεύουν πως «θα’ ρθει άσπρη μέρα και για μας…», το μόνο που έχω πλέον να κάνω, είναι να σας συστήσω μια θεά. Μια θεά χωρίς θρησκεία, χωρίς ιερατεία, χωρίς ιερά κείμενα. Μια θεά που όλα τα συγχωρεί και κάνει τον κόσμο να γυρίζει αφού μόνο αυτή μπορεί και τον λυτρώνει από τη «δίκαιη τιμωρία» των «αμαρτιών» του. Την Αγάπη.
Η Αγάπη ήταν αυτή που επέτρεψε αυτό το απίστευτο ταξίδι από τον γονατισμένο μπροστά σε είδωλα – θεούς «δούλο», στον πνευματικά όρθιο άνθρωπο που αναγνωρίζει την οικειότητά του με το σύμπαν και το πνεύμα που το οργανώνει και το διέπει. Την Αγάπη.
Σήμερα απειλούμαστε όχι απλά με κατάρρευση αλλά με καθολικό αφανισμό. Εντούτοις ο κόσμος εξακολουθεί να χειραγωγείται με το φόβο έτσι ώστε γονατιστός μπροστά σε «είδωλα – θεούς» θρησκειών, ιδεολογιών, αγορών, χρηματιστηριακών δεικτών, κρατών και διακρατικών οργανισμών, να αναμένει τη «δίκαιη τιμωρία» του ως «δούλος» που δεν ορίζει τη μοίρα του και γι αυτό κυνηγάει… pokemon.
Κάθε φόβος που νικιέται, γίνεται Αγάπη. Αν σήμερα πεινάει κόσμος είναι γιατί όλοι πεινάμε για Αγάπη αλλά έχουμε χάσει τη γεύση της και δεν ξέρουμε πλέον τι ψάχνουμε. Τη φαντασιωνόμαστε περισσότερο ως εγωιστική κατάκτηση, παρά ως δόσιμο με την ψυχή μας. Ζούμε μια αφύσικη ζωή, κι έτσι πάντα κάτι μας λείπει. Οτιδήποτε όμως δεν είναι Αγάπη, είναι απλώς προκατάληψη.
Γι αυτό άλλωστε είναι… θεά!
ΥΓ1: Η φίλη μου η Μπέττυ, «τρέχει» τη ΜΚΟ «Εύνοια» με έδρα τη Θεσσαλονίκη και δράση μέχρι εκεί που φτάνουν κάθε φορά οι δυνάμεις της. «Όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί…» κατά πως θα’ λεγε κι ο Εμπειρίκος, βοηθήστε όπως και όσο μπορείτε. Κάθε προσφορά έχει αξία και μετράει. Στο τέλος τέλος εξοικονομείστε από το λογαριασμό της ΔΕΗ, κλείνοντας την τηλεόραση! Τι περιμένετε δηλαδή; Κάνα «love story» στο κανάλι του Καλογρίτσα;
Ρίξτε «μαύρο» στην οθόνη, βγείτε από τα «συνηθισμένα» και ζήστε την Αγάπη!
ΥΓ2: Ο τίτλος του σημερινού άρθρου είναι δανεισμένος από τα «Διάφανα Κρίνα». Καλό ταξίδι, Θάνο! Θα μας λείψει η ποίησή σου…
