Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Η συμφωνία του Αλέξη Τσίπρα με τους ομολόγους του της ευρωζώνης φαίνεται να επιλύει πρόχειρα, μερικώς και καιροσκοπικά το βραχυπρόθεσμο πρόβλημα αναχρηματοδότησης, ενώ προκαλεί ένα μεγαλύτερο που αφορά στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας μακροπρόθεσμα.
Όχι, αγαπητέ αναγνώστη, η συμφωνία αυτή δεν αποτελεί ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος της ευρωζώνης, όπως υποσχέθηκε ο έλληνας πρωθυπουργός, ούτε μια inclusive προσέγγιση όπως θα έπρεπε για να θεωρήσει κανείς πως πράγματι «μένουμε στην Ευρώπη». Συνεχίζει να είναι μια παράδοξη επιστημονικώς μεθοδολογική προσέγγιση, που ορίζει την προσαρμογή της χώρας μας στην ΟΝΕ με όρους exclusion και compensation (: ανταπόδοσης: μέτρα εσωτερικής υποτίμησης έναντι εξωτερικής χρηματοπιστωτικής συντήρησης του ελληνικού δημοσίου). Πρόκειται για μια πολιτική μεθοδολογία την οποία δεν διαπερνά η ιδέα του ευρωπαϊσμού και η οποία δεν διαφέρει σε τίποτε από την γενική στρατηγική της τρόικας, όπως αυτή αναπτύχθηκε την τελευταία πενταετία στην Ελλάδα με την μορφή των «προγραμμάτων διάσωσης».
Με την έννοια αυτή ο κύριος Τσίπρας απέτυχε να βάλει την δική του πολιτική (αριστερή) σφραγίδα, σε αυτή την φάση, τουλάχιστον, της διαπραγμάτευσης, μια και η «συμφωνία», όπως εμφανίζεται, από την μια δεν αντιμετωπίζει με δομικό τρόπο το δραματικό πρόβλημα ανάπτυξης και διάθρωσης της παραγωγής στη χώρα μας, όπως και το ζήτημα της ρευστότητας στην αγορά που συνδέεται με το χρέος, ενώ από την άλλη μικρή μόνον σημασία έχει για την αναδιανομή – με χαμηλό βαθμό αναπροσαρμογής των βαρών στην ελληνική κοινωνία. Δηλαδή, το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης δεν αντιμετωπίζεται καθόλου, ενώ το ζήτημα του εκδημοκρατισμού προσεγγίζεται μάλλον παρελκυστικά!
Θέλω να είμαι ειλικρινής: Δυστυχώς η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα απέτυχε να υπηρετήσει τους αναφερόμενους στόχους της, τουλάχιστον σε αυτή την φάση της διαπραγμάτευσης. Η συμφωνία στην οποία καταλήγει με τους υπολοίπους της ευρωζώνης είναι μια εντελώς προσωρινή (για λίγους μήνες), «μίζερη συνθήκη» για μη-ρήξη! Αυτό (η συμφωνία αυτή) δεν σημαίνει πως «μένουμε στην Ευρώπη», αλλά πως «ξεμένουμε στην Ευρώπη», με μια πληθώρα σημαινόμενων για το τελευταίο. Ξεμένουμε στην Ευρώπη με πολλές έννοιες, αναγνώστη μου, για να φτάσουμε σε λίγο καιρό να παρακαλάμε γονατιστοί για έλεος …για μια επιτέλους ολοκληρωμένη «Συνθήκη Σωτηρίας», μετά από καθολικό κοινωνικοοικονομικό μπλοκάρισμα, αποτελμάτωση και δραματική μεγέθυνση της φτωχοποίησης! Για την μετατροπή των επίσημων δανειστών μας σε ευσπλαχνικούς εταίρους μας!!!
