Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Μια γνωστή ατάκα του γελοιογράφου ΑΡΚΑ λέει «Θέλω να βγω από το ψυχολογικό μου αδιέξοδο αλλά δεν θυμάμαι από πού μπήκα». Καθώς λοιπόν η έξοδος από το μνημονιακό αδιέξοδο έχει γίνει η… φαντασίωση εκατομμυρίων πολιτών αυτής της χώρας, καλό είναι να θυμηθούμε… πώς μπήκαμε σε αυτό το αδιέξοδο.
Προς βοήθειά μας σε αυτή την αναζήτηση σπεύδει το προσωρινό πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος, το οποίο δημοσιοποιήθηκε χθες. Ανάμεσα σε πολλά άλλα ενδιαφέροντα, η Επιτροπή τεκμηριώνει ότι το 2009 υπήρξε παραποίηση των ελληνικών στατιστικών στοιχείων για το έλλειμμα και το χρέος με στόχο να δραματοποιηθεί η κατάσταση των δημόσιων οικονομικών, να «τεκμηριωθεί» ότι το πρόβλημα είναι ακριβώς τα πολύ άρρωστα δημόσια οικονομικά και απαιτείται σκληρό μνημόνιο για την ανάταξή τους, και εν τέλει να αποκρυβεί ότι η ελληνική κρίση ξεκίνησε σαν κρίση των τραπεζών και συνεχίστηκε σαν κρίση των δημόσιων οικονομικών, κυρίως εξαιτίας της δημόσιας συνδρομής στον τραπεζικό τομέα και της επιδείνωσης των όρων δανεισμού του ελληνικού Δημοσίου εξαιτίας της τραπεζικής κρίσης.
Έτσι, το ελληνικό πρόγραμμα, ένα πρόγραμμα με αποστολή να διασώσει αρχικά τις γερμανικές, γαλλικές και ιταλικές τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα, παρουσιάστηκες σαν έκφραση «αλληλεγγύης» προς την Ελλάδα, η δε σκληρή λιτότητα των μνημονίων σαν υποχρεωτική «κάθαρση» από το δημοσιονομικό πρόβλημα…
Παραθέτοντας τα σχετικά στοιχεία, η Επιτροπή εκτιμά ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 διογκώθηκε παράτυπα κατά 6-8 μονάδες του ΑΕΠ, για να φτάσει στην τελική του αναθεώρηση στο δυσθεώρητο 15,8% του ΑΕΠ! Αντίστοιχα, το κρατικό χρέος «φούσκωσε» κατά 28 δισ. ευρώ!
Η Επιτροπή παραθέτει αναλυτικά τις «τεχνικές» στις οποίες στηρίχτηκαν αυτές οι παρατυπίες, κατατάσσοντάς τες σε τρεις κατηγορίες: Υποχρεώσεις νοσοκομείων, ΔΕΚΟ και τα περιβόητα SWAPs της Goldman Sachs.
Τι διαφορετικό θα μπορούσε να γίνει χωρίς αυτές τις παραποιήσεις, δηλαδή αν η ελληνική δημοσιονομική προσαρμογή δεν αποσκοπούσε στο να συγκαλυφθεί ο χαρακτήρας της κρίσης σαν κατεξοχήν τραπεζικής κρίσης και να σώσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες; Ένα πολύ ηπιότερο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, χωρίς υφεσιακά χαρακτηριστικά, χωρίς απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, χωρίς βαρύτατα πλήγματα στο δικαιικό σύστημα της χώρας, χωρίς ανθρωπιστική καταστροφή…
Το «τίμημα» είναι τόσο βαρύ, ώστε όσοι συνήργησαν στη συγκάλυψη του χαρακτήρα της κρίσης, στη συγκάλυψη των πραγματικών σκοπών του ελληνικού προγράμματος και στις παρατυπίες που διόγκωσαν έλλειμμα και χρέος για να διευκολύνουν και «νομιμοποιήσουν» τα προηγούμενα, έχουν πραγματικά εγκληματήσει κατά του ελληνικού λαού.
Στην περίπτωση όμως της παραποίησης των εθνικών στατιστικών στοιχείων δεν μιλάμε μόνο για βαρύτατες πολιτικές ευθύνες, αλλά και για ποινικές ευθύνες, καθώς παραβιάστηκαν ευθέως οι ευρωπαϊκοί στατιστικοί κανόνες! Και οι ευθύνες αυτές αφορούν την ηγεσία της ΕΛΣΤΑΤ, την ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών και τον τότε πρωθυπουργό, αλλά και τα αρμόδια στελέχη της Eurostat…
