Γράφει η Φαίδρα Σαμαρά
Πόσοι άνθρωποι κοντά στα 30, όπως εγώ, δεν βιώνουν τα ίδια συναισθήματα με εμένα, δεν νοιώθουν ότι οι στόχοι τους, τα οράματα τους, οι ιδέες τους, το πάθος για ζωή και δημιουργία έχουν σβήσει μέσα στην Ελλάδα της κρίσης; Μιας κρίσης που έχει παρασύρει σχεδόν όλα «τα κάστρα στην άμμο» της μεταπολίτευσης, που οι πολιτικοί ταγοί αυτού του τόπου, ουσιαστικά προσπαθούν να τα διατηρήσουν ή ακόμη και να χτίσουν εκ νέου τα κάστρα αυτά, χωρίς ουσιαστικά θεμέλια, χωρίς νέα υλικά. Τυφλωμένοι από το πρόσκαιρο πάθος για εξουσία ξεχνούν ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες δεν σώζονται ούτε με ευχολόγια, ούτε με τσαπατσούλικες λύσεις, αλλά χρειάζεται πρόγραμμα και ρήξεις με το παρελθόν.
Χωρίς πρόγραμμα και ρήξεις, η χώρα ουσιαστικά θα παραμένει αλυσοδεμένη στο σπήλαιο της απομόνωσης, χωρίς να μπορεί να δει τη φωτιά της ανάκαμψης, πόσο μάλλον τον ήλιο της πραγματικής ευημερίας, – έναντι της επίπλαστης του παρελθόντος -, μέσα από την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη. Ποιος όμως θα καταφέρει να σπάσει τα δεσμά αυτής της χώρας;
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε πει ότι: «Οι πολιτισμένοι λαοί κερδίζουν την εξουσία με την ψήφο των πολλών, κυβερνώνται με την ικανότητα των ολίγων και μεγαλουργούν με την πνοή του ενός». Σίγουρα στην εποχή μας δεν έχουμε ανάγκη τόσο από έναν χαρισματικό ηγέτη, όσο από μια ηγετική ομάδα, «ικανών» πολιτικών, οι οποίοι αφήνοντας πίσω την «ματαιοδοξία και την τρέλα» του παρελθόντος, που λέει και η Βιολέτα στην Τραβιάτα, καλούνται να κάνουν ουσιαστικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στην χώρα, ζώντας για την πολιτική και όχι από την πολιτική και με όραμα και ομοψυχία να κρατήσουν αναμμένους τους φάρους της ελπίδας, για τους πολίτες αυτής της χώρας, που δοκιμάζονται καθημερινά.
Υπάρχουν οι πολιτικοί αυτοί; Φυσικά και υπάρχουν απλά ως διάσπαρτες μονάδες χάνονται στην θύελλα του λαϊκισμού και του ανορθολογισμού. Το μόνο που απομένει είναι να αφήσουν στην άκρη το εγώ και το υπερεγώ τους και ενωμένοι να αγωνιστούν για την κοινωνία του εμείς.
