Η “διευκρίνιση” που ζητά ο Εμανουέλ Μακρόν βυθίζει τη Γαλλία σε σύγχυση.
Του Alexis Brézet
Ένας κεραυνός εν αιθρία! Το “δημοκρατικό φράγμα” που στήθηκε εσπευσμένα για να εμποδίσει την πορεία της Εθνικής Συσπείρωσης (RN) λειτούργησε τόσο καλά που το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, μια συμμαχία αριστερών κομμάτων, είναι αυτό που βγήκε πρώτο σε αυτές τις βουλευτικές εκλογές! Για την Εθνική Συσπείρωση, ήταν μια σοβαρή οπισθοδρόμηση, την οποία δεν ήταν αρκετή για να εξαλείψει η αύξηση των εδρών της. Βρισκόταν στο κατώφλι της εξουσίας, και είχε κερδίσει τις δύο τελευταίες εκλογές με μεγάλη διαφορά- οι Γάλλοι, που έδωσαν μαζικά το “παρών”, ενώνοντας τις ψήφους τους εναντίον της, παρά τις διαφορετικές τους απόψεις, είπαν ξεκάθαρα όχι. Μπορεί το κόμμα αυτό να έχει το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος και τα θέματά του να κερδίζουν έδαφος στην κοινή γνώμη, αλλά συνεχίζει να τροφοδοτεί το φόβο και τη δυσπιστία της πλειοψηφίας των συμπολιτών μας.
Ως αποτέλεσμα, η αριστερά κερδίζει. Το βράδυ του πρώτου γύρου, πολύ λίγοι το πίστεψαν. Οι έξυπνοι στρατηγοί της κυβέρνησης Μακρόν, με επικεφαλής τον Γκαμπριέλ Αττάλ, μας το εξήγησαν με σαφήνεια: δεν υπήρχε κανένα ρίσκο να ψηφίσουμε το Λαϊκό Μέτωπο, το οποίο δεν μπορούσε να κερδίσει! Ως αποτέλεσμα, σε μια Γαλλία που ποτέ δεν ήταν τόσο πολύ δεξιά -όπως απέδειξαν περίτρανα οι ευρωεκλογές και ο πρώτος γύρος των βουλευτικών εκλογών- ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να στραφεί προς τα αριστερά στην προσπάθειά του να σχηματίσει κυβέρνηση.
Ο πρόεδρος μπορεί να χαίρεται που κέρδισε για τρίτη φορά τον αγώνα του με τη Μαρίν Λεπέν. Παρόλο που έχασε δεκάδες βουλευτές, το στρατόπεδό του αντέχει πολύ καλύτερα από ό,τι αναμενόταν. Αλλά αυτή η νίκη μιας βραδιάς δεν πρέπει να επισκιάσει το χάος που αναδύεται. Η “διευκρίνιση” που ζήτησε, βυθίζει τη Γαλλία και αναμφίβολα για πολύ καιρό ακόμη στη μεγαλύτερη σύγχυση. Σε σύγκριση με τις συνέπειές της, η απόφασή του, που γεννήθηκε από μια ναρκισσιστική πληγή την οποία καλείται ολόκληρη η χώρα να επιδιορθώσει, παραμένει μια καθαρή ανοησία για την οποία, στα μάτια της ιστορίας, θα φέρει την ευθύνη.
Επειδή τα αποτελέσματα είναι γνωστά: η αυριανή Εθνοσυνέλευση θα είναι ακόμη πιο ακυβέρνητη από ό,τι ήταν χθες. Ο Εμανουέλ Μακρόν έχασε τη σχετική πλειοψηφία του. Καταδικασμένος να αναζητήσει συνασπισμό, γλιτώνει τη δοκιμασία της συγκατοίκησης με τον Ζορντάν Μπαρντελά για να αντιμετωπίσει τη δοκιμασία της συγκατοίκησης με ένα αριστερό μπλοκ στο οποίο η ομάδα του Ζαν-Λυκ Μελανσόν έχει τη μερίδα του λέοντος.
Θα αναγκαστεί να παραδώσει τα ηνία της εξουσίας σε ένα πρόσωπο επιλογής των Ζαν-Λικ Μελανσόν, Ολιβιέ Φορέ και της Μαρίν Τοντελιέ; Αυτό θα ήταν μια πολιτική καταστροφή για τον ίδιο και μια καταστροφή για τη χώρα. Θα καταφέρει, απέναντι στον Ζαν-Λικ Μελανσόν, να συγκροτήσει μια μεγάλη σχετικά “πλουραλιστική” πλειοψηφία με σοσιαλιστές και οικολόγους στην κυβέρνηση; Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να πληρώσει το τίμημα: σε μια ωραία συμμαχία, οι σοσιαλιστές και οι οικολόγοι ζητούν ήδη την κατάργηση της μεταρρύθμισης των συντάξεων, την επιστροφή του φόρου πλούτου και την αναστολή του μεταναστευτικού νόμου. Το ότι φαίνεσαι λιγότερο ριζοσπαστικός δεν σε κάνει μετριοπαθή…
Προσοχή στις αντιδράσεις! Αυτό το δημοκρατικό κενό σιγοβράζει ήδη από την οργή των ψηφοφόρων της Εθνικής Συσπείρωσης που νιώθουν ότι τους έκλεψαν τις εκλογές, καθώς και από την απογοήτευση των Γάλλων του κέντρου και της δεξιάς που εχθρεύονται τη Μαρίν Λεπέν, αλλά δεν νιώθουν σοσιαλιστές για όλα αυτά…
Σε αυτό το πεδίο των συντριμμιών, όπου η Εθνική Συσπείρωση μοιάζει να είναι αδιέξοδο, όπου η “παράκαμψη” του Μακρόν οδηγεί τελικά στην αριστερά, η ανθεκτικότητα της δεξιάς είναι πλούσια σε διδάγματα. Ανοίγει μια προοπτική για όσους δεν αρκούνται σε τίποτα από τα δύο. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: η Γαλλία εγκαθίσταται, και για πολύ καιρό ακόμη, σε μια περίοδο πολιτικής αστάθειας από την οποία η 5η Δημοκρατία φαινόταν ότι θα μας προστάτευε.
