Γράφει ο Δημήτρης Τσίρκας
Ο Λεβέντης ενσαρκώνει τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή του κυρίαρχου λόγου στη λαϊκοδεξιά εκδοχή του. Αναμασάει τα γνωστά μοτίβα περί κακών δημοσίων υπαλλήλων, κομμάτων και πολιτικών που διορίζουν αφειδώς τους δικούς τους. Λατρεύει τον τεχνοκρατισμό και τους “ειδήμονες” που μπορούν, πάνω από πολιτικούς και κοινωνικούς ανταγωνισμούς, να λύσουν τα προβλήματα. Φθονεί και ταυτόχρονα εκδηλώνει δουλοπρέπεια προς τους Ευρωπαίους, ενώ είναι ρατσιστής και ξενοφοβικός μέχρι το μεδούλι.
Στην πράξη φυσικά αποδεικνύεται ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που κηρύττει – έβαλε την μισή οικογένεια του στην κοινοβουλευτική ομάδα και στο κόμμα και προσβλέπει εναγωνίως σε συμμετοχή στην κυβέρνηση για ν’αποκτήσει πρόσβαση στη νομή της εξουσίας και τα προνόμια που αυτή συνεπάγεται. Ταυτόχρονα είναι τόσο ηλίθιος και με αυθόρμητη ροπή ν’ απλοποιεί σύνθετες καταστάσεις και προβλήματα σε δύο τρεις εξηγήσεις και μαγικές λύσεις πασπαρτού, ώστε ο λόγος του μοιάζει ιδιαίτερα ελκτικός στο ακροατήριο της πνευματικά πρωτόγονης και πολιτισμικά λούμπεν Δεξιάς.
Ο λόγος του Βασίλη Λεβέντη αποτυπώνει με μοναδική πληρότητα την ιδεατή, εξωραϊσμένη εικόνα που έχει ο καθυστερημένος δεξιός για τον κόσμο και τον εαυτό του. Η δε θλιβερή και συνάμα κωμική παρουσία του εκφράζουν την ελεεινή πραγματικότητα αυτού του ανθρωπότυπου. Εκείνου που βρίζει θεατρικά τους πάντες και τα πάντα στο καφενείο και προτρέπει να τον κάνουν για έναν μήνα, έστω, πρωθυπουργό για να τα φτιάξει όλα. Αυτού που φαντασιώνεται ότι είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αλλά που μοιάζει αφόρητα στον Κώστα Πρέκα ή τον… Βασίλη Λεβέντη.
(πρώτη δημοσίευση στο λογαριασμό του Δ. Τσίρκα στο facebook, χωρίς τίτλο)
