Γράφει η Ιστορικός, Έλενα Ζέρβα-Γκιουρτζιάν
Αλλάξαμε Κυβέρνηση. Γνωρίσαμε νέα πολιτικά πρόσωπα, που επιχειρούν να προσεγγίσουν την κατάσταση προβάλλοντας το μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα της Ελλάδας στην Ευρώπη, από διαφορετική οπτική γωνία. Θέλουμε να ελπίζουμε, ότι θα τα καταφέρουν και θα φανούν αντάξιοι των προσδοκιών μας.
Εμένα όμως, η χώρα μου συνεχίζει να με πληγώνει!
Με πληγώνει να ακούω παρεμφερή λόγια με αυτά που έχω συνηθίσει.
Με πληγώνει να διαπιστώνω ότι η διχόνοια «ζει και βασιλεύει» και «ο θάνατός σου η ζωή μου» καλά κρατεί.
Με πληγώνει να επιδιώκουμε ν’ αλλάξουμε τους πάντες και τα πάντα εκτός από τον εαυτό μας.
Με πληγώνει να θεωρούμε τη χώρα μας Ευλογημένη Γη, να είμαστε ευφυής λαός, να έχουμε μια πλούσια γλώσσα με βαθιά νοήματα, να έχουμε δημιουργήσει πολιτισμό, πάνω στον οποίο βασίστηκαν Ευρωπαϊκοί λαοί και να λειτουργούμε αυτοκαταστροφικά.
Και τέλος, με πληγώνει να στέλνουμε τα παιδιά μας σε άλλες χώρες, να προσφέρουν την τεχνογνωσία τους, την οποία «ματώσαμε» όλοι για να την αποκτήσουν.
Τώρα θα μου πείτε ότι οι αντιλήψεις και οι συμπεριφορές δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη και θα συμφωνήσω.
Για «να σηκωθούμε» όμως «λίγο ψηλότερα», πρέπει να το θέλουμε εμείς οι ίδιοι και όχι να μας το επιβάλλουν άλλοι. Η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός κερδίζεται, δεν δωρίζεται.
Συνδυάζοντας, λοιπόν, Νεοελληνικές με Αρχαιοελληνικές ρήσεις, το να «κάνουμε μόνον, υπομονή για να γίνει ο ουρανός πιο γαλανός», στη σημερινή συγκυρία δεν ενδείκνυται, επειδή «συν Αθηνά και χείρα κίνει».
Σταματάμε να γκρινιάζουμε και να πετάμε το μπαλάκι της ευθύνης όπου μας συμφέρει, μαθαίνουμε να συζητάμε μεταξύ μας χωρίς ισχυρογνωμοσύνες, κάνοντας ταυτόχρονα αυτοκριτική, αφήνουμε πίσω όλα αυτά που μας πληγώνουν και πάμε παρακάτω.
Άλλωστε έχουμε και ιστορικά παραδείγματα κρατών που στάθηκαν στα πόδια τους και δημιούργησαν μεγάλη ανάπτυξη, υιοθετώντας από άλλους πολιτισμούς, κάποιες καλές εφαρμοσμένες πρακτικές, τις οποίες προσάρμοσαν στα δικά τους ήθη, έθιμα και παραδόσεις.
