Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Κάθε φορά που βρίσκομαι στην Ουάσινγκτον αυτά τα χρόνια της κρίσης, δυσκολεύομαι να απαντήσω στους συνομιλητές που έχω απέναντί μου κάθε φορά, για το πώς είναι δυνατόν να απειλείται με πτώχευση και πείνα μια χώρα, τη στιγμή που κάθεται πάνω σε έναν «αμύθητο θησαυρό», υπονοώντας την αξία του εθνικού ορυκτού πλούτου μας.
Ο ορυκτός πλούτος της χώρας εκτιμάται από το Ι.Γ.Μ.Ε. στα 40 δις ευρώ. Προσωπικά πιστεύω πως είναι μιας άκρως συντηρητική εκτίμηση στο πλαίσιο της φοβίας που υπάρχει γενικά στο δημόσιο να βάλει κάπου ψηλά τον πήχη και να αναμετρηθεί με προκλήσεις μεγάλης κλίμακας. Αλλά ας υποθέσουμε ότι είναι 40 δις και μόνον. Είναι λίγα για μια χώρα που κινδυνεύει ανά πάσα ώρα και στιγμή να βρεθεί (και επίσημα) σε πτώχευση;
Είναι ο λόγος για τον οποίο έχω αρθρογραφήσει σχετικά με την ανάγκη να ιδρυθεί ξεχωριστό υπουργείο βιομηχανικής πολιτικής και ορυκτού πλούτου, το οποίο θα έχει ως προτεραιότητα την αξιοποίηση αυτού του «αμύθητου θησαυρού» πάνω στον οποίο καθόμαστε, αλλά δεν τον ακουμπάμε, γιατί κάθε φορά βρίσκονται 5-6 φωνασκούντες οικολόγοι, με καλές δημόσιες σχέσεις και συνήθως παχυλή χρηματοδότηση από διάφορα ανταγωνιστικά συμφέροντα, εντός κι εκτός συνόρων.
Όλοι γνωρίζουν πως σε Θράκη και Μακεδονία (αλλά όχι μόνο) μπορούν να γίνουν επενδύσεις δισεκατομμυρίων, μπορούν να δημιουργηθούν δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, μπορούν να υπάρξουν έσοδα για τα δημόσια ταμεία, ώστε να μην «χαρατσώνονται» χωρίς έλεος οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι επιχειρήσεις, μπορούν να υπάρξουν έσοδα για τα ασφαλιστικά ταμεία ώστε να μην κόβονται κάθε χρόνο οι συντάξεις. Απλά μαθηματικά είναι. Αλλά το πολιτικό σύστημα επέλεξε να εθελοτυφλεί μπροστά στην αλήθεια κι ήρθε κι ο ΣΥΡΙΖΑ και το τερμάτισε!
Πάρτε για παράδειγμα τις περίφημες «Σκουριές». Στα μεταλλεία της Χαλκιδικής (το όνομα από το χαλκό ασφαλώς, διότι οι αρχαίοι είχαν μυαλό κι εκτιμούσαν τον πλούτο τους) έχει γίνει η μεγαλύτερη άμεση ξένη επένδυση τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Μέχρι και σήμερα δεν έχουν εκδοθεί όλες οι άδειες που απαιτούνται για την πλήρη ανάπτυξη της επένδυσης.
Γιατί άραγε; Δεν θέλει την επένδυση ο κόσμος; Λάθος! Σε έρευνα κοινής γνώμης που διεξήχθη αυτό το μήνα στο Δήμο Αριστοτέλη Χαλκιδικής, εκεί δηλαδή που βρίσκονται οι «Σκουριές», οι κάτοικοι απαντούν με ένα συντριπτικό ποσοστό 75,4%, «ναι» και «μάλλον ναι», στην ερώτηση αν πιστεύουν πως η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Τότε, μήπως δεν τηρεί τη νομιμότητα η επένδυση; Και πάλι λάθος. Όλες οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας έχουν εκδοθεί υπέρ της επένδυσης!
