Γράφει η Κωνσταντίνα Κωνσταντίνου
Ανεργία: Η κατάσταση ενός ατόμου, που, ενώ είναι ικανό, πρόθυμο και διαθέσιμο να απασχοληθεί, δεν δύναται να βρει εργασία – Βασική παθογένεια για την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια
Η κρίση, με την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, έφερε μαζί της πολλές συνέπειες, βασικότερη των οποίων είναι η μεγάλη ζήτηση και μικρή προσφορά για δουλειές. Αποτέλεσμα αυτού, είτε η ανεργία είτε, ακόμα χειρότερα, η εργασιακή εκμετάλλευση.
Σύμφωνα με την Eurostat το ποσοστό της ανεργίας στην Ελλάδα ανέρχεται περίπου στο 20,8%, ενώ στους νέους στο 45% την ίδια στιγμή που στην Ευρώπη τα ποσοστά αυτά ανέρχονται κατά μέσο όρο γύρω στο 8% και 16% αντίστοιχα. Η διαφορά είναι γιγαντιαία, με την Ελλάδα να έρχεται πρώτη σε ποσοστά ανεργίας σε σύγκριση με όλες τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ.
Όλα αυτά σημαίνουν πως σε κάθε οικογένεια, πυρηνική ή διευρυμένη, θα υπάρχει τουλάχιστον ένα, αν όχι περισσότερα άτομα, που έχουν μείνει άνεργα τα τελευταία χρόνια.
Παραπάνω από προφανές, λοιπόν, πως το πρόβλημα γυρίζει στην οικονομία. Η αδυναμία παραγωγής στην χώρα μας, δεν δημιουργεί δουλειές με το χρέος να μην μπορεί να αντιμετωπιστεί πραγματικά. Όσες διαπραγματεύσεις και να γίνουν με φύλλα εργασίας και ποσοστά, το ζήτημα παραμένει απτό.
Τι σημαίνει ‘το ζήτημα παραμένει απτό’; Ας δούμε την τυπική διαδικασία που θα πρέπει να ακολουθηθεί στον Οργανισμό Απασχολήσεως Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ) αφού κάποιος χάσει την δουλειά του: Ο άνεργος εγγράφεται στα μητρώα και πρέπει να εμφανίζεται ή να ανανεώνει το ηλεκτρονικό σύστημα κάθε τρεις μήνες.
Ωραία και σωστά. Όμως αν κάποιος ξεχαστεί και πάει λίγο αργότερα; Επειδή μπορεί να έχει ενδεχομένως σοβαρά προβλήματα αφού έχασε την δουλειά του.
Του λένε «Ναι, κατανοούμε ότι συνεχίζεται η ανεργία σου αλλά η παλιά κάρτα ακυρώνεται και ανοίγουμε νέα.»
«Α και κάντε μια αίτηση σε επιτροπή για να σας εγκρίνει την ένωση αλλά μην περιμένετε ότι θα εγκριθεί.»
Είμαστε για γέλια εδώ. Εφόσον το ΑΦΜ του ανέργου δεν εμφανίζει πρόσληψη, γιατί πρέπει να χάσει τους μήνες ανεργίας του; Και τα αντίστοιχα μόριά του;
Φυσικά αυτός είναι ένας περίτεχνος τρόπος για να ‘μειώνεται’ φαινομενικά η ανεργία και ο άνεργος να χάνει τα μόριά του.
Το Κράτος δέχεται ότι είσαι άνεργος αλλά δεν σου συνυπολογίζει τα προηγούμενα.
Και ρωτώ: Αφού είσαι άνεργος από την τελευταία απόλυσή σου γιατί να στην απορρίπτουν επειδή ξέχασες την ανανέωση ενώ ταυτόχρονα σου βγάζουν νέα κάρτα;
Ή το ένα είναι λογικό να συμβαίνει ή το άλλο. Και τα δύο μαζί πως προκύπτουν;
Ενώ τα πράγματα είναι απλά γιατί να γίνονται τόσο δύσκολα μόνο για τους πολίτες; Να χάνονται τα αυτονόητα;
Ζήτω η παραλογία για ακόμα μια φορά.
Εύγε στο κράτος ‘πρόνοιας’ που ‘υποστηρίζει’ τους πολίτες δίνοντας ψευτοκοινωνικά μερίσματα, αλλά όταν πρόκειται για τυπικές διαδικασίες που αφορούν αποδεδειγμένα, με βάση και τα ποσοστά, μεγάλο αριθμό πολιτών, μπαίνουν όλο εμπόδια.
Τι χρειαζόμαστε;
Πρώτα από όλα, περισσότερες θέσεις εργασίας. Και ειδικά για τους νέους, οι οποίοι απογοητευμένοι αναζητούν κάθε μέρα όλο και πιο πολλοί την τύχη τους στο εξωτερικό.
Ταυτόχρονα, καλύτερες, αμεσότερες, δικαιότερες διαδικασίες αλληλεπίδρασης με το δημόσιο (στην περίπτωση της ανεργίας: εγγραφής στα μητρώα). Μία καθόλου εξεζητημένη ιδέα είναι η χρήση ηλεκτρονικών πλατφορμών, που λειτουργεί και εξυπηρετεί χρόνια τώρα όλο τον κόσμο στο εξωτερικό.
Τα πράγματα παραείναι απλά.
Οι παραστάσεις νίκης, οι αστείοι συμβολισμοί, οι βαρύγδουπες δηλώσεις, είναι καλές μόνο για την σάτυρα.
Για όσους λένε ότι μπορούν και θέλουν να παράγουν πολιτική δεν γίνεται να μην αφοσιώνονται σε αυτά, τα απλά και δεδομένα ζητήματα.
«Multa paucis», λέγανε οι Λατίνοι, δηλαδή, «Πολλά με λίγα». Οτιδήποτε αντίθετο – και ειδικά στην χάραξη δημόσιας πολιτικής που έτσι και αλλιώς είναι ένα ευρύ πεδίο – μπερδεύει, κουράζει, δημιουργεί αδιέξοδα και είναι περιττό.
