Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Σήμερα για μένα ο χρόνος γυρίζει και πάλι πίσω, εκεί στο μακρυνό 2010 όπου η είσοδος μας στο Δ.Ν.Τ έμελλε να αλλάξει τη πορεία τόσο της Ελλάδας όσο και της Ε.Ε. Είναι αλήθεια γοητευτική αυτή η σύνδεση των τριών διαστάσεων του χρόνου: παρελθόν-παρόν-μέλλον σε μια και αδιαίρετη ενότητα. Γυρίζεις πίσω στον χρόνο να βρεις τα παραδείγματα εκείνα που θα σε κρατήσουν ζωντανό και μάχιμο σε ένα εξαιρετικά δύσκολο παρόν και θα δημιουργήσουν συνθήκες προόδου στο μέλλον που θες να είναι καλύτερο από αυτό που ζεις. Όμως για να το πετύχεις αυτό θα πρέπει να κάνεις την δική σου ανασκόπηση την δική σου αυτοκριτική, να δεις τα λάθη σου για να μπορέσεις να βελτιωθείς, να εξιλεωθείς , να προοδεύσεις και ακόμη περισσότερο να Ξεχωρίσεις. Εμείς, ως κοινωνία και ως άτομα, δεν έχουμε έστω μια κάποια ευθύνη; Συλλογικά και ατομικά δεν μας βαραίνει μια κάποια ευθύνη; Για όλα φταίνε μόνο οι άλλοι; Τους πολιτικούς δηλαδή ποιοι τους εκλέγουν;; Κόσμος δεν τους εκλέγει; Με ποια κριτήρια; Τις ορθολογικές προτάσεις που καταθέτουν, τις λύσεις που έχουν για τα προβλήματα που μαστίζουν τον τόπο ή τον λαϊκισμό και την πολιτική τους κενολογία;” Αληθινά τραγική είναι η θέση της Ελλάδας». Η γραφίδα του Καζαντζάκη αιχμαλωτίζει την πιο επίκαιρη αλήθεια.
Ο Καζαντζάκης, όμως, δε μιλά με μοιρολατρεία. Μιλάει για ευθύνη που θα γεννήσει την αλλαγή. Ευθύνη που εγώ, εσύ, ο άλλος, όλοι καλούμαστε να αναλάβουμε. Θεωρητικά ομιλούμε , βέβαια. Γιατί στην πράξη ο Νεοέλληνας έχει αποδείξει ότι κάθε άλλο παρά να αναλάβει τις ευθύνες του είναι διατεθειμένος. Μόνιμη συζήτηση σε όλες τις δημόσιες και ιδιωτικές μας συζητήσεις είναι ότι «για όλα φταίνε οι πολιτικοί». Δε διαφωνώ καθόλου με τη διαπίστωση ότι είναι τεράστιες οι ευθύνες των πολιτικών στην Ελλἀδα. Έχουν ευθύνες για την δημιουργία ενός κράτους αδιαφάνειας, αναξιοκρατίας και ατιμωρησίας για την οικονομική δυσπραγία των συμπολιτών μας., μα πολύ περισσότερο για αυτήν τους την τόσο μαγική ικανότητα να μεταλαμπαδεύουν στις επόμενες γενεές αυτό το αίσθημα ωχαδελφισμού και αδιαφορίας για τα πολιτικά δρώμενα. Από τότε που ο Θ. Πάγκαλος είπε ότι τα «φάγαμε όλοι μαζί», ολοένα και περισσότεροι πολιτικοί στην Ελλάδα ισχυρίζονται το ίδιο πράγμα. Ποιος όμως μπορεί στ’ αλήθεια να πει σε άνεργο και απολυμένο ότι τα έφαγαν μαζί με τον τραπεζίτη; Ποιος μπορεί στ’ αλήθεια να πει στον φοιτητή που διακόπτει τις σπουδές του ότι τα έφαγαν μαζί με τον ρουσφετολόγο ; Θα χρειαζόταν τουλάχιστον θράσος, για να πει κανείς αυτά τα πράματα. ΔΕΝ τα φάγαμε όλοι μαζί. Ζητούμε αλλαγή στο πολιτικό σύστημα. Πολύ ωραία. Τι εννοούμε; Ξέρουμε; Θέλουμε, για παράδειγμα, οι πολιτικοί να είναι ειλικρινείς; Να μπορούν δηλαδή να κοιτούν στα μάτια τους ψηφοφόρους τους αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό στον καθρέφτη και να νιώθουν σίγουροι οι ότι έχουν κάνει ότι μπορούν για να λυθεί ένα πρόβλημα; Πολύ ωραία.
