Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Με αφορμή το χθεσινό άρθρο με τίτλο «Το Eurogroup της πολιτικής σκοπιμότητας», έλαβα ένα μήνυμα από έναν φίλο της στήλης. «Κύριε Ευγενίδη, αφού οι κυβερνώντες είναι τόσο εμφανώς αναξιόπιστοι, γιατί οι έξω παίζουν μπάλα μαζί τους;», με ρώτησε ο φίλος.
Αρχικά, έχουμε ένα μεθοδολογικό πρόβλημα στον εν λόγω συλλογισμό: η κοινωνική δυσαρέσκεια πρέπει κάπως να ποσοτικοποιείται, από κάπου να προκύπτει. Είναι δεδομένο πως τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση και σκληρά και άδικα στις περισσότερες περιπτώσεις είναι. Πλην όμως, ούτε έχει προκύψει κανένα κίνημα εναντίον της ούτε μπορούμε να μιλάμε για γενικευμένη δυσαρέσκεια. Υπάρχει μια βουβαμάρα και μια παγωμάρα. Ο κόσμος, μετά το περυσινό καλοκαίρι, ακόμα προσπαθεί να έρθει στα ίσια του, διψάει για λίγη κανονικότητα, έστω και πρόσκαιρη. Και ακόμα, παρά τα όσα γράφουμε στα site και στις εφημερίδες, δεν έχει καταλάβει ακόμα πόσο θα πληρώσει τη διαπραγμάτευση των κ.κ. Τσίπρα και σία. Και αυτό δεν προκύπτει μόνο από τους άμεσους φόρους ή το ασφαλιστικό, αλλά κυρίως από τους έμμεσους φόρους, οι οποίοι θα πλήξουν ακόμα περισσότερο τους μη έχοντες, ακόμα και αυτούς που νόμιζαν πως τη γλίτωσαν με ένα εικοσαρικάκι λιγότερο στον φόρο της χρονιάς. Αμ δε!
Πάμε τώρα στους έξω. Αρχικά, οι έξω δεν προσλαμβάνουν εικόνα κοινωνικής δυσαρέσκειας. Τέτοιες εικόνες έπαιρναν το 2011 και το 2012 κυρίως, μετά το πρόβλημα μεταφέρθηκε στην ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και πλέον δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας για τους ξένους: τα μέτρα περνάνε με την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. μπετόν, ενώ στο δρόμο μαζεύονται το ΠΑΜΕ και η ΛΑΕ. Ψίχουλα δηλαδή και ίσα ίσα για το θεαθήναι και κανένα μονόστηλο στην Εφημερίδα των Συντακτών.
Πάμε παρακάτω: οι ξένοι έχουν βρει μια κυβέρνηση που στην επίσημη γλώσσα των Βρυξελλών λέγεται «αξιόπιστος εταίρος». Με άλλα λόγια, περνάνε κατά τεκμήριο όσα θέλουν να περάσουν, κάνουν από καιρού εις καιρόν και κάποιες παραχωρήσεις, προκειμένου ο Αλέξης Τσίπρας να πάρει πολιτική ανάσα, τα μέτρα περνάνε αέρα και χωρίς μεγάλες δυσκολίες από τη Βουλή. Σαφές παράδειγμα το υπερταμείο, το μεγαλύτερο ενέχυρο που έχει μπει για δάνειο εδώ και δεκαετίες. Διότι, έχει δίκιο ο κ. Τσίπρας πως δεν πάνε όλα για άμεση αποκρατικοποίηση, ας δοκιμάσει όμως η κυβέρνηση να πάρει πίσω π.χ. σε δύο χρόνια assets ή ΔΕΚΟ που πέρασε σε αυτό. Θα χρειαστεί απόφαση του Εποπτικού Συμβουλίου, το οποίο για να τη λάβει χρειάζεται 4/5. Ας δοκιμάσει λοιπόν να πάρει πίσω π.χ. την ΤΡΑΙΝΟΣΕ (απλά για την οικονομία της συζήτησης) με τα 2 μέλη του Εποπτικού διορισμένα απευθείας από τους δανειστές.
Συν τοις άλλοις, με την ελληνική συμφωνία οι δανειστές εξασφαλίζουν ηρεμία στο ελληνικό μέτωπο, μιας και ελλοχεύουν αλλα προβλήματα, τόσο από το δημοψήφισμα στην Αγγλία όσο και από το προσφυγικό, όπου η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας φαντάζει ιδιαίτερα εύθραυστη. Φανταστείτε, λοιπόν, να έχουμε ξανά προσφυγική έκρηξη με την Ελλάδα σε πλήρη ακυβερνησία. Κάτι τέτοιο επισημάνθηκε ως σημαντικός κίνδυνος στις αναλύσεις των ξένων.
Και τελευταίος λόγος: δείτε ποιες επιχειρήσεις θα έρθουν να πάρουν assets του ελληνικού δημοσίου στη διαδικασία αποκρατικοποίησης (δεν το λέω με αρνητική χροιά) και θα συμμετάσχουν σε επενδυτικά projects και πείτε μου μετά γιατί να μην έκλεινε η αξιολόγηση.
Με αυτά και με αυτά, περνάμε δεύτερο καλοκαίρι με την κυβέρνηση αυτή. Και, αν θέλετε τη γνώμη μου που προκύπτει και από την πληροφόρησή μου, ο ορίζοντας για το 2016 είναι εκλογικά καθαρός. Εκτός πλέον και αν η κυβέρνηση πέρασε το 60% του μνημονίου και θυμηθεί τα αριστερά αντανακλαστικά της στη διαπραγμάτευση για τα εργασιακά.
