Στις 11 Ιουνίου του 1955 ο μηχανοκίνητος αθλητισμός γνώρισε την πιο «μαύρη μέρα» του. Ήταν μία ηλιόλουστη μέρα που προσέλκυσε ένα πλήθος 250.000 ανθρώπων να παρακολουθήσουν από κοντά ένα από τα πιο αναμενόμενα events της χρονιάς.
Το line-up για τον 24ωρο αγώνα του Le Mans ήταν πραγματικά θεαματικό. Όχι μόνο συμπεριλάμβανε οδηγούς του διαμετρήματος των Juan Manuel Fangio, Stirling Moss και Mike Hawthorn, αλλά η κόντρα των κατασκευαστών όπως η Ferrari, η Jaguar και η Mercedes-Benz ήταν στο υψηλότερο σημείο. Η Ferrari ήταν η πρωταθλήτρια, η Jaguar είχε ξοδέψει αρκετό χρήμα ώστε να κερδίσει τον αγώνα και να ξανακερδίσει το στέμμα ύστερα από 2 χρόνια ενώ η 300 SLR της Mercedes-Benz είχε δώσει ελπίδες στους Γερμανούς για να κατακτήσουν την κορυφή.
Τα πρώτα δείγματα του αγώνα δεν απογοήτευσαν το κοινό. Ήταν μία κούρσα αντοχής που η Jaguar και η Mercedes το αντιμετώπιζαν περισσότερο σαν σπριντ, με τους Fangio και Hawthorn να σπάνε κάθε ρεκόρ γύρου. Η αντιπάθεια του Βρετανού Hawthorn για την Mercedes δεν αποτελούσε μυστικό και ο θάνατος ενός στενού συγγενή του κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Γερμανούς, να προσθέτει τόνους αποφασιστικότητας ώστε να τους συντρίψει.
Αλλά στον 35ο γύρο, την 3η ώρα του αγώνα, η καταστροφή φανερώθηκε.
Ο Hawthorn ξεπέρασε τον Βρετανό Lance Macklin της Austin Healey, προτού συνειδητοποιήσει ότι έχει κληθεί στα pit. Φρέναρε απότομα, με αποτέλεσμα ο Macklin να κάνει έναν ελιγμό και να παρασύρει τον Levegh της Mercedes έξω από την πίστα και η σύγκρουση να του κόψει το νήμα της ζωής. Τα συντρίμμια πετάχτηκαν στο πλήθος και το καπάκι του καπό έπεσε στους θεατές αποκεφαλίζοντας ορισμένους σαν μία γκιλοτίνα αυτοκινήτου. Το πίσω μέρος του αυτοκινήτου τυλίχτηκε στις φλόγες και 83 θεατές σκοτώθηκαν ενώ εκατοντάδες τραυματίστηκαν. Επικράτησε ένας πανικός αλλά ο αγώνας συνεχίστηκε. Ο Hawthorn κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα, να ποζάρει με μία σαμπάνια και το γαλλικό περιοδικό L’ Auto Journal ανέβασε την φωτογραφία με την πικρή λεζάντα: «Στην υγειά σας, κύριε Hawthorn».
Υπήρξαν αναφορές πως μετά το περιστατικό ο Hawthorn έκλαιγε και παραδέχτηκε την ευθύνη. Οι υποστηρικτές του ισχυρίστηκαν πως ο Macklin και ο Levegh δεν είχαν την ικανότητα για τέτοιους αγώνες υψηλής ταχύτητας. Το 1958, η αυτοβιογραφία του Hawthorn επιβεβαίωσε τον ισχυρισμό του πως δεν φταίει με τον Macklin να τον μηνύει για δυσφήμιση. Έναν χρόνο αργότερα, σαν μια τραγική ειρωνεία της ζωής, ο Hawthorn σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα όταν προσπάθησε με την Jaguar του να προσπεράσει μία Mercedes.
Η τραγωδία του Le Mans σήμανε το τέλος του Macklin, του Fitch και του Fangio. Η Mercedes αποχώρησε από τους αγώνες ταχύτητας και επέστρεψε το 1987. Αλλά τέτοια ζητήματα είναι ασήμαντες λεπτομέρειες όταν αναφερόμαστε στην φρίκη που έλαβε χώρα στη βορειοδυτική Γαλλία. Οι στάχτες της τραγωδίας άφησαν πίσω τους 84 νεκρούς. Άνθρωποι που είχαν ξεκινήσει απλώς ένα ηλιόλουστο πρωινό του Ιουνίου ώστε να απολαύσουν το αγαπημένο τους άθλημα.
