Πριν ένα χρόνο περίπου, στο διάστημα μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, έγραψα εδώ ένα άρθρο με τον τίτλο «Ο χρήσιμος τρίτος» (https://www.rp.gr/o-xrisimos-tritos/), αναφερόμενος στον Φώτη Κουβέλη και στην προοπτική τότε, να βοηθήσει στο σχηματισμό κυβέρνησης μετά τις εκλογές του Ιουνίου. Όπερ και εγένετο.
Ένα χρόνο μετά ο Φώτης Κουβέλης φαίνεται πως αποσύρει την εμπιστοσύνη του από την κυβέρνηση κι αφήνει τους μέχρι πρότινος εταίρους του σε ένα «τάγκο» για δύο. Πολλοί θέλοντας να κάνουν χατίρια στο Μέγαρο Μαξίμου έσπευσαν να «παπαγαλίσουν» πως ο Φώτης Κουβέλης χτυπήθηκε από το «σύνδρομο Καρατζαφέρη». Μπήκε, φοβήθηκε το κόστος και βγαίνει.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη το πράγμα δεν είναι καθόλου έτσι. Eίναι προφανές πως από σήμερα και για τα επόμενα 24ωρα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από κοινού με τις «φίλιες» τηλεοπτικές δυνάμεις θα επιχειρήσουν να απαξιώσουν τον Κουβέλη. Αλλά αυτό που φοβάται ο Φώτης Κουβέλης δεν είναι το πολιτικό κόστος, είναι το εθνικό αδιέξοδο στο οποίο είναι εγκλωβισμένη η χώρα. Τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης δεν δείχνουν να έχουν την παραμικρή δυνατότητα διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους δανειστές μας. Έχουν τόσους πολλούς «σκελετούς στις ντουλάπες τους» που τους είναι αδιανόητο να πουν «όχι» ή να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι ζητώντας σεβασμό στην αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.
Ένας χρόνος ήταν αρκετός για να καταλήξει ο Φώτης Κουβέλης σε αυτό το συμπέρασμα, βλέποντας πλέον τα πράγματα και από μέσα. Βλέπει λοιπόν πως το πράγμα δεν βγαίνει πουθενά έτσι και η χώρα κάνει τσουλήθρα από το κακό στο χειρότερο. Και συνήθως ο Φώτης Κουβέλης βλέπει σωστά.
Είδε σωστά πότε έπρεπε να φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ και να φτιάξει τη ΔΗΜΑΡ (Επεισόδιο 1), μπήκε στην κυβέρνηση για να μην πάμε ξαφνικά στα βράχια (Επεισόδιο 2), φεύγει τώρα από την κυβέρνηση προκειμένου να υπάρξει μια υπεύθυνη και αποτελεσματική αντιπολιτευτική δύναμη, καθώς ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε πολύ περισσότερο οι ΑΝΕΛ κατάφεραν να καλύψουν αυτό το κενό (Επεισόδιο 3).
Το έγραψα πρώτη φορά τον Φεβρουάριο και σήμερα ως εκτίμηση δικαιώνεται απόλυτα: «Μην αποκλείεται καθόλου ο «χρήσιμος τρίτος» στη σημερινή κυβέρνηση να είναι ο «αναγκαίος δεύτερος» στην επόμενη.». (https://www.rp.gr/tsipras-mazave-ki-as-einai-kai-roges/). Είναι σαφές πως πάμε προς τα εκεί.
Μπορεί η προσφυγή στις κάλπες να πήρε παράταση αλλά το φθινόπωρο θα έχουν γκρεμιστεί και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις για ανάκαμψη στο πλαίσιο μιας πολιτικής που υπαγορεύεται εξ ολοκλήρου από τη Γερμανία και εκτελείται χωρίς την παραμικρή αντίρρηση. Μοιραία λοιπόν θα υπάρξουν πολιτικές εξελίξεις. Και είτε μεσολαβήσουν κάλπες, είτε επιχειρηθεί να δώσει νέες κυβερνητικές λύσεις η παρούσα βουλή, ο Φώτης Κουβέλης μπορεί να αποδειχθεί και πάλι «ο πιο χρήσιμος».
Ωστόσο, το ζητούμενο δεν είναι να τα βρει ο Φώτης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ζητούμενο είναι μια συνολική εναλλακτική πολιτική πρόταση. Αυτήν απέτυχε να δώσει μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και επίσης είναι αλήθεια πως ούτε από τη ΔΗΜΑΡ έχει δοθεί μέχρι σήμερα ένα καθαρό στίγμα πολιτικής. Αν λοιπόν είναι να έρθει η Αριστερά στην εξουσία, καλώς να ορίσει. Αλλά ρε αδερφέ, να μας έχει δώσει πέντε – δέκα ρεαλιστικούς άξονες στρατηγικού σχεδίου για να ξέρουμε τι να περιμένουμε. Η λογική «πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα» δεν είναι σοβαρή στρατηγική και δεν πείθει πλέον κανέναν. Οφείλει λοιπόν ο Φώτης Κουβέλης να αιτιολογήσει πολιτικά την αποχώρησή του και να σκιαγραφήσει τη στρατηγική και τη μορφή διακυβέρνησης που αντιπροτείνει.
ΥΓ1: Αυτό το «συνεχίζουμε με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα» ποιος «φωστήρας» το σκέφτηκε πάλι; Σε ποιους νομίζουν πως μιλάνε;
ΥΓ2: Με την πολιτική της κυβέρνησης διαφωνώ κάθετα και το έχω καταστήσει σαφές με τα άρθρα μου. Θέλω όμως να δω τώρα που δεν θα έχουν το άλλοθι του «αριστερού Μανιτάκη που δεν αφήνει να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις», πόσο αυτές θα προχωρήσουν πραγματικά.
