Σε περιοχές όπως το Κολωνάκι, έχουμε λίστες αναμονής και όταν κάτι προκύψει παίρνουμε τηλέφωνα στους ενδιαφερόμενους και όποιος το πάρει πρώτος, επισημαίνει ο πρόεδρος της Ευρωπαικής Ένωσης Μεσιτών Κοσμάς Θεοδωρίδης, σημειώνοντας ωστόσο ότι αυτή δεν είναι η πλήρης εικόνα.
Μάλιστα απαντώντας στις αιτιάσεις πολλών παραγόντων της αγοράς, τονίζει ότι «βρισκόμαστε σε «αντι φούσκα», όχι σε φούσκα στην αγορά ακινήτων, καθώς στην Ελλάδα έχουμε ακόμα 600.000 ακίνητα προς πώληση και οι αγοραπωλησίες δεν ξεπερνούν τις 30-40.000 το χρόνο».
Ο ίδιος εκτιμά ότι αν υπάρξει σχετική ομαλότητα οι τιμές θα συνεχίσουν ανοδικά. Προβλέπει ότι από την πρώτη Σεπτεμβρίου και μετά ότι ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας για αγορά κατοικίας καθώς θα ισχύσουν τα αυξημένα έως και 800.000 ευρώ όρια της Χρυσής Βίζα και θα θεωρεί βέβαιο ότι θα υπάρξει ένα «κάθισμα» της αγοράς.
Ο κ. Θεοδωρίδης προσθέτει ότι σε αντίθεση με την αγορά κατοικίας, αυτή των ενοικίων θα είναι δύσκολη. «Δεν είναι η δυσκολότερη στην Ευρώπη, αλλά σίγουρα δεν είναι ευκολότερη. Και κατά την άποψή μου, έτσι όπως βλέπω εγώ την αγορά, αν δεν έχουμε δραματικές ανακατατάξεις, θα βαίνει με αυξανόμενη δυσκολία. Κι αυτό για τον πολύ απλό λόγο ότι υπάρχουν λιγότερα ακίνητα από όσα χρειάζεται ο κόσμος για να μείνει. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα έχει ένα συγκεκριμένο αριθμό φοιτητών οι οποίοι δεν είναι λίγοι για τα διεθνή δεδομένα. Όταν όμως ανοίξουν τα διεθνή πανεπιστήμια, τα ξένα πανεπιστήμια, τα ιδιωτικά και προσελκυθεί κόσμος, γιατί η επιτυχία είναι αναπόφευκτη για τα μη κρατικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Γιατί το brand της Ελλάδας στο εξωτερικό σε αυτό τον τομέα είναι αξεπέραστο. Αν λοιπόν έρθουν άλλοι 50.000 φοιτητές, τι θα γίνει; Ή αν έρθουν άλλες 100.000 φοιτητές ή άλλοι 200.000 φοιτητές; Και αυτά είναι νούμερα τα οποία είναι επιτεύξιμα για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Καταλαβαίνεις τι θα γίνει να έχεις ξαφνικά άλλα 200.000 μίνι νοικοκυριά».
Η σημερινή κατάσταση
Η αγορά τρέχει με πάρα πολλές ταχύτητες. Η κατάσταση στην Ελλάδα δηλαδή είναι μια κατάσταση πολλών ταχυτήτων. Το έχω γράψει και σε άρθρα μου. Εγώ θεωρώ ότι η Ελλάδα δεν είναι μια ενιαία αγορά, είναι κάποια σημεία τα οποία είναι για το διεθνές Jet set, Μύκονος, Σαντορίνη, η Βουλιαγμένη, επιλεγμένες περιοχές, Ηρώδου του Αττικού, Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, εκεί τα ακίνητα στην πραγματικότητα δεν έχουν τιμή. Εκεί πωλούνται, αν ήταν χρυσάφι θα λέγαμε όχι με την ουγγιά, αλλά με τη μοναδικότητα, δηλαδή δεν πουλάς γραμμάρια χρυσού αλλά πουλάς κόσμημα τύπου ενός διάσημου κοσμηματοπώλη. Αυτή λοιπόν είναι μια αγορά αυτονομημένη, έπειτα έχεις την αγορά στο άλλο άκρο της περιφέρειας, της επαρχίας, η οποία ζει δραματικές καταστάσεις. Ήμουν πέρυσι στην Ορεστιάδα, το έχω γράψει κιόλας και το λέω σε κάθε ευκαιρία, στον Έβρο μπορείς να αγοράσεις σπίτια, τα οποία είναι υπέροχα, είναι πέτρινα, είναι πάρα πολύ ψηλά, γιατί βάζουν τα καφάσια και τους μεταξοσκώληκες και αυτά τα αγοράζεις με 10 χιλιάρικα, 15. Είναι τραγική η κατάσταση. Στην περιοχή από όπου κατάγομαι στη Φλώρινα, επίσης στα χωριά του Αμυνταίου αγοράζεις με 10 – 20 χιλιάρικα μονοκατοικίες, με οικόπεδο, με ότι θες, άρα αυτό είναι το άλλο άκρο. Και στο υπόλοιπο, στο μέσο περίπου, το οποίο και αυτό έχει υποαγορές, αλλά ας θεωρήσουμε ότι είναι το μέσο είναι εκεί που θέλουν να ζήσουν οι Έλληνες και κυρίως η μεσαία τάξη των Ελλήνων που έχει κάποια χρήματα να δαπανήσει. Και αυτή τη στιγμή μιλάμε κυρίως για Αθήνα, Θεσσαλονίκη και κάποιες τουριστικές περιοχές. Επειδή εκεί είναι οι δουλειές, εκεί κατευθύνεται ο κόσμος και γι αυτό έχουμε και πρόβλημα σε αυτές τις περιοχές, γιατί ερημώνει η περιφέρεια, έρχονται όλοι σε αυτές τις περιοχές και οι τιμές ανεβαίνουν για λόγους προσφοράς και ζήτησης.
