Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Ο σαδομαζοχισμός και η απόλαυση που κάποιοι αποκομίζουν από αυτόν θα μπορούσε να ερμηνευθεί κι ως μια άναρθρη προσπάθεια αυτοτιμωρίας. Ειδικά στην πολιτική οι αναφορές σε υπομονετικούς υπερασπιστές ενός ιδεολογήματος που δηλώνουν διατεθειμένοι να υποστούν κάθε οδυνηρή συνέπεια στον όνομα του «Ευαγγελίου» θα είχε μια ενδιαφέρουσα ρομαντική διάσταση αν δεν υπέκρυπτε ότι οι επιπτώσεις κάθε απόφασης αφορούν κυρίως τις ζωές των πολλών και πολύ λιγότερο αυτές των εξουσιαστών.
Την ίδια στιγμή που παριστάνουν τους ηρωικά ανεκτικούς στον μαρτυρικό πόνο για το όνομα της «αποκαλυπτικής» αλήθειας βιάζονται να κρυφτούν πίσω από την λαϊκή συναίνεση που συνήθως υποκλέπτουν με ισχυρές δόσεις συναισθηματικού εξαναγκασμού και μελλοντικής παραδεισολογίας που καθαγιάζει κάθε πρόσκαιρη κακουχία. Η αξιοπρέπεια του πόνου αλείφεται με επαρκείς δόσεις δογματισμού και ο ρεαλισμός εξοστρακίζεται ως νοσηρό μικρόβιο «επιζήμιας» αναμόχλευσης της ορθολογικής αφύπνισης.
Η κυβέρνηση, μετά από ασίγαστες περιπλανήσεις σε πιθανές εναλλακτικές επιλογές, στην περίπτωση παροδικής ή οριστικής ρήξης με τους εταίρους, κατέληξε σε μια ολίγον σαδομαζοχιστική προσέγγιση που ποντάρει στον πιθανό πόνο που θα προκληθεί και στους άλλους από τη δική σου δεδομένη θυσία. Το Plan B της τελευταίας στιγμής έχει να κάνει αποκλειστικά με την ιώβεια υπομονή που θα πρέπει να υποδείξουμε στις κακουχίες όσο, υποτίθεται, θα γενικεύονται οι αντίστοιχες πληγές στα σώματα και των τιμωρών μας.
Όσο αποτελεσματική θα φάνταζε μια τέτοια παράτολμη επιλογή στις αρχές του 2010, με τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες τρομοκρατημένες από την έκθεση τους στα ελληνικά ομόλογα, άλλο τόσο ανεδαφική μοιάζει η αναμονή μιας ευρωπαϊκής κατάρρευσης στις σημερινές συνθήκες. Οι αγορές έχουν λίγο, πολύ προεξοφλήσει ένα Grexit οπότε οι όποιες αναταραχές θα είναι πρόσκαιρες και ελεγχόμενες. Το χρέος μας είναι πλέον κυρίως διακρατικό άρα και απαιτητό με πλειάδα τρόπων ανεξαρτήτως προθέσεων μονομερής διαγραφής του.
Η ΕΚΤ αξιοποιεί την ποσοτική χαλάρωση για να εκμηδενίσει το κόστος δανεισμού των περισσότερων μελών της Ευρωζώνης οπότε μια μικρή αύξηση τους δεν θα φέρει σοβαρές επιπτώσεις σε κανέναν. Το υποτιμημένο ευρώ ενισχύει τον εξαγωνικό προσανατολισμό της Ε.Ε. και η παγκόσμια οικονομία όσο κι αν ταρακουνηθεί από την αποδοχή ότι τα κοινά νομίσματα δεν είναι άτρωτα δεν πρόκειται να καταρρεύσει κάτω από την περιθωριοποίηση της Ελλάδας.
Ίσως πιο ισχυρό θα μπορούσε να αποδειχτεί το γεωστρατηγικό χαρτί αλλά κατορθώσαμε κι αυτό να το εντάξουμε στη συνολική σαδομαζοχιστική αντίληψη. Αντί να κάνουμε κατανοητά τα αμοιβαία πλεονεκτήματα και να δώσουμε υποσχέσεις για την ενίσχυση της υπάρχουσας συμμαχικής θέσης μας, προτιμήσαμε μια εχθρική αντιμετώπιση συνδυάζοντας την ανυπακοή με την αναζήτηση νέων ετεροβαρών και ασύνδετων μεταξύ τους συμμαχιών.
Η αρχική ασάφεια που διέπονταν από τη λογική του «δεν βαριέσαι, θα δούμε τι θα γίνει», αντικαταστάθηκε από την σαφή αλλά ανυπολόγιστα πιο μαζοχιστική στάση «θα πονέσουμε αλλά θα πονέσουν κι άλλοι». Ο ηδονισμός του πόνου όσο υπαρκτό κεφάλαιο κι αν αποτελεί στην ερωτική φιλολογία άλλο τόσο ανύπαρκτη τεχνική είναι στο πολιτικό παιχνίδι. Εκτός αν κάποιοι θέλουν ηθελημένα να μπλέξουν τα δυο πεδία!
