Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Η πολιτική είναι σκληρή. Το παιχνίδι της εξουσίας δεν ξέρει από συναισθηματισμούς και γι’ αυτό οι φιλίες είναι σπάνιες και οι σχέσεις εμπιστοσύνης εξαιρετικά εύθραυστες. Ωστόσο, στις μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού περιπτώσεις που μια φιλία μπορεί να αντέξει μέχρι το τέλος, μέσα στον άγριο κόσμο της πολιτικής, επιβεβαιώνεται πως ένας ηγέτης, όσο ισχυρός ή χαρισματικός κι αν είναι, έχει ανάγκη από την προστασία ενός φύλακα – Αγγέλου.
Αυτή υπήρξε η περίπτωση του Γιάννη Αγγέλου, ο οποίος επί 35 ολόκληρα χρόνια ήταν στενός φίλος, πολύτιμος συνεργάτης και διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Κώστα Καραμανλή. Έτσι χθες, στο ύστατο αντίο προς τον επιστήθιο φίλο μια ολόκληρης ζωής, στον Ιερό Ναό Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ο Κώστας Καραμανλής επέλεξε συνειδητά να σπάσει τη σιωπή του.
Μεστός λόγος, μετρημένος αλλά και ευθύβολος. «Θα μου λείψεις πολύ φίλε. Σε όλους μας θα λείψεις. Για την αγάπη σου, για το γέλιο σου, για τις κουβέντες μας, για το πάθος σου στους αγώνες μας. Θα μας λείψει το γνήσιο που αντιπροσώπευες. Φίλε σε χαιρετώ με αισθήματα σεβασμού και θαυμασμού. Για τη δύναμη της ψυχής σου να αντιμετωπίσεις με υπερηφάνεια και καρτερικότητα όλες τις αντιξοότητες. Που στάθηκες όρθιος, ακόμα και απέναντι στο ψέμα και την συκοφαντία. Που δεν λύγισες απέναντι στην κατάφωρη και μεθοδευμένη αδικία που στήθηκε σε βάρος σου. Που πάλεψες παλληκαρίσια και δικαιώθηκες. Γιατί ήσουν το φως. Και στο τέλος το φως πάντα νικά το σκοτάδι.»
Όπως γίνεται αντιληπτό, αυτός ο πολιτικός λόγος έκανε την κηδεία του Γιάννη Αγγέλου να εξελιχθεί σ’ ένα μείζον πολιτικό γεγονός. Όχι γιατί ήταν εκεί ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων της κεντροδεξιάς παράταξης, ούτε γιατί στριμώχτηκαν για να μπουν στα κάδρα των φωτογραφικών ενσταντανέ διάφοροι …ψευτοκαραμανλικοί που κάνουν όνειρα να κληρονομήσουν τον «Καραμανλισμό». Εξελίχθηκε σε μείζον πολιτικό γεγονός γιατί ο Κώστας Καραμανλής υπερέβη εκούσια τον κανόνα της σιωπής που έχει επιβάλλει ο ίδιος στον εαυτό του και μίλησε με την καρδιά του.
Η υπόθεση του Βατοπεδίου δεν ήταν μια απλή σκανδαλολογία. Αποτέλεσε το μοχλό για την ανατροπή της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή και τη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας που σύντομα οδήγησε στην Ελλάδα των μνημονίων και της εξάρτησης που βιώνουμε μέχρι σήμερα. Γι αυτό και η αναφορά αυτή του Κώστα Καραμανλή στην προσωπική δικαίωση του πιο στενού και έμπιστου συνεργάτη του, καταλήγει με ένα πολύ ευρύτερο μήνυμα για τη νίκη του φωτός απέναντι στο σκοτάδι. Σε μια συγκυρία μάλιστα που έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει πολύ πάνω από την Ελλάδα.
Όπως επίσης δεν ήταν καθόλου τυχαία η αναφορά στην εκπροσώπηση της γνησιότητας από τον Γιάννη Αγγέλου. Διότι πράγματι, υπηρέτησε με την αφοσίωση Αρχαγγέλου την πολιτική παρακαταθήκη του Καραμανλισμού όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα στο χρόνο. Κι αυτή η παρακαταθήκη, την οποία κάποιοι εποφθαλμιούν για ιδιοτελείς σκοπούς, λες και είναι κάποια «μεταφυσική» έννοια που μπορεί να εκφραστεί οποτεδήποτε και από τον οποιονδήποτε, ο Κώστας Καραμανλής χθες κατέδειξε πως έχει ένα θεματοφύλακα.
Τον ίδιο και μόνο.