Πότε συμφέρει να αγοράσω
Αυτό που βλέπουμε από πέρσι στην Αθήνα που έχει πάει σε 500.000, είναι μια κάθετη πτώση των αγοροπωλησιών, που απευθύνονταν σε χρυσές βίζες. Αυτό τι σημαίνει, ότι επειδή πια η αγορά δεν είναι τόσο διεθνοποιημένη γιατί έχουν φύγει πολλοί ξένοι ή από μέσα, οι άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να τοποθετηθούν ή οι γηγενείς κατά κύριο λόγο και κάποιοι επενδυτές από χώρες στις οποίες δεν τις ενδιαφέρει η χρυσή βίζα έχουν μεγαλύτερα περιθώρια διαπραγμάτευσης. Οπότε αυτό το βλέπουμε και εικάζω ότι μετά την 01/09 που αλλάζει ξανά το καθεστώς της χρυσής βίζας, το ίδιο θα συμβεί σε όλη την Αττική. Αυτή τη στιγμή, ας πούμε, ζούμε στιγμές δόξης στον Πειραιά, στα δυτικά προάστια που είναι ακόμα στα 250.000, στα μεσόγεια, αλλά αν το κέντρο της Αθήνας είναι οδηγός με αυτό που συνέβη πέρσι, εκεί θα δούμε στο εγγύς μέλλον ένα πάγωμα και μια ενδεχομένως μεγαλύτερη δυνατότητα για διαπραγμάτευση στις τιμές.
Οι πιστοί της Χρυσής Βίζα
Οι Κινέζοι καταρχάς για τη χρυσή βίζα είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της αγοράς και αυτό, γιατί οι άνθρωποι που ενεργοποιήθηκαν και δραστηριοποιήθηκαν στην Κίνα έχουν κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά και φέρνουνε αβέρτα κόσμο. Για τη χρυσή βίζα έχουμε επίσης πολλούς Τούρκους οι οποίοι είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό, τέλος πάντων είναι διαφωνούντες με την κυβέρνηση της Τουρκίας και βρίσκουν στην Ελλάδα ένα αποκούμπι ελευθερίας και που μπορούν να κάνουν ότι θέλουν χωρίς να φοβούνται ότι την άλλη μέρα θα χτυπήσει η πόρτα τους και δεν θα είναι γαλατάς, που λέμε. Έχουμε από τις αραβικές χώρες πολύ κόσμο και βέβαια από αυτούς που δεν θέλουν χρυσή βίζα, αλλά σκέφτονται την Ελλάδα κυρίως επενδυτικά, έχουμε τους Ισραηλινούς, οι οποίοι πραγματικά είναι τουλάχιστον μέχρι τον Οκτώβριο, αλλά και τώρα δειλά δειλά έχουν αρχίσει και έρχονται. Πριν τα επεισόδια, δηλαδή στο Νότιο Ισραήλ και στη Γάζα ήτανε η νούμερο ένα αγορά ενδεχομένως των ανθρώπων εκτός χρυσής βίζας διεθνώς.
Η δύσκολη περίοδος
Όταν άνοιξα το πρώτο γραφείο στο Κολωνάκι το 2007 υπήρχαν άλλα περίπου 100 γραφεία. Ήταν μια πολύ δημοφιλής περιοχή και μείναμε 5 μετά το 2010. Υπήρξε δηλαδή μια κατάρρευση άνευ προηγουμένου. Και όχι μόνο μείναμε λίγοι. Για πολλά χρόνια δεν τόλμαγε κανείς να ανοίξει. Και σιγά σιγά άλλαξε λίγο η αγορά. Ξύναμε τον πάτο του βαρελιού κυριολεκτικά. Ήταν πολύ δύσκολη περίοδος για όλους τους Έλληνες νομίζω. Και δεν ξέραμε και τι μας ξημερώνει η επόμενη. Ήταν μια πολύ, πολύ δύσκολη περίοδος, αλλά τώρα ελπίζουμε ότι την έχουμε αφήσει για πάντα πίσω.
