Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας,
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
lastpoint.gr
Αν σε κάποιους είχε δημιουργηθεί μια απορία για το που χάθηκε όλον αυτό τον καιρό η Χρυσή Αυγή, για το αν εσκεμμένα κόπασε ο αρχικός οίστρος λόγω της εκκρεμούσας δίκης ή αν όλο αυτό υπάγεται σε μια γενικότερη στροφή στην πορεία της, ήρθε το πρόσφατο συμβάν σε σχολικό μάλιστα περιβάλλον να διαλύσει κάθε αμφιβολία. Η Χρυσή Αυγή παραμένει αυτό που πάντα ήταν και ούτε κατά διάνοια η επαφή με τον κοινοβουλευτισμό και τα προσωπικά οφέλη (οικονομικά και άλλα) που αποκόμισαν τα στελέχη του αλλοίωσαν κάτι από τον αρχικό χαρακτήρα της.
Είναι σίγουρο ότι η δικαστική διαμάχη περί εγκληματικής οργάνωσης έβαλε τον πυρήνα του κόμματος σε μια διαδικασία σχετικής… αγρανάπαυσης. Με ένα τόσο βαρύ κατηγορητήριο προς διαχείριση θα ήταν συνετό να μην προκαλούν με νέα συμβάντα που θα κάνουν ακόμη πιο έντονη την κοινωνική πίεση προς την δικαιοσύνη για μια παραδειγματική τιμωρία.
Παρά την υψηλή ένταση στο μεταναστευτικό ζήτημα, με πληθώρα γεγονότων διαθέσιμων προς εξαντλητική εκμετάλλευση, η παρουσία της Χρυσής Αυγής περιορίστηκε σε κάποιες σποραδικές παρεμβάσεις σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών, σχεδιασμένες μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να μην να γίνεται να τις χρεωθούν ως κεντρικά οργανωμένες και κατευθυνόμενες. Ακόμη και κοινοβουλευτικά παρά τις επιμέρους κραυγές, οι τόνοι κρατήθηκαν τις περισσότερες φορές σε πολύ χαμηλότερα από τα συνηθισμένα, εξαγριωμένα έως νευρωτικά επίπεδα.
Ορισμένοι το θεώρησαν ως προανάκρουσμα μιας επικοινωνιακής προσπάθειας για μερική ανατροπή της ακραίας εικόνας της Χρυσής Αυγής. Κάποιοι από αυτούς, λιγότεροι δημόσια και περισσότεροι ιδιωτικά, είχαν μπει στη διαδικασία να αναρωτηθούν αν με μια αλλαγή ηγεσίας, την αλλαγή ονόματος σε Ελληνική Αυγή και τον εμπλουτισμό με πιο… λογικοφανή στελέχη θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μια τυπική, αστική ακροδεξιά όπως αυτές που υπάρχουν πλέον με σημαντικά ποσοστά σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Κόμματα που προς το παρόν δεν ήθελαν να έχουν καμιά σχέση με την Χρυσή Αυγή.
Αν επιπρόσθετα η απόφαση για την υπόθεση Φύσσα ήταν αθωωτική, για τους περισσότερους κατηγορούμενους πλην ίσως του Λαγού, θα αποτελούσε σύμφωνα με δημοσκοπικές αναλύσεις πιθανό εφαλτήριο για σταθεροποίηση σε διψήφια ποσοστά. Όλα αυτά όμως προσκρούουν στην ανυπότακτη βαναυσότητα που διέπει το όλο σκεπτικό της οργάνωσης όπως αποδείχτηκε με την πρόσφατη εισβολή σε σχολείο.
Ως ταύροι εν υαλοπωλείω θεώρησαν σκόπιμο να… “συμβάλλουν” με την… “δυναμική” παρουσία τους στην διευθέτηση του ζητήματος της φοίτησης των παιδιών των μεταναστών σε τοπικό σχολείο. Ελπίζω να θύμισαν σε όσους άρχισαν να το ξεχνούν το πραγματικό πρόσωπο τους. Αυτό της απολυταρχικής επιβολής της μιας γνώμης, της βιαιότητας απέναντι σε κάθε διαφωνούντα, της εθελοτυφλούσας μονολιθικότητας που κρύβεται πίσω από ψευδεπίγραφες αναφορές σε εθνικά ιδεώδη που μόνο ντροπή θα γεννούσαν στους ένδοξους προγόνους μας.
Ευτυχώς λοιπόν. Για να μην ξεχνιόμαστε!
