Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Λίγες ώρες μόνο μετά τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του Κυπέλλου από την ομάδα ποδοσφαίρου του ΠΑΟΚ, ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ, Ιβάν Σαββίδης ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο. Θεωρώ πως ήταν ένας εύσχημος τρόπος για να «μαζέψει» όσα με εξαιρετικά άκομψο τρόπο είχε πει σε προηγούμενη συνέντευξή του, όταν παρομοίασε τον Τσίπρα με τον Πούτιν και «προφήτεψε» πως ο Μητσοτάκης δεν θα γίνει πρωθυπουργός.
Αυτή τη φορά ο Σαββίδης δεν έκανε το ίδιο λάθος να εμφανιστεί σαν… ο Ιβάν ο Τρομερός. Αντίθετα, θέλησε να δικαιολογηθεί λέγοντας πως ό,τι είπε το είπε σαν απλός πολίτης, πως πιστεύει βαθιά στη δημοκρατία και το κυριότερο πως δεν τον ενδιαφέρει να ασχοληθεί ενεργά ο ίδιος με την πολιτική.
Αν τα πιστεύει ή όχι, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως ένιωσε την ανάγκη να τα πει, είτε γιατί υποχρεώθηκε από τους γαλλογερμανούς συνεταίρους του στην εξαγορά του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, είτε γιατί πήρε το μήνυμα από το Μαξίμου πως μάλλον εκθέτει παρά στηρίζει τον Τσίπρα κατ’ αυτόν τον τρόπο, είτε γιατί κατάλαβε την αξία μιας ρήσης του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή πως «στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται, όπως και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται».
Όποια κι αν είναι η αιτία της πολιτικής υποχώρησης του Σαββίδη, δείχνει πως αρχίζει να καταλαβαίνει μια βασική αρχή: με το γκουβέρνο δεν τα βάζεις! Αυτό είναι το λεγόμενο «δόγμα» Μποδοσάκη «…εμείς είμαστε με το γκουβέρνο». Το δόγμα που ο ίδιος ο Μποδοσάκης ερμήνευε κάποτε στην Στέγη της Βιομηχανίας, πρόγονο του σημερινού ΣΕΒ, λέγοντας «…εμείς οι βιομήχανοι πρέπει να βάζουμε πλάτη στις κυβερνήσεις όταν φροντίζουν την προκοπή του τόπου».
Ο Σαββίδης λοιπόν κατάλαβε πως δεν τα βάζεις με το «γκουβέρνο» ούτε του σήμερα, ούτε του αύριο. Ειδικά, όταν έχεις στα άμεσα σχέδιά σου όπως γράψαμε χθες στο «RP» να εξαγοράσεις τον Πήγασο του Μπόμπολα -συνεπώς και το 32% του Mega– και, ταυτόχρονα, να πάρεις από τον πλειστηριασμό του ΔΟΛ το 22% που έχει στο κανάλι ο ιστορικός εκδοτικός οργανισμός.
Ο Μητσοτάκης, και σήμερα σαν αξιωματική αντιπολίτευση και πολύ περισσότερο αύριο ως κυβέρνηση, μπορεί να κάνει τη ζωή αληθινά δύσκολη στον Σαββίδη. Οπότε το να τον πετούν στον αέρα οι οπαδοί του ΠΑΟΚ δεν του εξασφαλίζει καμία παντοδυναμία. Κι άλλους πετούσαν… κι όταν ήρθε η ώρα τους, προσγειώθηκαν ανώμαλα στο σκληρό έδαφος της πραγματικότητας.
Από την άλλη πλευρά, ο Μητσοτάκης, κατά τη γνώμη μου, έχασε μια καλή ευκαιρία. Να εκφράσει ως φιλελεύθερο κόμμα, όχι την αντίρρησή του στη διαγραφή ενός προστίμου του παρελθόντος σε βάρος μιας εταιρείας που εξαγόρασε ένας επιχειρηματίας, αλλά στο γεγονός ότι αυτό γίνεται επιλεκτικά και μόνον. Θα μπορούσε δηλαδή να καλέσει την κυβέρνηση να κάνει μια ολοκληρωμένη νομοθετική ρύθμιση που να έχει οριζόντια εφαρμογή σε κάθε περίπτωση. Από την πιο μικρή εταιρεία μέχρι την πιο μεγάλη κι ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο νέος ιδιοκτήτης της.
Θα ήταν πραγματικά μια «μεγάλη ανακούφιση» για τα σημερινά δεδομένα της αγοράς, όπου πολλές επιχειρήσεις ενώ θα μπορούσαν να είναι παραγωγικές, να έχουν τζίρους και να δίνουν δουλειές, τελικά βάζουν λουκέτο, αντί να συνεχίσουν να λειτουργούν με νέους ιδιοκτήτες, εξαιτίας των βαρύτατων προστίμων που τους έχουν καταλογιστεί σε προηγούμενο χρόνο.
Restart όμως δεν κάνεις, κουβαλώντας τις παλιές αμαρτίες σου.
