Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Οι τοποθετήσεις του πολιτικού κόσμου για την ορθότητα της υπογραφής της συμφωνίας 12-ης Ιουλίου, απο την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους εταίρους, είναι πλείστες και πολυποίκιλες. Εδραζόμενες βεβαίως στον ωμό εκβιασμό που αντιμετώπισε η ελληνική κυβέρνηση, μεταξύ του να αποδεχτεί την επαχθή για τον ελληνικό λαό συμφωνία – που πάραυτα μέσα απο εξορθολογικοποίηση της εφαρμογής της και με κοινωνικά δίκαιες παρεμβάσεις, αφήνει την ελπίδα ζωντανή για να ανασυγκροτηθεί ο τόπος – ή να επιλέξει την κοινωνική διάλυση και το χάος, με την διακοπή της ρευστότητας στην Ελλάδα και την τραγικά επαγόμενη άτακτη χρεοκοπία. Σήμερα λοιπόν η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, θα λάβει σημαντικές αποφάσεις και δοθέντων των ριζοτομικών διαφωνιών στο εσωτερικό του – ως πρός την πολιτική ορθότητα της υπογραφής της σύμβασης – για τις επόμενες κινήσεις του κόμματος και την πολιτική ρότα που θα υιοθετήσει, σε ότι αφορά την υλοποίηση ή όχι της ιστορικής πλέον για τον τόπο συμφωνίας. Σε αυτό το πρίσμα είναι δύσκολο να διαβλέψει κανείς τις εξελίξεις και τις νέες κομματικές συμμαχίες που θα διαμορφωθούν, εν όψει των ιστορικών διλημμάτων της ηγεσίας του και δή του Αλέξη Τσίπρα – που έστω και μέσα απο αυτή την δίνη, επιδεικνύει αντοχές και ανακλαστικά ηγέτη μακράς πνοής – μήτε και να προκαταλάβει όμως τα γεγονότα. Σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα, πολύ περισσότερο σ΄αυτά της αριστεράς που έχουν μακρά παράδοση στον πλουραλισμό και την πολυφωνία, οι αποφάσεις πρέπει να είναι προϊόντα συλλογικότητας και όχι κατευθυνόμενων πρόσκαιρων συμμαχιών. Θα ήταν όμως μεγάλη υποκρισία, να παραβλέψει κανείς, ότι πλέον οι αποφάσεις που θα πάρει προσεχώς ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφορούν πιά μόνον τον πολύχρωμο κομματικό του χώρο, αλλά το μέλλον και την εθνική προοπτική πολλών γενεών της χώρας. Με αυτή την έννοια – κατά την υποκειμενική μας πάντα εκτίμηση – το αίτημα της εθνικής επιβίωσης της χώρας, έστω και με τις οδυνηρές υποχωρήσεις στις οποίες εξαναγκάστηκε η κυβέρνηση, πρέπει να κατισχύσει έναντι οιασδήποτε απαίτησης, για ιδεολογική καθαρότητα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο δύσκολο αυτό τοπίο που έχει διαμορφωθεί, προβάλλει η αξίωση οι όποιες αποφάσεις ληφθούν απο τα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, να είναι προϊόν διαλόγου, πολιτικής συλλογικότητας, βαθιάς επεξεργασίας των δυστυχώς οδυνηρών δεδομένων, αλλά και του αδήριτου αιτήματος του έθνους, να μπορέσει να «υπάρξει» την επόμενη ημέρα και με σκληρούς αγώνες κατόπιν να διεκδικήσει τα δίκαιά του. Άλλωστε μέσα σ΄αυτό το δύσκολο πολιτικό μας τοπίο, δεν είναι τυχαίο ότι οι ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι της Ευρώπης, υπο την καθοδήγηση του Σόϊμπλε προσπαθούν να «εισάγουν» και νέο πακέτο προαπαιτουμένων, προκειμένου να πληρωθεί η δόση της 20-ης Αυγούστου, να καθυστερήσει έτσι η αποπεράτωση της συμφωνίας και να επανεμφανίσουν μετά και πάλι την δόλια πρότασή τους για Grexit της Ελλάδος. Τα σενάρια δηλαδή που παρασκηνιακά απεργάζονταν προηγουμένως ο Σόϊμπλε και η παρέα του. Σενάρια που αν τελικά εκπληρωθούν, θα χρεώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ την σύγχρονη μικρασιατική τραγωδία της Ελλάδος και θα οδηγήσουν τον ελληνικό λαό, στον κοινωνικό όλεθρο και το χάος.
Θα ήταν αντιδημοκρατικό να ποινικοποιήσει κανείς την «άλλη» άποψη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που αξιώνει την επάνοδο του κόμματος στις σκληρές αντιμνημονιακές του θέσεις και την ναρκοθέτηση της συμφωνίας με την οποία εδεσμεύθη ο Αλέξης Τσίπρας στις 12 Ιουλίου, υπο το καθεστώς αναμφισβήτητα ενός ανηλεούς εκβιασμού. Πολιτική θέση για τη οποία άλλωστε, προσεχώς θα αποφανθούν τα συλλογικά όργανα του κόμματος της αριστεράς, μέσα απο τις καταστατικές τους διαδικασίες. Θα ήταν όμως και πολιτικά τραγικό, να επιδοκιμαστεί αυτή η αντίθετη άποψη της αριστερής πτέρυγας υπο τον Παν. Λαφαζάνη, μέσα απο την ταύτισή της με την ομάδα Σόϊμπλε και τους ακραίους συντηρητικούς κύκλους του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Αλοίμονο στον ακτιβισμό που συμπορεύεται με τον «εχθρό»…
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεσμευόμενη με την συμφωνία, ανέλαβε μια εθνική ευθύνη και είναι πολιτικά, αλλά και ηθικά υποχρεωμένη να την φέρει εις πέρας. Μετά την υπογραφή της και την διασφάλιση του μέλλοντος της χώρας, με την αποτροπή της άτακτης χρεοκοπίας, τα διαφωνούντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν εκ νέου να καταθέσουν τις πολιτικές προτάσεις τους και μέσω της προσφυγής στις κάλπες, ο ελληνικός λαός με την ετυμηγορία του, να αποφανθεί για την πορεία του. Οιαδήποτε άλλη επιλογή, θα συνιστά πολιτική αμετροέπεια και έλλειψη εθνικής ευαισθησίας, έναντι των υπαρξιακών διλημμάτων που υφίσταται ο τόπος.
