Αν υπάρχουν ακόμα πρωταθλητές που θαυμάζουμε, άνθρωποι που θεωρούμε εξαιρετικούς, είναι επειδή ο αθλητισμός αντιστέκεται στην ιερή αυτοκρατορία της αδιαφορίας.
Της Julia De Funès
Είναι δύσκολο να μην αισθανθούμε θαυμασμό και ενθουσιασμό μπροστά στην αγωνιστική υπεροχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Όλος ο κόσμος δικαίως θαυμάζει, χειροκροτεί, συγχαίρει, τρέμει, κλαίει, οργίζεται και πάλλεται χάρη σε κορυφαίους αθλητές. Τίποτα δεν φαίνεται να φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, να τους συγκινεί περισσότερο, να τους ευχαριστεί περισσότερο από τον αθλητισμό, ακόμη και αν αυτός δεν συμπίπτει πλέον καθόλου με τις σημερινές ιδεολογίες. Ποτέ άλλοτε ο αθλητικός ηρωισμός δεν ήταν τόσο αντίθετος με τον σημερινό ορθολογισμό.
Τα πάντα στον αθλητισμό είναι πειθαρχία, αυστηρότητα, δουλειά και προσπάθεια. Όροι και πραγματικότητες που ο ιερός προοδευτισμός θεωρεί σάπιες και απορρίπτει υπέρ του ελεύθερου χρόνου, της διασκέδασης και της δροσιάς. Η μετατροπή όλων σε παιχνίδι και το σύστημα της “απόσπασης της προσοχής” έχουν εισβάλει στη μάθηση και στον κόσμο της προπόνησης. Ο αθλητισμός αφορά επίσης τον χρόνο και την πρόοδο με την πάροδο του χρόνου. Αρκεί να ακούσετε τους αθλητές και τις αθλήτριες να περιγράφουν την επίπονη προετοιμασία τους επί σειρά ετών για να πάψετε να πιστεύετε στις μαγείες των πωλητών προσωπικής ανάπτυξης που προσφέρουν γρήγορες συνταγές συμπεριφοράς, των οποίων οι τίτλοι βιβλίων και μόνο λένε πολλά: αυτοπεποίθηση σε πέντε μαθήματα, υπέρβαση του εαυτού σας σε λίγες εβδομάδες, επιτυχία σε απόσταση αναπνοής. Ο αθλητισμός δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ιεραρχικό από ένα βάθρο, τίποτα πιο διακριτικό από ένα μετάλλιο, τίποτα πιο επιλεκτικό από ένα χρονόμετρο!
Το ανελέητο φαινόμενο που είναι ένας αθλητικός αγώνας καθιστά δύσκολο να ακούσει κανείς τα ποιμαντικά λόγια του απόλυτου ισοπεδωτισμού που κηρύττουν τόσο αμείλικτα οι απόστολοι του καλού, συγχέοντας την ισότητα των δικαιωμάτων (είμαστε όλοι ίσοι) με την ισοδυναμία των ικανοτήτων (είμαστε όλοι ίδιοι). Ο αθλητισμός, από την άλλη πλευρά, γνωρίζει τη διαφορά. Οι έμποροι της ευημερίας πρέπει να είναι πολύ αδύναμοι μπροστά στην ταλαιπωρία, τον πόνο, τα ατυχήματα, τα κατάγματα, τον φόβο, το άγχος και όλη αυτή την κακοδαιμονία που αναγκαστικά γεννά ο αθλητισμός υψηλού επιπέδου. Θα τολμούσαν άραγε ακόμα να πουλήσουν ότι η απόδοση προέρχεται από την ευεξία; Ο αθλητισμός αποδεικνύει το αντίθετο! Οι αθλητές δεν αποδίδουν επειδή είναι ευτυχισμένοι, αλλά κλαίνε από χαρά επειδή κερδίζουν και αποδίδουν. Όσο για τα γλυκά ρεφρέν περί καλοσύνης και ενσυναίσθησης που ακούμε από τους ιππότες του καλού, μοιάζουν πολύ μακριά από το άγριο ανταγωνιστικό πνεύμα και την ακλόνητη θέληση να νικήσουμε τον αντίπαλο που κατοικεί σε κάθε αθλητή που επευφημούμε.
Ο αθλητισμός αντιστέκεται στην ιερή αυτοκρατορία της αδιαφορίας
Όσοι ευαγγελίζονται τη μετα-αλήθεια, αυτοί που υποστηρίζουν με ικανοποίηση στο πρόσωπό τους ότι δεν υπάρχει μόνο μία αλήθεια, αλλά πολλές, και ότι όλα είναι σχετικά, πρέπει επίσης να αλλάξουν πρόσωπο μπροστά στην ομοφωνία μιας αθλητικής ετυμηγορίας που βάζει ένα βάναυσο τέλος σε κάθε σχετικισμό. Διότι υπάρχει μια θηριώδης αλήθεια που διέπει τον αθλητισμό (και θα έπρεπε να διέπει τα σχολεία καθώς και τις επιχειρήσεις): η αλήθεια της αξίας.
Στο όνομα της ενάρετης εντολής να καταργηθούν οι διαφορές, οι ιεραρχίες θολώνουν, οι διαφορές γίνονται ύποπτες, οι διακρίσεις διαγράφονται. Ωστόσο, όλες αυτές οι δυσδιάκριτες φιλοδοξίες δεν ταιριάζουν με εκείνες των ανταγωνιστών, των οποίων ο ίδιος ο στόχος είναι να κάνουν τη διαφορά. Μόνο η διαφορά κάνει τον νικητή. Μόνο η διαφορά κάνει τη διάκριση που προσδοκά κάθε έθνος πίσω από τον αθλητή του. Αν εξακολουθούν να υπάρχουν πρωταθλητές που θαυμάζουμε, όντα που θεωρούμε εξαιρετικά, είναι επειδή ο αθλητισμός αντιστέκεται στην ιερή αυτοκρατορία της αδιαφορίας. Τέλος, ο αθλητισμός δεν αρνείται τον αγώνα, δεν φοβάται την πρόκληση, δεν ματαιώνει την αντιπαράθεση, όλες εκείνες τις σκληρές πραγματικότητες που είναι της μόδας να αποφεύγονται μέσα στο ζαχαρένιο βαμβάκι του συναινετικού «no wave».
Η μαύρη ειρωνεία των Ολυμπιακών Αγώνων είναι ότι ο αθλητισμός πετυχαίνει το σχεδόν ολυμπιακό κατόρθωμα να επαινείται ομόφωνα από τους ορθολογιστές, παρόλο που είναι αντίθετος με αυτούς με κάθε τρόπο. Είναι πολύ ωραίο να επαινούνται οι αξίες του, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν μια πλήρη αντιστροφή του πνεύματος της εποχής, μια κοροϊδία στον ορθολογισμό, μια ανυπακοή στον αγγελισμό και ένα πραξικόπημα κατά των καλών συναισθημάτων. Ας ελπίσουμε ότι το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων δεν θα σημάνει το τέλος του αθλητικού πνεύματος, το οποίο παραμένει ένα μεγάλο «όχι» στο πολιτικά ορθό και αναμφίβολα η καλύτερη φιλοσοφία από όλες.
