Μια τεράστια γκάφα που επαναλαμβάνουν, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, οι υπουργοί αλλά και ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι η «ευαισθησία» που επιδεικνύουν έναντι των λεγόμενων ευπαθών ομάδων του πληθυσμού.
Ο υπουργός Εργασίας τις προάλλες, βγαίνοντας από το Μαξίμου δήλωσε: «Ενημέρωσα του πολιτικούς αρχηγούς για το νομοσχέδιο…για δράσεις που αφορούν σε κοινωνικά ευαίσθητες ομάδες». Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλος διατύπωσε διάφορες για την ενίσχυση του ισχύοντος προγράμματος προκειμένου 700 χιλιάδες άνεργοι να ενισχυθούν με μεταφορά πόρων από το ΕΣΠΑ στο κοινωνικό ταμείο.
Χωρίς αμφιβολία η πολιτική ευαισθησία για τους ευπαθείς και τους άνεργους από τους πολιτικούς είναι αυτονόητη, αλλά κάθε φορά που εκφράζεται θα πρέπει να γνωρίζουν πως ο πολίτης, είτε ανήκει είτε δεν ανήκει σε αυτές τις υπό προστασία ομάδες, σκέφτεται ως εξής: Θα προτιμούσα αντί για ένα κράτος που λειτουργεί αποσπασματικά με τη λογική ενός δισεκατομμυριούχου φιλάνθρωπου που έχει το ίδρυμά του σε off shore, να υπήρχε ένα αυθεντικό και αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος.
Ο πολίτης δεν θέλει ένα ελεήμον κράτος, αλλά ένα κοινωνικό κράτος που δημιουργεί και…ανάπτυξη. Διότι, 106.000 βιογραφικά για 20 θέσεις σε αλυσίδα σούπερ μάρκετ ή 20 ευρώ το 8ωρο σε μεγάλο καφενείο του κέντρο με άριστη γνώση αγγλικής, δεν είναι…χώρα για να ζει κανείς.
