Δηλώνοντας τη Δευτέρα 26 Αυγούστου την άρνησή του να διορίσει τον υποψήφιο του Νέου Λαϊκού Μετώπου στη θέση του πρωθυπουργού, ο αρχηγός του κράτους επιμένει πεισματικά να διατηρεί τον έλεγχο της κατάστασης, παρά την απειλή να οδηγηθεί η χώρα σε αδιέξοδο λίγες ημέρες πριν από την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους.
Οκτώ εβδομάδες μετά τις βουλευτικές εκλογές που προκάλεσε η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, η Γαλλία βρίσκεται σε μια πολιτική κατάσταση πρωτοφανή όσο και επικίνδυνη. Ούτε η μακρά φάση της αποκλιμάκωσης που διέταξε ο Εμανουέλ Μακρόν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, με σκοπό τον διορισμό νέου πρωθυπουργού, ούτε οι πολιτικές διαβουλεύσεις που ξεκίνησε καθυστερημένα στα τέλη της περασμένης εβδομάδας, δεν βοήθησαν στην επίλυση της σύγχυσης. Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς να απέχει μόλις λίγες εβδομάδες και την παρουσίαση του σχεδίου προϋπολογισμού για το 2025, η χώρα απειλείται και πάλι με αδιέξοδο λόγω της πεισματικής αποφασιστικότητας του αρχηγού του κράτους να διατηρηθεί στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο εκμεταλλευόμενος τη σχετική αδυναμία όσων προσπαθούν να του επιβληθούν.
Το ανακοινωθέν που εκδόθηκε τη Δευτέρα 26 Αυγούστου από το Μέγαρο των Ηλυσίων, το οποίο καταγράφει την άρνηση του Εμανουέλ Μακρόν να διορίσει τον υποψήφιο του Νέου Λαϊκού Μετώπου στη θέση του πρωθυπουργού, ξορκίζει την Αριστερά, η οποία βασιζόταν στην πρώτη της θέση στις βουλευτικές εκλογές για να διεκδικήσει το δικαίωμά της να κυβερνήσει. Η οργισμένη αντίδραση όλων των συνιστωσών της ήταν ανάλογη της προσβολής. Το πρόσχημα που επικαλείται ο αρχηγός του κράτους είναι ότι οι άλλες πολιτικές ομάδες, που ερωτήθηκαν η μία μετά την άλλη, δεν θα καθυστερούσαν να αποδοκιμάσουν τη νέα κυβέρνηση.
Η υπόθεση αυτή είναι εύλογη, δεδομένης της εχθρότητας που προκάλεσε η “La France insoumise”, που εξακολουθεί να είναι η κυρίαρχη συνιστώσα του NFP, στα άλλα έδρανα της Εθνοσυνέλευσης, αλλά και του καταιγισμού επικρίσεων που προκάλεσαν διάφορα μέτρα που περιέχονται στο πρόγραμμά της. Ελλείψει άλλης προφανούς δυνατότητας, ωστόσο, το υγιές παιχνίδι της δημοκρατίας θα είχε ωφεληθεί αν ο αρχηγός του κράτους είχε αφήσει το πείραμα να εξελιχθεί με δική του ευθύνη, αντί να επιδιώκει να παραμείνει πάση θυσία κύριος των στοιχείων, με την ελπίδα να διατηρήσει για όσο το δυνατόν περισσότερο την πολιτική που εγκαινίασε και η οποία τώρα βρίσκεται καταψηφισμένη. Τίποτα δεν είναι πιο επιζήμιο από το να σέρνεις μια υπό παραίτηση κυβέρνηση, η οποία φαίνεται να συμπεριφέρεται σαν να μην υπήρξε καμία αλλαγή στην κάλπη.
Το χαμένο στοίχημα
Η αδυναμία του Εμανουέλ Μακρόν να βγάλει σαφή συμπεράσματα από την ήττα του στο τέλος μιας διάλυσης για την οποία ευθύνεται μόνο ο ίδιος είναι ο βασικός παράγοντας του σημερινού αδιεξόδου. Αποφασίζοντας μόνος του, στις 9 Ιουνίου, αυτή την ριψοκίνδυνη διαδικασία, την ώρα που η χώρα ήταν διχασμένη και οι πολιτικές του αποδοκιμάζονταν, ο αρχηγός του κράτους δεν έβλαψε μόνο το στρατόπεδό του, το οποίο βγήκε πολύ αποδυναμωμένο από την ψηφοφορία. Έθεσε επίσης σε κίνδυνο τη χώρα, επιτείνοντας τις διαιρέσεις, τον κατακερματισμό, την αβεβαιότητα και τον κίνδυνο αδιεξόδου. Ωστόσο, ουδέποτε συμπεριφέρθηκε ως ο κύριος ηττημένος των εκλογών αυτών, ούτε αποδέχτηκε ξεκάθαρα την αρχή της συγκατοίκησης. Είναι καιρός να το πράξει.
Τα υπόλοιπα είναι ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων που είναι παρούσες στο Κοινοβούλιο. Εκείνοι που λένε ότι είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν είχαν το καλοκαίρι να προσπαθήσουν να σφυρηλατήσουν συμμαχίες πέρα από τη δική τους περίμετρο και να επιχειρήσουν να δημιουργήσουν μια πλειοψηφία που θα επιβληθεί στον αρχηγό του κράτους. Κανείς τους δεν θεώρησε σκόπιμο να το πράξει, από φόβο μήπως εκτεθούν ή από έλλειψη ενδιαφέροντος πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2027. Και εδώ, η προσπάθεια του Εμανουέλ Μακρόν να δημιουργήσει έναν συνασπισμό που θα εκτείνεται από την κεντροαριστερά έως την κεντροδεξιά απέτυχε. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο πρωθυπουργός που πρέπει τώρα να διορίσει χωρίς καθυστέρηση θα εισέλθει στη σκηνή με όλα τα μειονεκτήματα.