Αγορά υπάρχει πάντα στα ακίνητα, απλώς τότε υπήρχαν μόνο ενοίκια με τα οποία δεν μπορεί πολύ εύκολα μια οργανωμένη επιχείρηση να σταθεί, όπως καταλαβαίνεις τα κόστη είναι πάρα πολύ μεγάλα. Οπότε καλείσαι να πάρεις μια απόφαση, θα δουλέψω από το σπίτι μου με ένα τηλέφωνο και προσπαθώντας να τηγανίσω κεφτεδάκια και ταυτόχρονα να κλείσω μια δουλειά ή θα έχω ένα γραφείο και θα το συντηρήσω; Εγώ πήρα τη δεύτερη απόφαση, κράτησα το γραφείο, αναπτύχθηκα βέβαι έκανα και άλλα γραφεία και με κάποιο τρόπο επιβίωσα. Πολλές φορές θεωρώ ότι είναι και λίγο θαυματουργικός ο τρόπος, δηλαδή το 12 που είπες ή στις αρχές του 13 που για 5 μήνες δεν μπορούσαμε να κάνουμε συμβόλαια λόγω του νόμου και της διαφωνίας της κυβέρνησης με τους συμβολαιογράφους. Το 15, τη συγκλονιστική χρονιά. Το 15 είπα προσωπικά ότι είναι η χρονιά που θα απογειωθώ επιχειρηματικά, που θα πάρουν χαρτί από την αγορά, όπως λέμε μετά από πολλά χρόνια ταλαιπωρίας και τελικά κατέληξα βαριά χρεωμένος και μου πήρε άλλα 3 χρόνια μέχρι το 18 δηλαδή για να βρεθώ στο σημείο που ήμουνα στα τέλη του 14. Πολύ δύσκολες εποχές.
Η ανάκαμψη
Θα πω ότι ήταν το 2016, όπου συνέβησαν δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Ήρθαν στη ζωή μου δύο πελάτες, η οποίοι αργότερα έγιναν και πολύ καλοί πελάτες. Ο ένας είναι δισεκατομμυριούχος του εξωτερικού και ο άλλος είναι επενδυτής από το Ισραήλ. Αυτοί οι δύο άνθρωποι λοιπόν, νομίζω ότι έπιασαν ακριβώς το γύρισμα της αγοράς. Και με το πλεονέκτημα του να μπορείς να κοιτάς πίσω, αυτό νομίζω ήταν και το σημείο καμπής, δηλαδή μετά το δεύτερο μνημόνιο που νομιμοποιήθηκαν οι βραχυχρόνιες μισθώσεις και άρχισε να φαίνεται ότι η χώρα πια δεν θα βγει από το ευρώ, έχει αρχίσει και σταθεροποιείται, εκεί στο 2016 έγινε η μεγάλη στροφή, την οποία βέβαια η αγορά γενικά την κατάλαβε το 2018, το 18 δηλαδή ήμασταν πλέον στη φάση που άρχισαν να ανεβαίνουν τα ακίνητα, γύρισαν οι πτώσεις των τιμών.
Η απογείωση
Η αναστολή του ΦΠΑ, η χρυσή βίζα είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, αλλά πήρε λίγο χρόνο για να καταφέρουμε να πείσουμε τους ξένους να έρθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα και αυτό άρχισε μετά να λαμβάνει μια μορφή χιονόμπαλας, η οποία βέβαια απ’το 19 και μετά έχει δώσει πάρα πολύ μεγάλη ρευστότητα στην αγορά. Γιατί το βασικό μας πρόβλημα στην αγορά Νίκο, θεωρώ ότι είναι η έλλειψη ρευστότητας, δηλαδή οι τράπεζες παίρνουν περισσότερα λεφτά από την αγορά από όσα δανείζουν. Αν λοιπόν δεν είχαμε τη χρυσή βίζα, η οποία έφερε 7 – 8 δισεκατομμύρια αυτά τα χρόνια, καταλαβαίνεις ότι οι τιμές των ακινήτων δεν θα είχαν την ίδια πορεία. Πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει ρευστότητα. Όμως σε κάθε κοινωνία, σε κάθε οικονομία καπιταλιστική το νούμερο ένα είναι η ρευστότητα. Αυτό προσέχουν όλες οι κυβερνήσεις και επειδή ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα οι κεντρικές τράπεζες, το πρώτο πράγμα που κοιτάνε είναι να μην ξεμείνει η αγορά από ρευστότητα. Είναι σαν να έχεις μια μηχανή η οποία καίει βενζίνη και ξαφνικά να μείνεις από βενζίνη. Προφανώς η μηχανή θα έχει πρόβλημα.
Πηγή ot.gr
