Γράφει η Ευτυχία Αλικάκου
Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες τουλάχιστον 50 ασθενείς ημερησίως, έχουν φτάσει και τους 80, μπαίνουν σε λίστα αναμονής για ένα κρεβάτι σε μονάδα εντατικής παρακολούθησης ενώ ένας ακόμη ασθενής με βαριά λοίμωξη του αναπνευστικού πέθανε στο Νοσοκομείο Σωτηρία, διασωληνωμένος μεν, αλλά νοσηλευόμενος σε απλό θάλαμο, αφού δεν υπήρχε θέση στην Εντατική. Για την επείγουσα αντιμετώπιση του προβλήματος το υπουργείο Υγείας θα μίσθωνε 50 κρεβάτια Εντατικής σε ιδιωτικά νοσοκομεία προσφέροντας 124 ευρώ τη μέρα για τα νοσήλια, ποσό που θεωρήθηκε μάλλον αστείο από τους διευθυντές των κλινικών οι οποίοι αντιπρότειναν 1000 ευρώ τη μέρα! Αλισβερίσι και παζάρια με την υγεία και τη ζωή ανήμπορων ανθρώπων αλλά και με την αγωνία των συγγενών τους.
Αλίμονο στο κράτος που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τις στοιχειώδεις παροχές για να καλύψει δύο θεμελιώδη δικαιώματα-ανάγκες: τη παιδεία και φυσικά την υγεία. Μέρα με τη μέρα τα προβλήματα πληθαίνουν, η κοινωνική αναταραχή κλιμακώνεται και η οργή ξεχειλίζει. Η κυβέρνηση προσπαθεί να μπαλώσει με πρόχειρα κομμάτια ύφασμα τα σκισίματα στο ρούχο του κράτους αλλά αίφνης εμφανίζονται νέα. Όταν όμως το ρούχο παλιώνει και θέλει πασιφανώς πέταμα δεν μπαλώνεις, σηκώνεις τα μανίκια να ράψεις άλλο. Τούτο το κράτος που έχει βυθιστεί χρόνο στο πελατειακό σύστημα και στην πλήρη ανικανότητα-ανευθυνότητα θέλει πέταμα. Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση αφενός δεν έχει ταλέντο στο ράψιμο και αφετέρου χάνει συνεχώς τη μάχη της καθημερινότητας, τη μάχη για τη κοινωνία δίχως να προτείνει λύσεις.
Είναι τόσο λυπηρό, τόσο τραγικό να χάνει ένας άνθρωπος τη ζωή του επειδή δεν έπιασε σειρά προτεραιότητας στην εντατική λόγω διοικητικής ανοργανωσιάς. Μπαίνω στη διαδικασία να αφουγκραστώ την αγωνία των οικείων αυτών των ασθενών, όπως θα έπρεπε να κάνουμε συχνά στο πλαίσιο μιας διαδικασίας εκκίνησης της ενσυναίσθησης. Ας προσπαθήσουμε να αισθανθούμε τον εξευτελισμό, τον πόνο, την απελπισία, ας κατανοήσουμε πως οι αρμόδιοι κάνουν πειράματα πάνω σε ανήμπορους ανθρώπους. Προς το παρόν η αντιπολίτευση σιωπεί, ο κύριος Μητσοτάκης μετά την εμπεριστατωμένη πρόταση για το ασφαλιστικό δημιούργησε ακόμα περισσότερες προσδοκίες καλείται να συμμετέχει στη λύση του προβλήματος ή καλύτερα να αντιπροτείνει. Το ίδιο και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης που εκτός από το να φωνασκούν με επικριτικό ύφος κατά τα άλλα δεν φαίνονται πρόθυμα να βοηθήσουν.
Όπως έγινε με το κράτος δικαίου, έτσι και το κράτος πρόνοιας φαλκιδεύεται αδιάκοπα και αργά η γρήγορα θα μοιάσει πολυτέλεια. Αλλά ευτυχώς διορίσαμε τα ανίψια, τους μπατζανάκηδες και τη κουμπάρα της Μερόπης κάναμε και μία αυτοκριτική της κακιάς ώρας για λάθος λόγους αλά Νίκος Βούτσης, γιορτάσαμε και τον ένα χρόνο φασιστερά, κλείσαμε και τη Ρηγίλλης για τους πεζούς παραβιάζοντας κατάφορα το Σύνταγμα και πάει λέγοντας η παρωδία. Παρωδία που δυστυχώς έχει εμάς θεατές..