Παρ’ όλα αυτά η επένδυση είναι «υπό διωγμό» και η απάντηση είναι απλή. Υπάρχει ιδεολογική εμμονή. Ακόμη και ο τάχα «market friendly» Σταθάκης δεν υπογράφει άδειες ρουτίνας για τον «Ελληνικό Χρυσό», την ώρα που υπογράφει όμως την «έγκριση παρέκκλισης ως προς το ύψος για την κατασκευή κωδωνοστασίου στον Ιερό Ναό Αγίου Νεκταρίου στον οικισμό Κάτω Πλατανίτη Δ. Ναυπακτίας, στο μέγιστο επιτρεπόμενο συνολικό ύψος του κωδωνοστασίου στα 10,25 μέτρα». Το παράδειγμα είναι πραγματικό, έχω την απόφαση στα χέρια μου και δεν δέχομαι διαψεύσεις.
Είναι επίσης πολιτικά ανατριχιαστική η δήλωση που έκανε σε πρόσφατη συνέντευξή της, η αρχαιολόγος και επί 10 χρόνια Γενική Γραμματέας στο Υπουργείο Πολιτισμού κ. Λήδα Μενδώνη: «Ήταν εξαιρετικά δυσάρεστο όταν άκουσα πρόσφατα τον καθηγητή Νίκο Αλιβιζάτο, άνθρωπο βαθιάς δημοκρατικής αντίληψης, να λέει ότι σήμερα το ΚΑΣ εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες. Η δήλωση έγινε μετά τη συζήτηση για την τύχη των αρχαιοτήτων στις Σκουριές. Και απ’ όσα διάβασα στον Τύπο, είχε δίκιο.».
Αυτή η ιδεολογική εμμονή που ξεκινάει από το γραφείο του υπουργού και διαποτίζει όλο το σώμα της διοίκησης, δεν αφήνει την αξιοποίηση ενός τέτοιου συγκριτικού πλεονεκτήματος, όταν η χώρα καταρρέει! Είναι ανήκουστο και ξεπερνάει πλέον τα όρια της πολιτικής σκοπιμότητας.
Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του για τον λάθος δρόμο που ακολουθείται. Δρόμος που πρέπει άμεσα να αλλάξει, αν θέλουμε τούτος ο τόπος να συνεχίσει να υπάρχει και να λέγεται Ελλάδα. Κι εδώ η ιστορική ευθύνη του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι τεράστια.
Ευτυχώς, δείχνει να την αντιλαμβάνεται, να την αναλαμβάνει πλήρως και να τοποθετείται έναντι του ζητήματος με τον πλέον καθαρό και έντιμο τρόπο που έχει τοποθετηθεί τις τελευταίες δεκαετίες εν αναμονή πρωθυπουργός.
Ο Μητσοτάκης ήταν αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη και ρωτήθηκε στη διακαναλική ραδιοφωνική συνέντευξη που έδωσε, τι προτίθεται να κάνει γι’ αυτή τη μεγάλη επένδυση που υπάρχει στην Χαλκιδική, μόλις το κόμμα του γίνει κυβέρνηση.
Ο Μητσοτάκης απάντησε ως εξής: “Είναι μια πολύ μεγάλη επένδυση από την οποία ζουν πολλοί άνθρωποι, έχει την στήριξη της τοπικής κοινωνίας, η οποία προσφέρει έσοδα στο Ελληνικό κράτος και πιθανώς να μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερα στο μέλλον χωρίς καμία το τονίζω έκπτωση προς το περιβάλλον. Η χώρα πρέπει να αξιοποιήσει τον ορυκτό της πλούτο με σεβασμό προς το περιβάλλον. Όλοι οι γεωλόγοι μας λένε ότι η Βόρεια Ελλάδα έχει τεράστιο ορυκτολογική δύναμη, η οποία αξίζει και πρέπει να αξιοποιηθεί με βασικό γνώμονα το σεβασμό στο περιβάλλον. Έτσι και αλλιώς η κείμενη νομοθεσία είναι πολύ αυστηρή.”
Απλά, καθαρά και χωρίς περιστροφές. Από αυτή τη δήλωση και μόνο, καταλαβαίνει κάθε νοήμων Έλληνας πολίτης γιατί η χώρα έχει αυτή τη στιγμή κατεπείγουσα ανάγκη για πολιτική αλλαγή. Για να σωθεί ό,τι σώζεται ακόμη.
