Γράφει ο Γιώργος Αργυρόπουλος,
Δικηγόρος, ΜΔΕ Δημοσίου Δικαίου
Στις μέρες μας η διάκριση κομματικού και εθνικού συμφέροντος είναι δυσδιάκριτη έως αδύνατη να φανεί. Και αυτό γιατί συνήθως οτιδήποτε εξυπηρετεί το κόμμα προβάλλεται αυτόματα ότι εξυπηρετεί και το έθνος. Οι πολιτικοί πατέρες φέρνουν στα μέτρα τους δηλαδή τις πολιτικές που εισηγούνται για τις ανάγκες του κράτους και του γενικού συμφέροντος. Πολιτικαντισμός και αμετροέπεια μαζί με εσφαλμένη πεποίθηση πως «έτσι θα σωθεί η χώρα».
Ας πάμε όμως σε ζητήματα που απασχολούν την επικαιρότητα εκτός της οικονομίας που είναι εδώ και χρόνια το κυρίαρχο θέμα. Βέβαια όταν η οικονομία «παίζει» πρώτη δε σημαίνει πως τα υπόλοιπα προβλήματα έχουν λυθεί αλλά πως τα βασικά σε πολλούς τομείς δεν έχουν στοιχειωδώς τεθεί στο τραπέζι προς διευθέτηση και επικρατεί το κλασσικό σχήμα «φταίνε οι προηγούμενοι». Η τουρκική φρεγάτα έχει κάνει ένα πλου που απειλεί ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Έχουμε αυτές τις μέρες και τον περίπατο στο «συλλέκτη παραπόνων» των αρχηγών κομμάτων Πρόεδρο της Δημοκρατίας όπου ο καθείς εκθέτει το δικό του σκεπτικό για την πρόοδο της χώρας. Αν θεωρήσουμε ότι την επιθυμούν όλοι. Σημεία όξυνσης του κομματικού συμφέροντος έχουμε και στην παιδεία. Από τις εξελίξεις στο πανεπιστήμιο Αθηνών μέχρι τις καταλήψεις στα σχολεία υπάρχει εκμετάλλευση των γεγονότων υπέρ του εκάστοτε κόμματος. Έτσι όπως γινόταν όλα αυτά τα χρόνια με τις αντεγκλήσεις μεταξύ των κομμάτων.
Οι ηγεσίες δυστυχώς δεν έχουν κατανοήσει την πολιτική στην πραγματική της διάσταση, την επίλυση των προβλημάτων των πολιτών, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τις «νίκες» του κάθε κόμματος επικοινωνιακά. Θέλουν και επιζητούν λύσεις καθημερινά μακριά από κομματικές σκοπιμότητες. Πώς θα γίνει αυτό; Όταν και το τελευταίο στέλεχος θα βάζει το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό. Η δυνατότητα των καιρών με την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας θέτει τις προϋποθέσεις για γρήγορες και με χαμηλό κόστος υπηρεσίες που θα εξαφάνιζαν σχεδόν την γραφειοκρατία. Η συμμετοχή στους διεθνείς οργανισμούς έχει τα εχέγγυα για διπλωματικές αναφορές και επιχειρησιακές επιτυχίες. Οι θεσμοί όπως το πανεπιστήμιο λειτουργεί σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας με αυτοδιοικητική σύνθεση που προασπίζει και το δημόσιο χαρακτήρα του. Όταν όμως ο στρουθοκαμηλισμός και η δημιουργία εντυπώσεων είναι διάχυτα στους χειρισμούς των ηγεσιών των κομμάτων δεν μπορούν να επιτευχθούν τα παραπάνω.
Ο μέσος πολίτης πρέπει να επιδιώκει και ο ίδιος στον καθημερινό του βίο το εθνικό συμφέρον καθώς και να απαιτεί από τους πολιτικούς σχηματισμούς που υποστηρίζει την προσήλωση στο κοινό συμφέρον και όχι ελιγμούς τακτικής για χάρη των δημοσκοπήσεων. Η συζήτηση αυτή γίνεται δεκαετίες τώρα χωρίς λύση. Ελπίζουμε στο άμεσο μέλλον η πλάστιγγα να γύρει υπέρ του δημοσίου συμφέροντος αφού αποτελεί και έναν από τους λόγους για τη γενική ανάταση της χώρας.
