Ο κύριος πρωθυπουργός φαίνεται πως έχει αναλωθεί εδώ και δύο μήνες σε μία συζήτηση άνευ καμίας ουσίας και προστιθέμενης αξίας για τη διαπραγματευτική θέση της χώρας. Επικοινωνιακή διαχείριση, θεωρία παιγνίων, διττή ρητορική οίκοθεν και οίκαδε και άλλες ευφάνταστες τακτικές και τακτικισμοί, που μπορεί στο εσωτερικό να κρατούν την δημοφηλία της κυβέρνηση πάνω από το 50%, αλλά που αναμφισβήτητα δεν κάνουν τα αυτιά των πιστωτών μας να ιδρώνουν.
Διαβάζοντας το κείμενο του κ. Τέλλογλου στο Protagon σχετικά με τα στοιχεία και τους αριθμούς που θα παρουσιάσουν οι Γερμανοί στον Έλληνα πρωθυπουργό και, που αποδεικνύουν κατά τους ίδιους, πως η Ελλάδα δεν έχει εν τέλει μάθει από τα παθήματά της, η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου είναι πως η Ελληνική κυβέρνηση αφού δεν μπορεί να χαράξει εκείνη τους κανόνες και το πλαίσιο διαπραγμάτευσης αλλά ούτε μπορεί και να τους ανατρέψει στο εν λόγω χρονικό σημείο, το μόνο που έχει να κάνει είναι να προσαρμοστεί σε αυτούς. Και εξηγούμαι: Το να δρας στο πλαίσιο που ορίζει η αντίπαλη διαπραγματευτική πλευρά, εκτός από δυσοίωνες επεκτάσεις για την θέση σου, γεννάει πάντοτε και κρυφά πλεονεκτήματα, τα οποία πρέπει να είσαι αρκούντως οξυδερκής για να εκμεταλευτείς. Η ύπαρξη κανόνων λοιπόν, σημαίνει δικαιώματα.
Τι μπορεί λοιπόν να κάνει ο κ. Τσίπρας στο ραντεβού με την κ.Μέρκελ; Μα φυσικά να μιλήσει με αριθμούς. Όσο και αν αυτό ακούγεται παράλογο για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, τα νούμερα είναι παντοδύναμα και βρίσκονται σε κοινή θέα. Όπως λοιπόν η γερμανική πλευρά θα παρουσιάσει τα δικά της στοιχεία, ο κ. Τσίπρας οφείλει να δείξει τα παρακάτω γραφήματα στο ραντεβού με την Καγκελάριο.
Κίνδυνος φτώχειας, ως ποσοστό του πληθυσμού επί %.
Επειδή μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις και επειδή η Γερμανία φαίνεται πως απολαμβάνει τα προνόμια ενός ηγέτη στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ο κ. Τσίπρας οφείλει να υπενθυμίσει πως η κορυφή έχει και… «υψηλό κόστος συντήρησης». Στο γράφημα απεικονίζεται η πανθομολογούμενη αποτυχία της Ευρωζώνης να εναρμονίσει βασικούς μακροοικονομικούς δείκτες και η δομική δυσλειτουργία του σχεδίου «2020, αλλά και τις ανισορροπίες που εν τέλει δεν κατόρθωσε να εξαλείψει η πολιτική συνοχής. Βέβαια όλα τα παραπάνω είναι η μία όψη του νομίσματος, καθώς, σε μεγάλο βαθμό, υπεύθυνη για την επιδείνωση των ποσοστών φτώχειας είναι η ίδια η χώρα,η μακροχρόνια έκθεσή της σε υπέρεμετρο δανεισμό και η αδιαφορία του πολιτικού συστήματος να δημιουργήσει ένα αποτελεσματικό ευέλικτο και ισχυρό κράτος πρόνοιας.
Δείκτης απασχόλησης εργατικού δυναμικού
Άλλο ένα στοιχείο που μπορεί να φέρει τους εταίρους σε δύσκολη θέση, μιας και αγαπούν την αλήθεια των αριθμών. Ο κ.Τσίπρας σε αυτό το σημείο πρέπει να ρίξει όλο το διαπραγματευτικό βάρος. Οφείλει να υπενθυμίσει στους πιστωτές – κερδίζοντας έδαφος εκτός και εντυπώσεις εντός – πως η επιστροφή του στην Αθήνα με τις απαιτήσεις των δανειστών δεν θα βελτιώσουν σε βραχυπρόθεσμο διάστημα την ανεργία, το οποίο είναι και η καυτή πατάτα της ευρωπαϊκής διαπραγματευτικής ατζέντας. Εδώ οι ισορροπίες είναι λεπτές: Ο κ. Τσίπρας δεν πρέπει να κινηθεί με τακτικές παρελθόντος αλλά ούτε και να τις περιφρονήσει. Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι το πακέτο 2 δις, το οποίο δόθηκε από τον κ. Junker για την καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης κατόπιν των πιέσεων της ελληνικής πλευράς. Ο επικεφαλής της Commission έπαιξε έξυπνα, κάμπτοντας τις γκρίνιες της ελληνικής κυβέρνησης, ενώ η ίδια φαίνεται πως αρκέστηκε σε παθητικό ρόλο. Η σωστή ρητορική θα ήταν πως το πακέτο δεν αρκεί για να λυθεί ένα θεμελιώδες πρόβλημα. Το λένε άλλωστε και οι αριθμοί. Εάν ο κ. Τσίπρας εκστόμιζε την τελευταία φράση, τότε ο κ. Ντάισλεμπλούμ σίγουρα θα ήταν λίγο πιο διστακτικός.
Aνισοκατανομή εισοδήματος – Συντελεστής Gini
H ανισοκατανομή εισοδήματος είναι ένας από τους δείκτες που συνήθως μπαίνουν στο περιθώριο και μένουν στην αφάνεια των μακροοικονομικών δεδομένων. Ωστόσο ο λεγόμενος συντελεστής Gini είναι διαφωτιστικός της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα σε επίπεδο ανισοκατανομής των εισοδημάτων. Το υψηλό ποσοστό του συντελεστή Gini μαρτυρά μία σειρά μακροχρόνιων παθογενειών για την ελληνική οικονομία: Διαφθορά, μισθολογική ανισότητα είναι μερικές από τις βασικές παραμέτρους που επηρεάζουν την διαμόρφωση του συντελεστή. Η άμβλυνση του απαιτεί διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και πάταξη των εσωτερικών μονοπωλίων, γεγονός που απαιτεί αφενός χρόνο και αφετέρου….την ευλογία των δανειστών, οι οποίοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα. Και επειδή ο χρόνος είναι χρήμα, ο κ. Τσίπρας θα κέρδιζε και τα δύο εάν εγγυόταν πως έχει σαφείς προθέσεις – με βάση πάντα τα στοιχεία και τους αριθμούς, να πράξει όλα τα παραπάνω.
Μήνυμα στο Μέγαρο Μαξίμου: Μήπως να το γυρίζατε στην αριθμολαγνεία;
