Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Όσο και να έχεις τη διάθεση να ξεπεράσεις τις υπουργικές ψευτομαγκιές προς τους δημοσιογράφους και την ατυχέστατη χρησιμοποίηση μιας ιατρικής αργκό περί ΧΙΒ αντί για HIV, ένδειξη ημιμάθειας για την ορθή χρήση επιστημονικών όρων στο δημόσιο λόγο προς την κοινωνία. Όσο κι αν πασχίζεις να υπερβείς την πρωθυπουργική ταύτιση της νεανικής κατάκτησης της εξουσίας με την δικαιολόγηση της έπαρσης. Δεν πρόκειται να σβηστούν από την μνήμη όλα τα μνημεία – αποδεικτικά στοιχεία ενός συγκεκριμένου προτύπου που αποκαλύπτει το ιδεολογικό επίχρισμα με το οποίο ντύνονται οι πιο εγωιστικές και ακραίες συμπεριφορές.
Υπάρχει μεγαλύτερη ψευτομαγκιά από την υποτιθέμενη σκληρή εξάμηνη διαπραγμάτευση που στηρίχτηκε στο μύθευμα της δημιουργικής ασάφειας και της συλλογικής αφασίας; Η ίδια πατέντα ανέξοδου τσαμπουκά δεν χρησιμοποιήθηκε ως επικοινωνιακό εργαλείο συναισθηματικής συνταύτισης με τα πιο αιχμηρά κοινωνικά ένστικτα ελέω επιπτώσεων από την οικονομική κρίση; Με τις ίδιες μεθόδους δεν επιχειρήθηκε η παρότρυνση του κόσμου σε ανυπακοή στους νόμους, αποφυγή πληρωμής των υποχρεώσεων, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονταν στην αντιπολίτευση;
Δεν ήταν ο κορυφαίος Ευρωπαίος οικονομολόγος, κατά δήλωση του ίδιου του κ. Τσίπρα, ο κ. Βαρουφάκης, που επαίρονταν για το ότι οι συνάδερφοι του στα Eurogroup είναι μειωμένων επιστημονικών γνώσεων; Δεν ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός που κουνούσε επιδεικτικά το δάκτυλο στην αντιπολίτευση μιλώντας για το αναντίρρητο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς για να κρυφτεί πίσω από την τυπική νομιμότητα όταν προέκυψαν σειρά παρατυπιών από τους υπουργούς του;
Δεν είναι έργο των υπουργών αυτής της κυβέρνησης η, γεμάτη από την έπαρση της εξουσίας, “τακτοποίηση” σε δημόσιες θέσεις ευθύνης, γνωστών, συγγενών, ερωτικών συντρόφων και λοιπών διαπροσωπικών συνοδοιπόρων για να έρθει εσχάτως η Σία Αναγνωστοπούλου να μας διαφωτίσει σχετικά με την οικογενειακή… απόσταση των ανιψιών που δικαιολογεί την μαζική αξιοποίηση τους στην κρατική μηχανή; Ποιος άλλαξε εν μια νυκτί τους διοικητές των νοσοκομείων χωρίς κανείς να γνωρίζει τα κριτήρια αξιολόγησης και εκτίμησης της επάρκειας των υπαρχόντων, πέρα από την πιθανή ιδεολογική απόσταση τους από το κυβερνών κόμμα;
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Δεν πρόκειται για τυχαία συμβάντα αρρυθμιών μιας παράταξης που προσαρμόζεται στην διαχείριση της εξουσίας την οποία αναλαμβάνει για πρώτη φορά. Ούτε για μεμονωμένες, ατομικές πρακτικές που δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπέμπει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τον αέρα εκδικητικότητας, μισαλλοδοξίας και ανεξέλεγκτης οίησης που συνάδει με τον κατακτητή του πολυπόθητου “χρυσόμαλλου δέρας” της διακυβέρνησης.
Όλα τα διαχρονικά απωθημένα, τα συμπλέγματα, οι θυματοποιημένες εμμονές και τα πάθη αναφύονται και εκδηλώνονται με κάθε ευκαιρία και στο μέγιστο βαθμό ως ιεροτελεστία ταπείνωσης του ιδεολογικού αντιπάλου και νικηφόρας ικανοποίησης που δεν φείδεται μέσων για την διατήρηση των κεκτημένων. Η ψευτιομαγκιά και η οίηση δεν είναι το αποτέλεσμα αλλά η αιτία, δεν δημιουργούνται από την ανάμειξη με την εξουσία αλλά επιβάλλονται επάνω της ως ιογενείς παράγοντες εκμαυλισμού της.
