Γράφει ο Θάνος Παπανικολάου
Καλησπέρα σας, έχω πάρει ένα κόκκινο στυλό στο χέρι και ξεκινάω να γράφω. Να συστηθούμε, λοιπόν, είμαι ο Θάνος Παπανικολάου.
Συνθέτης, στιχουργός, σύζυγος, πατέρας και πεπεισμένος πως μπορώ να σας κοιτάξω στα μάτια και να σας πω με τιμιότητα, ότι ίσως είμαι ο μόνος άνθρωπος επί γης, που μπορεί να ισχυριστεί πως έχει τραβήξει κόκκινη γραμμή σε αυτή την ταλαιπωρημένη χώρα και πραγματικά την τήρησε.
Όταν έγραψα το τραγούδι “κόκκινη γραμμή” που ερμήνευσε η Νατάσα Θεοδωρίδου το 2009, δεν περίμενα 2 πράγματα: το πρώτο ήταν να αγαπηθεί τόσο φανατικά από όλους τους Έλληνες και, σε δεύτερη ανάγνωση, να γίνει αυτό το ρεφραίν, το βασικό πιστοποιητικό αξιοπιστίας πολιτικού λόγου, κατά τη διάρκεια της παρατεταμένης σεισμικής δόνησης, της πολιτικής ζωής της χώρας.
Από το 2009 και μετά γέμιζε η ζωή μας καθημερινά με κόκκινες γραμμές που όλο ψήλωναν και εμείς παρέα με το πολιτικό προσωπικό περνούσαμε από κάτω. Κόκκινες γραμμές για: Συντάξεις, Μισθούς, Εκπαίδευση, Ένοπλες δυνάμεις, Παιδεία, Πολιτισμό, Ανάπτυξη, Τουρισμό κλπ κλπ κλπ Κόκκινες γραμμές που τώρα πια μοιάζουν σαν λερωμένο τραπεζομάντηλο μετά από λουκούλλειο γεύμα άλλων… Μα με το λογαριασμό μόνο δικό μας..
Ωστόσο, αυτό που με βασανίζει και γράφω σε όλους σας σήμερα, είναι η παρατεταμένη ατμόσφαιρα απορίας όλων γύρω μου, στο γιατί κανείς από το πολιτικό προσωπικό δεν τηρεί τα λεγόμενα του, δεν κάνει όσα λέει και υπόσχεται και βουλιάζουμε όλοι, χωρίς ανάσα στα νερά της ίδιας της απογοήτευσης μας.
Θέλω να σας πω ειλικρινά ότι εμένα η απογοήτευση δε με πειράζει. Ίσα ίσα που η απογοήτευση είναι καύσιμο δημιουργίας και επιμονής. Με πειράζει η ΈΚΠΛΗΞΗ! Αυτή η έκπληξη του “πως έγινε αυτό ρε παιδάκι μου, αυτός καλό παιδί φαινόταν.”
Σκεφθείτε καθημερινά τη ζωή μας:
Μπαίνουμε σ’ ένα ταξί, είναι μέσα ένας κύριος ήδη, σταματάμε και ρωτάμε: Πάω εκεί βολεύει; Σου λέει ναι. Μπαίνεις μέσα και διαπιστώνεις όχι μόνο ότι δε βόλευε, αλλά έκανες κύκλο και χρεώθηκες παραπάνω, άσχετα αν είναι παράνομη η διπλή κούρσα.
Πας συνεργείο, σου αλλάζουν το φίλτρο τάδε της μηχανής, σου λέει ο υπεύθυνος μηχανικός “σου βάζω ολοκαίνουριο!” Παραλαμβάνεις σε σακουλάκι το παλιό, χαλάει περίπου 100 χλμ μετά και σου βρίσκουν οι επόμενοι πως σου έβαλε μεταχειρισμένο τελικά.
Φωνάζεις αρχιτέκτονα – μηχανικό για τη βλάβη στο σπίτι, σου βγάζει κοστούμι πληρωμής 1500 ευρώ για τις εργασίες και 1 μήνα χρόνο παράδοσης, καταλήγεις να πληρώνεις 3.000, να τελειώνεις σε 5 μήνες, ενώ έχεις ξοδέψει 500 ευρώ σε αμέτρητα τηλέφωνα για να ακούς δικαιολογίες δημοτικού.
Πας εκδρομή με το υποτιθέμενα φημισμένο τουριστικό πρακτορείο, πληρώνεις για ταξίδι με αεροπλάνο και 4 αστέρων διαμονή για το κέντρο της Πράγας και καταλήγεις να μένεις σε κακόφημο μοτέλ, σ΄ένα προάστιο έξω από την πόλη! Πάλι καλά να λες στο τέλος που πήγα και με αεροπλάνο!!
Συμπέρασμα
Κανείς μας δεν έχει την ανάγκη να είναι συνεπής, ακριβής και τίμιος. Να κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του. Να κάνει αυτό που πρέπει και όχι αυτό που νιώθει, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Βρίσκω απολύτως λογικό λοιπόν σε μια κοινωνία που συνεχίζει να λειτουργεί έτσι, να συνεχίζει η κοροϊδία, η απογοήτευση, η ασυνέπεια και από τον πολιτικό της κόσμο. Όλο αυτό είναι μια κοινωνική ροή από χαμηλά στα ψηλά και τούμπαλιν.
Μας προτείνω λοιπόν για αλλαγή να βάλουμε μια κόκκινη γραμμή ΚΑΙΝΟΎΡΙΑ από αυτή τη φιλόξενη σελίδα, μαζί, χωρίς κανέναν άλλο ανάμεσα μας, παρά μόνο τη λογική μας σκέψη.
Ελάτε να βάλουμε μόνοι μας λοιπόν την κόκκινη γραμμή της ΕΜΠΙΣΤΟΣΎΝΗΣ… Από αύριο κιόλας.
Να φορέσουμε το καλό μας χαμόγελο και να γίνουμε εκείνοι που δε θα χρειαστεί κανείς να μας πει πως και τι να κάνουμε. Απλά να το κάνουμε, γιατί ξέρουμε το πως, γιατί ξέρουμε μέσα μας τι πρέπει και τι όχι, γιατί ξέρουμε πως όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή μας συνέβησαν όταν παλέψαμε με αλήθεια, όρεξη και επιμονή!
Διορθώνοντας τον εαυτό μας, είμαι βέβαιος πως διορθώνουμε το τιμόνι του κόσμου, όσο στραβά κι αν προσπαθεί αυτός ο τζαναμπέτης να βαδίσει.
Ευχαριστώ θερμά το φιλόξενο για ανθρώπους παράξενους σαν εμένα, Ριζόπουλος post,
Καλή μας αρχή!
Θ.
