Για μια ισχυρή οικονομία που μπορεί να ανταγωνιστεί εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών, η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάζεται μια αγορά που θα βασίζεται στην ελευθερία και όχι στους κανονισμούς, υποστηρίζει ο αρθρογράφος Nicolas Bouzou.
Η θεωρία της παρακμής της Δύσης έχει γίνει το αγαπημένο μότο όσων, αντί να εξετάζουν τα γεγονότα, υιοθετούν αμάσητα τη ρωσική γλώσσα: αυτομίσος, ενστικτώδης αντιαμερικανισμός, αντιμακρονισμός, ο οποίος, με το φαινόμενο της μετάδοσης, γίνεται αντιδυτικισμός… Το λάθος είναι προφανές. Γιατί δεν υπάρχει παρακμή στη Δύση, το πολύ-πολύ το τέλος του μονοπωλίου της απόλυτης εξουσίας. Αυτό που ισχύει, ωστόσο, είναι ότι στο εσωτερικό της Δύσης υπάρχει μια σχετική ευρωπαϊκή παρακμή. Αυτό είναι το θέμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί καθώς ξεκινά η εκστρατεία για τις ευρωεκλογές του 2024, μια εκστρατεία που μέχρι στιγμής έχει υποβιβαστεί σε μεγάλο βαθμό σε έναν πολιτικό διαγωνισμό ομορφιάς εντός της Γαλλίας. Ωστόσο, το διακύβευμα είναι ζωτικής σημασίας: θέλουμε μια Ευρώπη αυτόνομη από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή δεχόμαστε να μας πετάνε στα σκουπίδια οι αποφάσεις των Αμερικανών φίλων μας; Θέλουμε να διασφαλίσουμε τη δική μας επιστημονική και οικονομική ισχύ, που αποτελεί προϋπόθεση για την ασφάλειά μας, ή συμβιβαζόμαστε με το να τρομοκρατούμαστε από την πιθανή εκλογή ενός απρόβλεπτου παράξενου όπως ο Ντόναλντ Τραμπ; Αυτό είναι το ερώτημα.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Εδώ και είκοσι χρόνια, η οικονομία των ΗΠΑ είναι πιο δυναμική από εκείνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι διαφορές διευρύνθηκαν πρόσφατα με την – ομολογουμένως δαπανηρή από πλευράς δημόσιων οικονομικών – πολιτική της επαναβιομηχάνισης και της ανανέωσης των υποδομών που ακολούθησε η κυβέρνηση Μπάιντεν και, από την άλλη πλευρά, με τα δεινά της Γερμανίας, της κορυφαίας οικονομίας της Ένωσης. Το αποτέλεσμα είναι ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στις Ηνωμένες Πολιτείες (σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης, δηλαδή προσαρμοσμένο στις τιμές καταναλωτή) προσεγγίζει τα 70.000 δολάρια, έναντι 45.000 δολαρίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρακτικά, αυτή η κολοσσιαία διαφορά σημαίνει ότι οι Αμερικανοί έχουν ένα κατά κεφαλήν οικονομικό περιθώριο ελιγμών που τους επιτρέπει να αυξήσουν τους μισθούς ή να επενδύσουν στην άμυνά τους, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας.
Η οικοδόμηση ενός ευρωπαϊκού Nasdaq
Έχοντας αυτά τα δεδομένα, πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά στο εισόδημα, το οποίο είναι ένα (αν και όχι το μοναδικό) χαρακτηριστικό της επιρροής και της ισχύος. Για να φτάσουμε στην καρδιά του θέματος, οι Αμερικανοί έχουν καταλάβει ότι οι κυρίαρχες χώρες είναι εκείνες που προσελκύουν την ανθρώπινη νοημοσύνη στο έδαφός τους και κατέχουν την παραγωγή Τεχνητής Νοημοσύνης, καθώς αυτά τα δύο είναι απόλυτα συνδεδεμένα. Στην πραγματικότητα, παρά τα αντισημιτικά και ρατσιστικά έκτροπα του wokism στις αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις, τα καλύτερα πανεπιστήμια εξακολουθούν να βρίσκονται στη Νέα Υόρκη, τη Βοστώνη και το Σαν Φρανσίσκο, όπου θέλουν να συρρέουν φοιτητές από όλο τον κόσμο.
