Η Λίνα Φυτιλή γεννήθηκε στη Λάρισα. Ζει στον Αλμυρό Μαγνησίας κι εργάζεται στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.
Τα 1997, δημοσιεύτηκε η νουβέλα της “Οι νύχτες της άχρωμης κιμωλίας” (Εκδ. Καστανιώτης). Το 2011, εκδόθηκε το μυθιστόρημά της “Τώρα είναι αργά” (Εκδ. Απόπειρα). Το 2014, κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή της “Μυθική μέρα” (Εκδ. Ενδυμίων, υποψήφιο για το βραβείο ποίησης Γιάννη Βαρβέρη). Σύντομα θα εκδοθούν διηγήματά της, από την Εστία.
Συνέντευξη στον Ορέστη Δούση (Εκδόσεις Perugia)
Πότε ξεκίνησες να αποκαλείς τον εαυτό σου συγγραφέα;
Δεν αποκαλώ τον εαυτό μου έτσι. Συνήθως οι άλλοι αγαπούν τις ταμπέλες, θέλουν να σε καταχωρούν στο μυαλό τους με κάποιον τρόπο. Λέω μόνο ότι αγαπώ το γράψιμο. Αυτό μου φτάνει.
Αλήθεια, γιατί γράφεις;
Γράφω επειδή δεν γίνεται αλλιώς. Το γράψιμο μου προσφέρει μια ισορροπία, είναι ένας τρόπος να κρατώ ζεστά τα κόκαλά μου. Έχουμε ανάγκη τη δημιουργία, επειδή κατά βάθος νιώθουμε απροστάτευτοι, χαμένοι. Αλλά το έργο διασώζεται, ταξιδεύει αυτούσιο στο χρόνο. Κι αυτή είναι η ομορφιά του.
Έχεις κάποιο λογοτεχνικό πρότυπο;
Μου αρέσουν πολλοί συγγραφείς, δεν μπορώ να σου πω ότι εστιάζω σε έναν συγκεκριμένο. Όταν διαβάσω ένα ωραίο βιβλίο, το χαίρομαι, το απολαμβάνω, συχνά το διαβάζω και δεύτερη ή τρίτη φορά. Αλλά δεν έχω ένα συγκεκριμένο λογοτεχνικό πρότυπο.
Ποιος ήρωάς σου θα ήθελες να είσαι εν ζωή;
Ταυτίζομαι με τους ήρωες μου σε μεγάλο βαθμό, ιδίως το διάστημα που γράφω ένα βιβλίο, όμως, προτιμώ να τους αφήνω κατόπιν στην ησυχία τους, να είναι αυτόνομοι κι εγώ το ίδιο. Ήρωας είναι ο καθένας στη δική του ζωή, άλλωστε.
Ποιο είναι το πιο βαρετό και το πιο δημιουργικό κομμάτι της διαδικασίας συγγραφής ενός βιβλίου σου;
Η διαδικασία της συλλογής στοιχείων, αν γράφεις κάτι που έχει ιστορική βάση κι απαιτεί έρευνα ή το να δημιουργείς τους ήρωες, την πλοκή της ιστορίας, το στήσιμο γενικότερα του βιβλίου, είναι μια κοπιαστική αλλά πολύ δημιουργική διαδικασία. Το πυρετικό διάστημα της συγγραφής, έχει μεγάλο ενδιαφέρον, όπως κι η στιγμή που αισθάνεσαι ότι το έργο ολοκληρώνεται. Το διάστημα των διορθώσεων, το ενδιαφέρον περιορίζεται, εστιάζεις σε λεπτομέρειες, σε μια φράση περιττή, σε μια σκηνή που θα αφαιρέσεις.
Πόσο επιβαρυμένη/επιφορτισμένη θεωρείς τη γενιά σου;
Ανήκω σε μια γενιά-πειραματόζωο, που δέχτηκε πολλές αλλαγές από την εκπαίδευση ως την εργασία, από το τρόπο που μεγάλωσε και τις αξίες που πίστεψε και μετά τις είδε να διαλύονται. Μια γενιά στραπατσαρισμένη από το μεγαλείο, που της πρότειναν και που εύκολα της πήραν πίσω. Αυτό δε σημαίνει ότι η γενιά μου δεν έχει τις δικές της ευθύνες, αλλά το θέμα είναι να μαθαίνει κανένας από τα λάθη του, να σηκώνει το σταυρό του, όπως μπορεί, να μην πάψει να ονειρεύεται και να πιστεύει σε κάτι, σε κάτι που τελικά αξίζει τον κόπο να διασωθεί.
