Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Η λαϊκιστική ρητορεία του Αλέξη Τσίπρα τσακίσθηκε πάνω στο βράχο της σκληρής πραγματικότητος! Τα capital controls ήταν απλώς η πρώτη ένδειξη περί του μας περίμενε αν δεν καταλήγαμε στην -κατ’ αρχήν- συμφωνία με τους εταίρους. Όμως, ό κίνδυνος είναι ακόμη υπαρκτός. Η εξάμηνη παρελκυστική τακτική της κυβερνήσεως, η δημαγωγική της ρητορική και οι απρέπειες του κλόουν που παρίστανε τον υπουργό Οικονομικών, μας οδήγησαν στη χειρότερη δυνατή συμφωνία. Τα μέτρα είναι ακόμη πιο σκληρά από αυτά του email Χαρδούβελη, ενώ πρέπει και να καταβάλλουμε το κόστος της καθυστερήσεως των 6 μηνών. Τελικώς, το αληθινό ερώτημα του δημοψηφίσματος μάλλον ήταν «Σας αρκούν μέτρα 8,5 δισεκατομμυρίων;»! Απαντήσαμε ΟΧΙ και το αποτέλεσμα είναι μια υφεσιακή συμφωνία, η οποία είναι αδύνατο να εφαρμοσθεί χωρίς ένα γενναίο πρόγραμμα χρηματοδοτήσεως και ανασυγκροτήσεως της οικονομίας. Tηρουμένων των αναλογιών, η χώρα χρειάζεται ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά η διαχείριση των κεφαλαίων ΔΕΝ πρέπει να αφεθεί στα χέρια του φαύλου και ανίκανου πολιτικού συστήματος, ούτε να εμπλακεί η δημόσια διοίκηση.
Στο προχθεσινό μου άρθρο μίλησα για την ανάγκη να επανεκκινήσει η χώρα. Τι πρέπει να γίνει στο πεδίο της φορολογίας και των θεσμών το έχω ήδη περιγράψει σε παλαιότερα άρθρα. Κλείνοντας αυτό τον κύκλο προτάσεων, σήμερα παρουσιάζω την πρόταση για την χρηματοδότηση της παραγωγής, ώστε να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της κρίσεως, στην οποία μας έχει ρίξει ο συνδυασμός οριζόντιας, άστοχης και ανεπαρκούς λιτότητος με παράλληλη διατήρηση υψηλών κρατικών δαπανών και φορολογικής παράνοιας. Δεν θεωρώ σκόπιμο να αναλύσω γιατί αυτός ο συνδυασμός είναι εγκληματικός. Και μόνο το γεγονός ότι ακυρώνει όλα τα οφέλη από την πολιτική λιτότητος είναι αρκετό για να τον απορρίψει οποιοσδήποτε στοιχειωδώς γνωρίζει πως λειτουργεί η ελληνική οικονομία.
Πως θα δοθεί λύση στο πρόβλημα επανεκκινήσεως της οικονομίας; Από που θα προέλθουν τα απαραίτητα κεφάλαια; Τα ακριβή ερωτήματα έχουν ως εξής:
– Με τι κεφάλαια θα χρηματοδοτηθεί η παραγωγή ώστε να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της κρίσεως;
– Ποιά χρηματοπιστωτικά εργαλεία υπάρχουν αφού το τραπεζικό σύστημα αδυνατεί να το πράξει με τον τρόπο που πρέπει και όσο γρήγορα το έχει ανάγκη η οικονομία;
– Πως θα επιλεγούν και θα χρηματοδοτηθούν όσες προβληματικές επιχειρήσεις αξίζουν να επιβιώσουν;
Τα κεφάλαια που απαιτούνται δεν είναι τόσα πολλά όσα θα φανταζότανε κάποιος που δεν γνωρίζει την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας. Ένας πρόχειρος υπολογισμός είναι η διαφορά μεταξύ των τραπεζικών χορηγήσεων προς επιχειρήσεις την 30η Σεπτεμβρίου 2008 (δηλαδή του τελευταίου 3μήνου προ της κρίσεως) και της 30ης Ιουνίου 2015. Μάλιστα, αυτό το ποσόν δεν απαιτείται αμέσως δεδομένου ότι η οικονομίας θα χρειασθεί περίοδο τουλάχιστον 12 μηνών για να το απορροφήσει.
Τα κεφάλαια θα προέλθουν τόσο από χρηματοδότηση μέσω του Σχεδίου Γιούνκερ, όσο και από άλλες πηγές όπως η γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW όσο και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, το IFC της Παγκοσμίου Τραπέζης κ.α. διεθνείς πηγές. Τα κεφάλαια από δημόσιες πηγές και διεθνείς οργανισμούς πρέπει να μοχλευθούν με ιδιωτικά κεφάλαια ενώ και η διαχείρισή τους πρέπει να ανατεθεί σε ιδιώτες ώστε οι διαδικασίες να είναι γρήγορες και αποτελεσματικές. Τέτοια κεφάλαια είναι διαθέσιμα στη διεθνή αγορά, αλλά ουδείς ξένος δεν αναλαμβάνει τον κίνδυνο σε μια χώρα που δεν επενδύει στον εαυτό της. Το πώς θα βρεθούν ελληνικά κεφάλαια, πως θα γίνει η συνολική διαχείρισή τους, ποια θα είναι τα κριτήρια και οι διαδικασίες κατανομής των θα τα παρουσιάσω στο επόμενο άρθρο μου.