Αυτή η βιασύνη για τη συνένωση της επιστημονικής έρευνας, των τεχνολογικών εταιρειών και των επιχειρηματικών κεφαλαίων είναι μοναδική στον κόσμο, τουλάχιστον σε αυτές τις αναλογίες. Εξάλλου, η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει μερικά αξιόλογα πανεπιστήμια, μερικές καλές νεοφυείς επιχειρήσεις και εταιρείες επιχειρηματικού κεφαλαίου (η σημασιολογική διαφορά μεταξύ του γαλλικού “risque” και του αγγλικού “aventure” είναι σημαντική). Αλλά χωρίς ποτέ να είναι σε θέση να “αναβαθμιστούν”. Για παράδειγμα, ένα ουσιαστικό πολιτικό πρόγραμμα για τις επόμενες εκλογές θα μπορούσε να αναφέρει τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού Nasdaq, ώστε να διασφαλιστεί ότι οι μεγάλες νεοφυείς επιχειρήσεις μας, που έχουν καταφέρει να περάσουν το εμπόδιο της Ε&Α και παράγουν πωλήσεις, θα μπορούν να αντλούν κεφάλαια σε μια βαθιά και ρευστή χρηματοπιστωτική αγορά αφιερωμένη στην καινοτομία.
Η γαλλική Mistral ικανή να ενταχθεί στο πιο ισχυρό κλαμπ
Ποιες είναι οι πιο ισχυρές εταιρείες στον πλανήτη; Αναμφίβολα εκείνες που είναι γνωστές στη Wall Street ως οι “υπέροχες επτά”: Apple, Microsoft, Alphabet, Amazon, Tesla, Meta και Nvidia. Πρέπει να πούμε ότι καμία ευρωπαϊκή εταιρεία δεν μπορεί να ανταγωνιστεί καμία από αυτές. Και όμως, στα χαρτιά, ορισμένες από αυτές έχουν τη δυνατότητα να ενταχθούν σε αυτό το κλαμπ. Τέτοια είναι η περίπτωση της γαλλικής Mistral στον τομέα της δημιουργικής Τεχνητής Νοημοσύνης, όπου σήμερα κυριαρχεί η Open AI (μια άλλη αμερικανική εταιρεία).
Αλλά για να συμβεί αυτό, οι εταιρείες τεχνολογίας μας χρειάζονται μια ενιαία, ρευστή αγορά, που θα βασίζεται στην ελευθερία και όχι στη ρύθμιση. Αλλά η τραγωδία του σημερινού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Επιτροπής είναι το εμμονικό πάθος τους για κάθε τι ρυθμιστικό, ειδικά όταν πρόκειται για καινοτομίες που βασίζονται στην Τεχνητή Νοημοσύνη, ένα πάθος που δεν έχει ελεγχθεί μετά την αποχώρηση των Βρετανών. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι συμβατό με το πνεύμα της εξουσίας. Αυτή είναι η επιλογή για τον Ιούνιο.
Πηγή : L’Express
https://www.lexpress.fr/economie/politique-economique/face-aux-etats-unis-leurope-doit-se-defaire-de-sa-passion-pour-la-regulation-2TOFNQUSEVHRJOUV3JY3MVANXQ/?auth=67be49f073#at_medium=email&at_emailtype=retention&at_campaign=NL_A_LIRE_ABSOLUMENT&at_send_date=20240316&?xtor=retention-NL_A_LIRE_ABSOLUMENT-20240316&m_i=woFdfwU32JrEugYziQWxu6lH6OGdnFmr482umdxNjp_mGc6ETvOFVwqoolrCbiWG_n8_VWsKosBSOg%2B8w_Y5MVWyV8OsrL&m_i=Y78XsV%2BsFHOaHBjiMRJ1oKo6Zw80WijhzjOf1MMq60r24krZ0Aj%2BI00%2BIOYhZ4OTuQPs6kDs2FhXxMKx7jLkzHqG0F%2Bf6Z&M_BT=9609953777585
