Δεν μπορείς να είσαι ο ίδιος, όταν μπαίνεις και όταν βγαίνεις από μια μεγάλη κρίση. Μέχρι σήμερα περίπου αυτό μας λένε οι κυβερνώντες που τη διαχειρίστηκαν. Πως το μόνο που θα αλλάξει είναι μια μικρή θυσία του εισοδήματός μας, αλλά κατά τα άλλα όλα θα είναι περίπου όπως πριν. Ξέρουν ασφαλώς πως πρόκειται για αστειότητες. Αυτό που εννοούν στην πραγματικότητα είναι δεν θα έχει αλλάξει κάτι για αυτούς. Έτσι πιστεύουν. Πως θα μπορούν να κυβερνάνε την Ελλάδα με τις γνωστές εναλλαγές και συναλλαγές αλλά και με ένα μέτριο πολιτικό προσωπικό, πρόθυμο να κάνει ό,τι του λένε.
Πράγματι, είναι εξαιρετικά δύσκολο για κράτος, κόμματα, media και διαπλεκόμενα συμφέροντα γύρω τους, που στήθηκαν και αναπτύχθηκαν στη διάρκεια σαράντα χρόνων να παραδοθούν αμαχητί. Προτιμούν να βάλουν τους πολλούς σε θυσίες χωρίς τέλος, παρά να θυσιάσουν οι ίδιοι κάτι από τα προνόμια που εξασφάλισαν για τους εαυτούς τους μέχρι σήμερα. Είναι ικανοί να βάλουν τη μισή Ελλάδα στη φυλακή για χρέη προς το δημόσιο παρά να ξεπληρώσουν τα δικά τους χρέη για όσα διέπραξαν σε βάρος του λαού και του τόπου.
Το χρηματιστήριο, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η Siemens, τα δομημένα ομόλογα είναι τεράστια πολιτικο-οικονομικά σκάνδαλα για τα οποία ουδείς εκ του πολιτικού προσωπικού έχει λογοδοτήσει για πράξεις και παραλείψεις του και ουδείς εξ αυτών που γύρω από τις υποθέσεις αυτές έκαναν περιουσίες, αισθάνεται ανασφαλής για την τύχη των αποκτημάτων του. Αυτά άλλωστε είναι τα «σκάνδαλα της βιτρίνας». Μέσα στο «μαγαζί» υπάρχει πολύ μεγάλη ποικιλία. Και στα «υπόγεια»…ακόμη περισσότερα.
Το «σύστημα» λοιπόν θέλει να μείνει «στεγανοποιημένο» και είναι έτοιμο να θυσιάσει κάθε προοπτική αξιοπρέπειας της χώρας, προκειμένου να το πετύχει. Αν του βγούνε οι «αστικές λύσεις» έχει καλώς. Δοκιμάζει και εναλλακτικές λύσεις «επί χάρτου», με έναν «αστικοποιημένο» ΣΥΡΙΖΑ. Και πάλι θα έχει καλώς. Αν όμως δεν του βγει ούτε αυτό, δεν θα διστάσει να επενδύσει «στα άκρα» και να κάνει τη χώρα «Συρία».
Για αυτό και τα κοινωνικά ανακλαστικά πρέπει να βρίσκονται σε εγρήγορση. Η ενότητα των Ελλήνων είναι το μόνο που μπορεί να λειτουργήσει σαν ασπίδα απέναντι στα χειρότερα. Οι διχασμοί πληρώθηκαν πάντοτε πολύ ακριβά. Και σχεδόν ποτέ από αυτούς που έπρεπε.
Από αυτή την άποψη ήταν εξαιρετικό παράδειγμα, η ομιλία του Μπάρακ Ομπάμα στη δεύτερη ορκωμοσία του και δείχνει ποιες είναι οι προτεραιότητες για τα σοβαρά έθνη μέσα σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης. Όλη η ομιλία του αμερικανού Προέδρου ήταν επικεντρωμένη στην έννοια και την αξία της ενότητας. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που η ενότητα στα χείλη του αμερικανού προέδρου πήγαινε πλάι–πλάι με τη λέξη ανάπτυξη.
Μήπως αυτό εξηγεί γιατί το πολιτικό σύστημα και όσοι το στηρίζουν κάνουν ότι μπορούν για να υπονομεύσουν την ανάπτυξη και να πριμοδοτήσουν την ύφεση; Μήπως εξηγεί γιατί παρουσιάζεται ως «πατριωτικό καθήκον» η εμμονή στη λάθος συνταγή; Μήπως φοβούνται τόσο πολύ αυτό που είπε ο Ομπάμα για τις ΗΠΑ αλλά ταιριάζει απόλυτα και στους Έλληνες, δηλαδή την ικανότητα ενός έθνους να επανασχεδιάζει τον εαυτό του; Μήπως τρέμουν αυτό που λέει ο Σφακιανάκης πως «αν ξυπνήσουμε μεμιάς, θα’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς»; Κανείς εκ των βολεμένων στη θαλπωρή και τις ανέσεις της εξουσίας του δεν φαντάζεται πως μπορεί να βρεθεί….ανάποδα. Ενίοτε συμβαίνει όμως!
ΥΓ: Όσες φορές μας είπαν πως μας «έσωσαν», αποδείχθηκε ανέκδοτο. Η πραγματικότητα τους διέψευδε την επόμενη μέρα. Η σωτηρία της χώρας έχει προϋπόθεση την ενότητα και η ενότητα έχει προϋπόθεση την ανάπτυξη. Ας κόψουν τα αστεία λοιπόν…
