Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Υποστήριζα από την πρώτη μετεκλογική στιγμή ότι η κατάληξη των πολύμηνων διαπραγματεύσεων (ο Θεός να τις κάνει!) θα ήταν μια πολύ σκληρή συμφωνία κι όχι η ρήξη. Η εξουσία αποτελεί πολύ ισχυρότερο συνεκτικό μύθο από ότι οι ιδεοληψίες για όσους δεν τρέφονταν μόνο με πρόσκαιρες οραματικές ονειρώξεις αλλά βλέπουν τον χρόνο ως συνοδοιπόρο σε μια μακρά πορεία σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Η σκληρότητα του αποτελέσματος ήταν επίσης δεδομένη γιατί εξαρχής η δημιουργική ασάφεια λειτουργούσε παρελκυστικά και αναχαιτιστικά τόσο για τις συνομιλίες όσο και για την πορεία της οικονομίας φορτώνοντας, με κάθε μέρα καθυστέρησης, τον τελικό λογαριασμό.
Μέρα, μέρα χτίζονταν η αναξιοπιστία με αντιφατικές δηλώσεις, πρωτοβουλίες γεμάτες έπαρση, θεσμικές παρεκτροπές. Με την ψευδαίσθηση της διαπραγμάτευσης αφήσαμε να κατρακυλούν τόσο τα επίπεδα εθνικής εμπιστοσύνης όσο και η οικονομική δραστηριότητα χωρίς σαφείς εναλλακτικές λύσεις (πέρα από τις γνωστές, ανύπαρκτες Ανατολίτικες συνδρομές) ως μέσο πίεσης. Καταλήξαμε την ύστατη ώρα σε ένα τραπέζι συζητήσεων με την πλάτη στον τοίχο, ημιθανές τραπεζικό σύστημα και αμελέτητα ισοδύναμα μέτρα.
Κι όμως ο Τσίπρας δεν έδειξε στις δηλώσεις του μετά την Σύνοδο Κορυφής ότι έχει πλήρη συναίσθηση των τεκταινομένων. Δεν διανοήθηκε να ζητήσει μια συγνώμη στην κοινωνία που παρέσυρε με τους ανυπόστατους μαξιμαλισμούς του και την έσυρε ακόμα και σε ένα κίβδηλο δημοψήφισμα χωρίς υπαρκτό ερώτημα. Συνέχισε με την ίδια έπαρση και ύφος ισχυρού εξουσιαστή να παριστάνει ότι κατήγαγε περήφανη νίκη κι έρχεται ως τροπαιοφόρος να αλλάξει τα πάντα στην Ελλάδα και την Ευρώπη! Ούτε μια λέξη για τις αναγκαίες διακομματικές συναινέσεις ώστε να διασφαλιστεί, πέρα από διαφωνίες και ευθύνες, η διατήρηση του Ευρωπαϊκού πλαισίου.
Επεσήμανα ότι η αντιπολίτευση θα πρέπει να είναι επιφυλακτική στην όψιμη συναινετική τάση και να ζητήσει με επίταση να υπάρξουν όλες οι προϋποθέσεις για μια αληθινά καινούρια κυβερνητική περίοδο από την στιγμή που η υπάρχουσα χάνει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μια κυβέρνηση με διαφορετικό σχήμα, πρόσωπα και αλλαγές σε επιμέρους ζητήματα (πέρα από τα της συμφωνίας). Η αντιπολίτευση δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στις ενοχικές εμμονές της που επιτάθηκαν με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και να μετατραπεί σε βουβό ακολουθητή του Τσίπρα στο όνομα της Ευρωπαϊκής συνοχής.
Αν η στροφή Τσίπρα προς τον ορθολογισμό είναι ειλικρινής οφείλει να πιεστεί, αν ο ίδιος δεν το κατανοεί, να προσαρμοστεί και εσωτερικά όπως το έπραξε και διεθνώς. Να αποδεχτεί την ανεπάρκεια και να απευθυνθεί με όρους ισοτιμίας, ευγένειας και συνεννόησης στα υπόλοιπα κόμματα που επιθυμούν να στηρίξουν μια προσπάθεια να περισωθεί ότι άφησε πίσω της αναλλοίωτη η περήφανη εξάμηνη διαπραγμάτευση. Με προσπάθεια ωραιοποίησης και στρουθοκαμηλικές κινήσεις δεν προσαρμόζεσαι στα νέα δεδομένα απλά τα χρησιμοποιείς για να ξεφύγεις από την πραγματικότητα.