Τα social media και γενικότερα το διαδίκτυο, τελικά βοηθούν το βιβλίο;
Προφανώς βοηθούν στην ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού, είναι μια γέφυρα επικοινωνίας το διαδίκτυο, μια χρήσιμη “σπατάλη” χρόνου, αρκεί να μην παραλύει όλα τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα, συμπεριλαμβανομένης και της ανάγνωσης.
On-line ξεφύλλισμα ή τη μυρωδιά του χαρτιού καθώς γυρνούν οι σελίδες, τι προτιμάς;
Αγαπώ τη μυρωδιά του χαρτιού, την υφή του εξωφύλλου, το παραδοσιακό ξεφύλλισμα και διάβασμα, χωρίς να είμαι αρνητική στο καινούριο.
Ενώ η ελληνική κοινωνία δεν θεωρείται διαδικτυακά αναλφάβητη, γιατί πιστεύεις ότι το e-book έχει μηδενικό μερίδιο στην αγορά;
Δεν έχει ακόμη εξοικειωθεί με αυτό το είδος της ανάγνωσης, με το e-book. Μπορεί οι επόμενες γενιές να το υποδεχτούν πιο θερμά, αλλά το τυπωμένο βιβλίο έχει τη δική του αισθητική και γοητεία, είναι κάτι χειροπιαστό, σου δίνει τη χαρά να υπογραμμίσεις μια φράση.
Έχουν αρνητικές τακτικές οι εκδότες που αδικούν το έργο των συγγραφέων;
Οι περισσότεροι εκδότες θέλουν να βγάζουν καλά βιβλία. Φυσικά σε μια αγορά όπου το βιβλίο έχει δεχτεί τα δικά του πλήγματα, είναι πιο συγκρατημένοι και προτιμούν ενίοτε, γνωστά ονόματα. Υπάρχουν όμως, εκδότες που υποστηρίζουν και εκδίδουν μόνο ποιοτικά βιβλία. Κι αυτό είναι ελπιδοφόρο.
Μπορεί ένας συγγραφέας στις μέρες μας να βιοπορίζεται από τη συγγραφή και μόνο;
Δύσκολα πλέον. Αν υπάρχουν κάποιοι, είναι μάλλον μετρημένοι στα δάχτυλα. Δεν αναφέρομαι στα μπεστ σέλερ.
Υπάρχει ελπίδα στην Ελλάδα της κρίσης; Μπορεί να έρθει μέσα από το βιβλίο;
Σαν έθνος έχουμε επιβιώσει από άπειρα δεινά, πολέμους, πείνα, κατοχή, δικτατορία… Δε βρίσκω το λόγο να μην τα καταφέρουμε ξανά. Μπορεί βέβαια να χρειαστεί αρκετός χρόνος. Η γλώσσα είναι ένα πολύτιμο όπλο, ίσως το τελευταίο που έχουμε. Μας κρατά ζωντανούς. Η κρίση ευνοεί τη δύναμη αντίστασης μέσα μας και γύρω μας. Όσο για το βιβλίο, σαφώς μας εκπαιδεύει, είναι ένα συν στην εμπειρία μας αλλά το ερώτημα είναι πόσοι Έλληνες διαβάζουν, τι διαβάζουν, πόσοι έχουν την οικονομική άνεση να αγοράσουν σε τακτική βάση, βιβλία, πόσο οργανωμένες, προσβάσιμες κι ανοιχτές είναι οι βιβλιοθήκες σήμερα στη χώρα.
Τι νέο ετοιμάζεις;
Στο επόμενο διάστημα περιμένω την έκδοση ενός βιβλίου διηγημάτων από την Εστία.
Πιθανότατα ακολουθήσει ποίηση αλλά προτιμώ να αφήσω ανοιχτό το ενδεχόμενο. Μπορεί να προκύψει κάτι άλλο… Η έκπληξη είναι πάντα καλύτερη.
