Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Από την αρχή αυτής της διακυβέρνησης έχει καταστεί σαφές ότι ο απόλυτος έλεγχος του επικοινωνιακού μηνύματος αποτελεί μείζον διακύβευμα. Και εν πάση περιπτώσει να δεχθώ ότι στον κορωνοϊό αυτό ήταν απολύτως απαραίτητο. Η εξωτερική πολιτική όμως είναι ένα τελείως διαφορετικό ζήτημα. Στην προσπάθεια να καταπνιγεί η γκάφα στον Έβρο ζούμε στο δικαιολογημένο παλμό του ανοίγματος της εστίασης και των σχολείων. Σημαντικά και τα δύο αλλά όχι ως οχήματα συγκάλυψης των ελληνοτουρκικών.
Τις τελευταίες ημέρες όπως όλοι έχουμε «ψιλοαντιληφθεί» προέκυψε θέμα συνόρων στον Έβρο.
Τούρκοι στρατιώτες και πολίτες βρέθηκαν σε ελληνικό έδαφος μέσα στον ποταμό σε σημείο που δεν υπάρχει το καλοκαίρι νερό με την έωλη δικαιολογία ότι μετρούσαν τα σύνορα.
Τα δεδομένα που εγώ γνωρίζω καθότι στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει μια ομίχλη γύρω από τα πραγματικά δεδομένα είναι δύο:
Το πρώτο είναι ότι οι Τούρκοι εκμεταλλεύθηκαν την αφέλεια της ελληνικής πλευράς που τους ενημέρωσε ότι μετρά και εκείνη.
Το δεύτερο είναι ότι η Τουρκία βρήκε την ευκαιρία για μια ακόμη πρόκληση εγκαθιστώντας τα συνεργεία της, για λίγες έστω ημέρες, σε ελληνικό έδαφος.
Η υποτονική ελληνική αντίδραση ήταν ακατανόητη ειδικά όταν έχουν προηγηθεί όλο το χειμώνα στον Έβρο τα επεισόδια με την προσπάθεια εισβολής. Γιατί για να το ξεκαθαρίσουμε αυτό που συνέβη στον Έβρο ήταν ακριβώς αυτό και όχι μεταναστευτικό κύμα.
Και αντί αυτό να δείξει το δρόμο στην κυβέρνηση, είδαμε την ηγεσία του ΥΠΕΞ να συμπεριφέρεται για το θέμα ως να συζητούσε σε πάνελ παρουσίασης βιβλίου στον Ιανό.
Θυμίζω ορισμένα σχετικά άρθρα για την εξωτερική μας πολιτική.
Το ένα, πριν μερικές εβδομάδες προέτρεπε την κυβέρνηση να μεταφέρει την κρίση από το Αιγαίο στη Λιβύη (Διαβάστε ΕΔΩ). Αυτό με στόχο να αποσυμπιέσουμε τη γειτονιά μας και να δείξουμε μακριά πως όταν θα έρθει η στιγμή εμείς αντικειμενικά είμαστε έτοιμοι όχι μόνο στα λόγια. Η κυβέρνηση προτίμησε τότε να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες στον στρατηγό Χαφτάρ ποντάροντας επάνω του όλα τα… λεφτά.
Το αποτέλεσμα είναι ο στρατηγός να χάνει σε όλα τα μέτωπα και εμείς να αναζητούμε το επόμενο βήμα μας. Θυμίζω δε ότι από την ίδια αφέλεια μας είχε ξεφύγει το θέμα της ΑΟΖ με τη Λιβύη.
Τα άλλα ήταν για το πόσο αμφισβητώ πραγματικά τη σοβαρότητα του υπουργείου Εξωτερικών. (Διαβάστε ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ) Ανησυχώ ακόμη περισσότερο μετά τις δηλώσεις του περί «μερικών μέτρων».
Φαίνεται λοιπόν ότι στο μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής όλα αντιμετωπίζονται με ένα μείγμα σπασμωδικότητας και ενδοτισμού.