Nα υποθέσω, λοιπόν, ότι αν κάποιος σπάσει τα δεσμά του λαϊκισμού και της δημαγωγίας και μιλήσει με όρους αλήθειας θα έχει μέλλον στην Ελλάδα; Θα του συμπεριφερθούμε καλά εμείς οι πολίτες; Θα τον ψηφίσουμε; Θα τον ακούσουμε έστω; Αν κάποιος, για παράδειγμα, μας πει ότι είναι παράλογο να πληρώνουμε δημοσίους υπαλλήλους ανίκανους να φέρουν την αποστολή τους σε πέρας και ότι πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να φύγουν από τον δημόσιο τομέα, εμείς πώς θα αντιδράσουμε; Θα το δεχτούμε ή έστω θα το θέσουμε σε σοβαρή δημόσια διαβούλευση; Η ακόμη αν μας παραθέσουν με στοιχεία ότι η xώρα μας είναι ‘’φιλέτο ‘’ επενδύσεων αλλά με την υπάρχουσα γραφειοκρατία , και την υπέρμετρη φορολογία ‘’ποινικοποιούμε’’ την επιχειρηματικότητα πως θα αντιδράσουμε; Μιλούμε για κάποια κρίση στην Ελλάδα . Τι είδους κρίση; Μόνο οικονομική; Μόνο κρίση της τσέπης μας; Θα έλεγα, όχι! Έχουμε και κρίση του μυαλού μας και της νοοτροπίας μας, και πριν αποδώσουμε ευθύνες στον ένα ή στον άλλο πολιτικό, καλό είναι να σκεφτούμε τι κάνουμε εμείς. Αν μπορούμε να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα εμείς. Αν μπορούμε να γίνουμε εμείς οι άνθρωποι της ευθύνης, τα παιδιά του Καζαντζάκη.
Παρατηρώ ότι στην πολιτική σκακιέρα εν έτη 2015 έχουμε μια ατέρμονη σύγκρουση μεταξύ του Κεντροαριστερού αλλά και του Φιλελεύθερου χώρου όντας και οι δύο σε διαμόρφωση. Η άποψη μου είναι ότι εάν παραβλέψουν μικροπολιτικά συμφέροντα, συμπάθειες και αντιπάθειες αλλά και φαντάσματα από το παρελθόν μπορούν να υπάρξουν,συνυπάρξουν αλλά και να παράξουν που αυτό είναι και το πιο σημαντικό κάνοντας την διαφορά και δίνοντας το στίγμα τους μέσα στην ιδεολογική ανυπαρξία του ελληνικού πολιτικού χώρου. Και οφείλουν να το κάνουν αυτό διότι είμαστε η χώρα που έχει πληγεί περισσότερο από την κρίση,και δικαιούμαστε να έχουμε την πιο εφικτή λύση, δικαιούμαστε να έχουμε την πορεία του “παν μέτρον άριστον”, της αλληλεγγύης και της συναδέλφωση είναι αυτό που λέμε η επιλογή του πολιτικά ωφέλιμου με κριτήριο τον πολίτη και την πολιτεία,είναι η επιλογή των τρόπων που λειτουργούν το καπιταλιστικό και το σοσιαλιστικό σύστημα στα σημεία που πρακτικά αποδίδουν. Προσωπικά πιστεύω ότι κανένα σύστημα δεν μπορεί να διεκδικήσει για τον εαυτό του την τελειότητα αλλά με σύνεση και κυρίως πνεύμα σεβασμού και προσωπικής αυτοθυσίας να προχωρήσει σε συνεργασία.
Η προσωπική αυτοθυσία είναι το δυνατό σημείο της δημιουργίας που ευθύνεται για τη χαρά, μήπως αυτό δεν ψάχνουμε όλοι με κάθε δραστηριότητα και ενέργεια μέσα στον κόσμο; Όπως πολύ σωστά μου είχε πει ένας φίλος μου είμαστε καλεσμένοι από την πραγματικότητα να δώσουμε τα χέρια, να παραβλέψουμε αυτό που πιστεύουμε για να αναζητήσουμε βαθύτερα την ουσία του, άλλωστε δεν είμαστε φανατικοί θρησκευόμενοι του πολιτικού μας πιστεύω αλλά αναζητητές του πολιτικού ορίζοντα. Το έχω ξαναπεί πως η Ελλάδα θα προοδεύσει και θα βρει την θέση της ανάμεσα στο Ευρωπαικό γίγνεσθαι μόνο όταν μπορέσει να αποποιηθεί τα λάθη του παρελθόντος , τις ανόητες αγάπες προς τετελεσμένα πρόσωπα και το θάρρος να αναλάβει επιτέλους ηγετικές πρωτοβουλίες με σκοπό την απομάκρυνση από τον σκοταδισμό που έχει διαβρώσει την Ευρώπη των ιδεών μα πάνω απ΄όλα των Εθνών Κρατών που κάποιοι είχαν οραματιστεί.
Ξύπνα Ελλάδα μου…
