Γράφει η Ελένη Χολέβα
Αν θέλεις να κρατήσεις κάτι από το καλοκαίρι είναι εκείνες τις στιγμές που γίνεσαι ένας άνθρωπος απλός μέσα στην πολυπλοκότητα της καθημερινότητας, ένας διαβάτης-προσκυνητής σε τόπους που δεν έχουν αλλοιωθεί από εκπτώσεις και προσμίξεις αλλόκοτες. Γιατί τελικά σε τέτοια μέρη καταφέρνει κανείς να ξεχωρίσει όλα τα περιττά και να τα αποτινάξει. Είναι η στιγμή των διακοπών θα πει κανείς. Εγώ θα προτιμούσα να πω ότι είναι η ώρα που παίρνεις θέση στο στασίδι του χρόνου να πάρεις μια ανάσα και να επανακαθορίσεις τις συντεταγμένες στους χάρτες σου.
Μια τέτοια στιγμή ικανή να καθαρίσει το μυαλό, ήταν κι ο εκδρομικός απογευματινός βαρύς γλυκός στον καφενέ του Μανώλη Φορλίδα στον Λαύκο Πηλίου. Μια τυχαία επιλογή αφού με την πρώτη ματιά σε καλοδέχονται οι ψάθινες καρέκλες κάτω από τον ίσκιο αιώνιων δέντρων στην πλατεία του χωριού. Σχεδόν το ίδιο αιώνιο και το καφενεδάκι, που με τα καλωσορίσματα και με λίγες κουβέντες παραπάνω ο κ. Μανώλης μας είπε ότι πρόκειται για το αρχαιότερο ελληνικό καφενείο που λειτουργεί ακόμη.
Ο θησαυρός σερβίριζε μόνο τα απαραίτητα… Καθείς στο είδος του. Καφεδάκι, αναψυκτικό σε γυάλινο μπουκάλι τοπικής παραγωγής, μπυρίτσα και μια ζεστή κουβέντα σε κάθε τραπεζάκι που σιγά σιγά γέμιζε από τουρίστες, ντόπιους, αλλά και πολλούς που επέλεξαν τον τόπο αυτό για δικό τους. Η χαρά της τυχερής σύμπτωσης μας οδήγησε στο εσωτερικό του καφενείου, με τον κ. Μανώλη να μας ξεναγεί με συγκίνηση στο ανάκτορο της τοπικής κοινωνίας που λειτουργεί αδιάκοπα από το 1785! Το καθαρό λουλακί στους τοίχους, φωτογραφίες, ιστορικές και οικογενειακές, προσώπων, καλλιτεχνών ποιητών και λογοτεχνών μας υποδέχεται. Ανάμεσα σε αυτά μας δείχνει τη ματιά της μητέρας του, που μοιάζει να κοιτάζει πάντα στο μέρος σου… ένα πορτρέτο ζωγραφισμένο από μια Γερμανίδα ζωγράφο που μετακόμισε για πάντα στην απλότητα του Λαύκου. Και λίγο πιο πέρα, ο Βάρναλης γυμνασιάρχης Αργαλαστής, ο Παπαδιαμάντης, που ξαπόστασαν εκεί πριν χρόνια αφήνοντας την αύρα τους για πάντα να πλανιέται στο σημείο. Στο χαμηλοτάβανο καφενεδάκι και ο Δερμούζος από το παρθεναγωγείο Βόλου. Βέβαια τότε, ο καφενές ήταν το κέντρο του χωριού, χάνι, χασάπικο, καπηλειό…ένας μικρός κόσμος μέσα στον όμορφο πετρόχτιστο οικισμό του Λαύκου.
Απέξω τα ζάρια ακούγονται να ρίχνονται στο τάβλι, και τα χαρτιά να πέφτουν με δύναμη από τους παίκτες. Γύρω τους πηγαδάκι συγχωριανοί που παροτρύνουν και παίρνουν το μέρος πότε του ενός και πότε του άλλου. Χαμόγελα… Άραγε για πόσο; Ρωτήσαμε τον κ. Μανώλη αν υπάρχει διαδοχή στην ιστορία του καφενείου. «Όχι, η ζωή των παιδιών μας στήθηκε αλλού» μας λέει. Και μένουμε με μια αγωνία… «Ποιος νέος να κάτσει εδώ και τι να κάνει όλο το χρόνο;» διερωτάται ο συμπαθέστατος καινούργιος φίλος. Και μένεις να αναρωτιέσαι τι έχασαν αυτοί οι άνθρωποι που εμπιστεύτηκαν τη ζωή τους στην σκληρή απλότητα ενός χωριού στην κόψη του Πηλίου, και τι κερδίσαμε εμείς στην σύγχρονη κοινή πολυπλοκότητα;
Όσα πρέπει να ξέρετε για τον «Λαύκο»:
Γραφικό παραδοσιακό χωριό του νοτίου Πηλίου, με υπέροχη θέα στο επίνειό του, τη Μηλίνα, και στον Παγασητικό κόλπο. Απέχει 48 χλμ από το Βόλο αν ταξιδέψετε μέσω Μετοχίου ή 57 χλμ. αν ακολουθήσετε το δρόμο μέσω Χόρτου και Μηλίνας.
Το χωριό κτίστηκε μεταξύ 15ου και 16ου αιώνα, από τον καπετάνιο Στέργιο Μπασδέκη. Για την προέλευση του ονόματός του υπάρχουν πολλές απόψεις, όπως για παράδειγμα ότι αυτό προέρχεται από το όνομα κάποιου οικιστή, ή από τις πολλές λεύκες που υπάρχουν στο χωριό, ή από το επίθετο γλαυκός (που σημαίνει καθαρός).
Εδώ θα έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε τον ίσκιο που σας προσφέρουν οι ψηλόκορμοι πλάτανοι. Στην πλατεία υπάρχει και η εκκλησία της Παναγίας, που είναι αφιερωμένη στο Γενέσιο της Θεοτόκου με ένα πραγματικά αξιόλογο καμπαναριό Ακριβώς δίπλα βρίσκεται και το Φάμπειο Μουσείο όπου θα ανακαλύψετε εξαίρετα γλυπτά από λευκό πηλιορείτικο μάρμαρο του ζωγράφου και γλύπτη Θανάση Φάμπα.
Άλλο ένα μουσείο του χωριού είναι το Ραδιοφωνικό Μουσείο «Αντώνης Ταβάνης», που στεγάζεται σε νεοκλασικό διώροφο αρχοντικό του 1890. Διαθέτει μια μεγάλη συλλογή από σπάνια και πολύτιμα ραδιόφωνα από όλο τον κόσμο, τα οποία δώρισε στο χωριό ο Γερμανός φιλέλληνας Βίλφρεντ Σεπς.
Το χωριό βρίσκεται στην κόψη του Πηλίου έχοντας πρόσβαση τόσο στις παραλίες του Παγασητικού όσο και σε εκείνες του Αιγαίου.