Εν είδει καυστικού χιούμορ αποσαφηνίζω ότι τις στρατηγικές επικοινωνιακού υπνωτισμού και προπαγάνδας για τη χειραγώγηση τις χρησιμοποιούμε για τις μάζες όχι για να πέφτουμε οι ίδιοι θύματά τους.
Γιατί η επιτυχία αντιμετώπισης της εισβολής στον Έβρο υπνώτισε τις ηγεσίες των υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας καθώς και το Μέγαρο Μαξίμου.
Θυμίζω ότι για την επιτυχή αντιμετώπιση πριν μήνες του ζητήματος που προέκυψε στον Έβρο τα αντανακλαστικά τα ξύπνησε η απρόσμενη αντίδραση του Περιφερειάρχη Μουτζούρη στο ζήτημα του μεταναστευτικού. Το ξεφόρτωμα των ΜΑΤ στη Λέσβο ήταν μια ήττα. Εκτιμώ ότι εκείνη η στιγμή ίσως ήταν και το ναδίρ της διακυβέρνησής της. Δεν υπήρχαν περιθώρια να ξεφύγει η κατάσταση στον Έβρο
Επανέρχομαι στα ελληνοτουρκικά.Έχουμε απέναντί μας έναν αντίπαλο επίμονο και μεθοδικό. Εάν δεν τον αντιμετωπίζουμε με αποφασιστικότητα κάθε φορά τότε θα συμβεί το μοιραίο λάθος. Έτσι έγινε στα Ίμια, που από τότε αποτελούν μια ζώνη αμφισβήτησης από τους Τούρκους στο έδαφος της Ελλάδας.
Η Ελλάδα δεν αντέχει νέα Ίμια. Ακόμη και ένα χιλιοστό εδάφους είναι αδιαπραγμάτευτο. Και απορώ τι είναι αυτό που διαχρονικά σταματά τις πολιτικές μας ηγεσίες από το να κάνουν το σωστό. Η κλιμάκωση δεν σημαίνει απαραιτήτως πόλεμος. Αποδείχθηκε ήδη δυο φορές όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απέσυρε τη χώρα από το ΝΑΤΟ το 1974 και όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου δήλωσε δημοσίως «βυθίσατε το Χόρα», το Φεβρουάριο του 1987.
Και τις δύο φορές η Ελλάδα κέρδισε μακροπρόθεσμα.
Σήμερα στην κυβέρνηση έχω την εντύπωση ότι αναζητούν και για τα ελληνοτουρκικά έναν Τσιόδρα για να αναλάβει τη διαχείριση της κρίσης. Τα ελληνοτουρκικά δεν είναι κορονοϊός, το πλαίσιο είναι σαφές. Και όσα λένε διάφοροι καθοδηγούμενοι για την κοίτη του ποταμού και τα νερά που έρχονται και φεύγουν είναι απλώς βλακείες. Και είναι υποτίμηση νοημοσύνης ότι ο φράχτης εκνευρίζει την Τουρκία. Ο φράχτης από συρματόπλεγμα δεν είναι αντιπυραυλική ζώνη ούτε είναι ηλεκτροφόρος. Τον συγκεκριμένο φράχτη μπορούν να τον κατεβάσουν δέκα «γιωτάδες» Τούρκοι με τανάλιες.
Πριν από καιρό η Τουρκία συνέλαβε δυο Έλληνες στρατιωτικούς και τους κράτησε προς «παραδειγματισμό» επί εβδομάδες όταν έκαναν το λάθος να χαθούν στον Έβρο κάνοντας μια περιπολία ρουτίνας.
Γιατί άραγε δεν φοβήθηκαν το ίδιο οι Τούρκοι στρατιώτες που ήρθαν για να μετρήσουν;
Έστω και ένα χιλιοστό ελληνικού εδάφους στον Έβρο είναι κόκκινη γραμμή. Και πρέπει να αρχίσουμε να δείχνουμε ότι αυτό το υιοθετούμε και το πιστεύουμε.
Κύριε πρωθυπουργέ ή δώστε εντολή να γίνει το σωστό ή αλλάξτε εκείνους που δεν έχουν την αντίληψη να κάνουν το σωστό.