Δυστυχώς, ο κύριος Τσίπρας και ο στενός κυβερνητικός του κύκλος, αν και φαινόταν γενικά και αόριστα να αρθρώνουν μια ορθή στρατηγική για πολιτική αναδιαπραγμάτευση του ελληνικού ζητήματος, απέτυχαν τελικώς να την εφαρμόσουν στην πράξη. Διολίσθησαν, δήθεν ψύχραιμα, στην στρατηγική των προηγούμενων κυβερνήσεων της κρίσης, με πιο ευαίσθητη ομολογουμένως κοινωνική προσέγγιση. Αυτό ασφαλώς δεν παραπέμπει σε μια αριστερή προσέγγιση με καμία έννοια. Η συμφωνία αυτή για την οποία ομιλούμε – έτσι όπως την διαβάζω στον Τύπο – δεν έχει ούτε καν «αριστερό πρόσημο» αν θέλαμε να την χαρακτηρίσουμε ποζιτιβιστικώς!
Και τώρα τι κάνουμε; Ή μετατρέπεται ο κύριος Αλέξης Τσίπρας σε έναν προσωρινό, αδύναμο πρωθυπουργό που παριστάνει τον αριστερό, χωρίς στην ουσία να μπορεί να εφαρμόσει ένα αυθεντικό σοσιαλ-δημοκρατικό πρόγραμμα – κάτι σαν μια παραλλαγή του Γιώργου Παπανδρέου – ή καταφεύγει σε γενικές εκλογές, εξηγώντας στον λαό τα λάθη του και την αδυσώπητη πραγματικότητα στην ευρωζώνη, ζητώντας την ψήφο του με κριτήριο την μεγαλύτερη ευαισθησία του, σε ό, τι αφορά στο μείζον κοινωνικό ζήτημα της Ελλάδας, σε σχέση με τους συντηρητικούς της δεξιάς και του κέντρου.
Από την άλλη πλευρά, είναι τραγικό σύμπτωμα των καιρών, της κυριαρχίας του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού στην ΕΕ δηλαδή, εταίροι σε ένα διακυβερνητικό μοντέλο να μετατρέπονται και να συμπεριφέρονται αποκλειστικά σαν πιστωτές! Αυτό αποτελεί εγκληματικό ανορθολογισμό, εάν έχουμε στο μυαλό μας την μεταμόρφωση της νομισματικής ένωσης σε μια ολοκληρωμένη οικονομική ένωση, προς μια πολιτική ένωση της ΕΕ με την μορφή χαλαρής έστω ομοσπονδίας.
Οι σημερινοί ηγέτες της ευρωζώνης εκδηλώνουν μια υπερβολικά φοβική και καιροσκοπική, καθόλα ταξική συμπεριφορά, η οποία ενώ φαίνεται με μια πρώτη ματιά να τους ενώνει βραχυπρόθεσμα και εν όψει της ανόδου της αριστεράς σε κάποιες χώρες της νότιας περιφέρειας, μακροπρόθεσμα υπονομεύει ολόκληρη την ΕΕ. Με το σπαθί του χρηματιστή και του τραπεζίτη επιχειρούν να δώσουν λύση στο μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζει η δημοκρατία στην σημερινή ευρωζώνη. Ο σημερινός γόρδιος δεσμός της δημοκρατίας, ευρύτερα στην ΕΕ, επιχειρείται να κοπεί με χρηματοπιστωτικά μέσα, αντί να λυθεί με πολιτικά, στη βάση της κοινωνικότητας και όχι της στυγνής επιχειρηματικότητας.
Ως πολιτικός επιστήμονας αντιλαμβάνομαι το τραγικό παράδοξο για την σύγχρονη Ευρώπη, ως δημοσιογράφος διαπιστώνω την οπισθοδρόμηση της δημοκρατίας και της κανονικότητας, ενώ ως πολίτης αισθάνομαι να συνθλίβομαι μεταξύ των συμπληγάδων του «τέλους της ιστορίας», σε μια περιοχή που νόμιζε κανείς πως είχε χωνέψει προοδευτικά και δημιουργικά την ιστορία της..!.
