Η Ισλαμική Δημοκρατία κυβερνάται από φανατικούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αγνοούν την ισορροπία δυνάμεων.
Του Frédéric Encel
Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι η τέλεια ενσάρκωση αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί ogni, ένα αγνώστου ταυτότητας γεωπολιτικό αντικείμενο. Ιδρύθηκε το 1979 στα ερείπια της δυναστικής αυτοκρατορίας του φιλοδυτικού εθνικιστή Σάχη του Ιράν, Ρεζά Παχλαβί, από έναν ανώτατο κληρικό, τον Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί. Το καθεστώς αυτό, το οποίο είναι κατ’ αρχήν θεοκρατικό, έχει μια φαινομενικά αντιφατική πολιτική. Στο εσωτερικό, όπως συμβαίνει συχνά στις φανατικές δικτατορίες, η κρατική βία εξαπολύεται κατά των αμάχων, των γυναικών και των μειονοτήτων ειδικότερα.
Μισογυνική και φαλλοκρατική στον έσχατο βαθμό, η Ισλαμική Δημοκρατία επιβάλλει ένα αβάσταχτο ηθικό και ανδροκρατικό βάρος στο μισό πληθυσμό, ασκώντας μια αποτρόπαια πολιτική βιασμών και δολοφονιών που δεν συγκαλύπτεται πλέον καν. Στο τιμόνι βρίσκονται οι Φρουροί της Επανάστασης και η αστυνομία της ηθικής, η κυριολεκτικά φασιστική ένοπλη πτέρυγα του καθεστώτος. Το θαρραλέο κίνημα “Γυναίκες, Ζωή, Ελευθερία”, αν και καταπνίγεται αιματηρά εδώ και πολλούς μήνες, δεν σβήνει, όπως και η θρησκευτική και κοινωνική αμφισβήτηση απέναντι σε ένα καθεστώς άλλης εποχής αυξάνεται.
Οι γυναίκες (όπως και οι ομοφυλόφιλοι), διψασμένες για ελευθερία και ίσα δικαιώματα βάσει του νόμου, δεν είναι οι μόνες που υφίστανται την οργή της Τεχεράνης. Κούρδοι, Αζέροι, Μπαλούτσι και Άραβες πολιτιστικοί ακτιβιστές, καθώς και εθνοτικοί Πέρσες που είναι οπαδοί του σουνισμού – μιας θρησκείας που δεν αναγνωρίζεται καν στο Ιράν! – υφίστανται παρακολούθηση, παρεμπόδιση, ακόμη και βία και δολοφονία. Το Ιράν κατέχει το θλιβερό παγκόσμιο ρεκόρ για τις εκτελέσεις σε θάνατο το 2023, και αυτές είναι μόνο οι επίσημες εκτελέσεις, όχι οι εξωδικαστικές δολοφονίες που καλύπτονται ως ατυχήματα…
Πόλεμος μέσω αντιπροσώπων
Αλλά έξω από τη χώρα, αυτή η κρατική βία είναι πιο… μετρημένη μπροστά σε εντυπωσιακούς στρατούς. Όσο εύκολο και αν είναι να κάνεις μάρτυρες νεαρές γυναίκες σε άθλιες φυλακές, το να παίζεις δίκαια απέναντι στον ισραηλινό ή τον πακιστανικό στρατό μοιάζει πιο περίπλοκο… Στην πραγματικότητα, το καθεστώς αναγκάζει τους άλλους να διεξάγουν πόλεμο, αλλά δεν τον διεξάγει το ίδιο. Από τότε που ήρθε στην εξουσία το 1979, παρά την αντισιωνιστική χυδαιότητα που έχει διαδοθεί μέχρι αηδίας, με υστερικές απειλές για τον “μικρό Σατανά” και το κάψιμο ισραηλινών σημαιών (που κάνουν πολλούς νέους να χαχανίζουν), ούτε ένα στρατό ή πύραυλος δεν έχει χτυπήσει ποτέ ισραηλινό έδαφος από το Ιράν! Ιοί στον κυβερνοχώρο του εβραϊκού κράτους; Σίγουρα, αλλά αυτός είναι ένας ακόμη λιγότερος λόγος για να περιγράψουμε αυτή την (πολύ συνηθισμένη πλέον) πρακτική ως “πόλεμο”, επειδή αποδεικνύεται τόσο αναποτελεσματική.
Ας διευρύνουμε το φάσμα: Στο Ιράκ, εναντίον της Daech ή άλλων αντι-ιρανικών σουνιτικών παραστρατιωτικών οργανώσεων, στο Λίβανο φυσικά με τη Χεζμπολάχ, στη Συρία για την υποστήριξη του Άσαντ και τώρα στην Υεμένη με τους Χούθι, τα στρατιωτικά στελέχη του Ιράν προμηθεύουν, εκπαιδεύουν και μερικές φορές εποπτεύουν, αλλά μόνο πολύ σπάνια πολεμούν- οι άλλοι είναι βορά των κανονιών και οι στόχοι των δαπανηρών αντιποίνων… Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του πολέμου στη Συρία (μισό εκατομμύριο άνθρωποι σκοτώθηκαν), η Χεζμπολάχ, η οποία είναι υποταγμένη στην Τεχεράνη, έχασε αρκετές χιλιάδες μαχητές, ενώ οι Ιρανοί έχασαν μόλις μερικές δεκάδες!
Ιρανική προσοχή
Μετά τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου 2023, η άσκηση έχει φτάσει στα όριά της. Τις ημέρες που ακολούθησαν τη σφαγή (για την οποία η Τεχεράνη χάρηκε, ενώ ισχυρίζεται ότι δεν είχε καμία σχέση με αυτήν!) και την έναρξη της αντίδρασης της Tsahal, η Χεζμπολάχ εξαπέλυσε έναν πόλεμο χαμηλής έντασης, εκτοξεύοντας οβίδες, ρουκέτες και πυραύλους στην Άνω Γαλιλαία. Είναι σαφές ότι η υποστηριζόμενη από το Ιράν παραστρατιωτική οργάνωση υπάκουε στον δημιουργό και κυρίαρχό της, ερχόμενη σε βοήθεια της Χαμάς ανοίγοντας ένα δεύτερο μέτωπο, αλλά όχι τόσο δυναμικά – πίστευε – ώστε να διακινδυνεύσει να προκαλέσει την οργή των ισραηλινών βομβαρδιστικών.
Αυτή τη φορά, όμως, μπροστά σ’ ένα τραυματισμένο κοινό και ένα γενικό επιτελείο που έχει ζωτική ανάγκη να επιβεβαιώσει την αποτρεπτική του αξιοπιστία, η εβραϊκή κυβέρνηση χτυπάει πολύ σκληρά τον εχθρό, όχι μόνο τη Χεζμπολάχ, αλλά και ανώτερους αξιωματικούς και εξοπλισμό του Ιράν. Έτσι πρέπει να κατανοήσουμε την επίθεση πρόσφατα στο ιρανικό προξενείο στη Δαμασκό, από την οποία σκοτώθηκαν ένας κορυφαίος στρατιωτικός, ο Mohammad Zahedi, και αρκετοί άλλοι αξιωματούχοι. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Τεχεράνη δεν έχει αντιδράσει περισσότερο από ό,τι αντέδρασε όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες πυροβόλησαν τον στρατηγό Ghassem Soleimani το 2020. Η Ισλαμική Δημοκρατία κυβερνάται από φανατικούς, όχι από ανόητους που αγνοούν την ισορροπία δυνάμεων…
