Αν η σημερινή συνάντηση του πρωθυπουργού με τους εκπροσώπους των 16 πολυεθνικών κινηθεί στη σφαίρα των «δημοσίων σχέσεων» δεν θα έχει απολύτως κανένα πρακτικό δια ταύτα και η πρωτοβουλία θα αποδώσει μόνο τις δηλώσεις των 30 δευτερολέπτων στα βραδινά δελτία ειδήσεων.
Οι πολυεθνικές κάνουν business και αυτό σημαίνει διαπραγμάτευση. Δηλώνω με σαφήνεια τι θέλω και τι δίνω για αντάλλαγμα. Αλλιώς με εκκλήσεις και παρακαλετά, δεν βγαίνει κανένα αποτέλεσμα.
Πρώτο θέμα στην ατζέντα το transfer pricing. Όλα τα προηγούμενα χρόνια οι πολυεθνικές πήραν μέρος στο τεράστιο «πάρτι» που στήθηκε στη χώρα, με την καλλιέργεια ενός ακραίου καταναλωτισμού. Έκαναν τρελούς τζίρους, αξιοποιώντας μάλιστα τις ενδοομιλικές συναλλαγές τους. Με απλά λόγια, υπερκοστολογούν τις εισαγωγές στην Ελλάδα, στην οποία δεν θέλουν να εμφανίσουν μεγάλα κέρδη τα οποία θα φορολογηθούν με ψηλούς συντελεστές και επιλέγουν να εμφανίσουν μεγαλύτερα κέρδη σε χώρες με χαμηλότερο φορολογικό συντελεστή.
Ο πρωθυπουργός λοιπόν πρέπει να ξεκαθαρίσει στους εκπροσώπους των πολυεθνικών πως αυτό το παιχνίδι πρέπει να σταματήσει και πως ο έλεγχος του transfer pricing θα είναι συστηματικός, ενδελεχής και αμείλικτος στον καταλογισμό των παραβάσεων. Για αυτό και θα πρέπει ο Σαμαράς να τους προσδιορίσει ένα χρονοδιάγραμμα δυο– τριών μηνών που θα αρχίσουν να φαίνονται αποτελέσματα μείωσης των τιμών στον τελικό καταναλωτή.
Αν αυτό είναι το «μαστίγιο» τότε το «καρότο» που θα πρέπει να έχει στα χέρια του ο πρωθυπουργός είναι πως κάθε πολυεθνική που θα αποδεικνύει στο ράφι τη μείωση των τιμών στα προϊόντα της θα έχει προτεραιότητα στην επιστροφή του ΦΠΑ που της χρωστάει το κράτος.
Δεύτερο θέμα στην ατζέντα πρέπει να είναι ένα πλαίσιο ανταποδοτικότητας, αντίστοιχο με αυτό των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Ο πρωθυπουργός μπορεί να τους πει «ευχαριστώ» που ήταν όλα αυτά τα χρόνια στη ζωή μας αλλά να τους εξηγήσει στη συνέχεια πως για να μακροημερεύσει η παρουσία τους στη χώρα, θα πρέπει κι αυτοί να κάνουν κάτι για την Ελλάδα.
Θα πρέπει να τους πει με λίγα λόγια ότι όπως στην αγορά των εξοπλιστικών συστημάτων υπάρχουν αντισταθμιστικά οφέλη που υποχρεώνουν ένα τμήμα του προγράμματος, από τα αμαρτωλά υποβρύχια μέχρι τα αεροπλάνα, να κατασκευάζεται στη χώρα, έτσι θα πρέπει κι αυτοί θα πρέπει να προνοήσουν για παραγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα.
Θα πρέπει δηλαδή για τις ανάγκες του παγκόσμιου δικτύου τους να αξιοποιούν ελληνική παραγωγή. Αυτό αφορά κυρίως τον αγροτικό τομέα, ο οποίος δεν έχει να περιμένει και πολλά από τον ΟΠΕ (Οργανισμό Προώθησης Εξαγωγών). Αποτελεσματικότερος τρόπος για την εξωστρέφεια της ελληνικής παραγωγής είναι η αξιοποίησής για τα παγκόσμια δίκτυα των πολυεθνικών. Το πρόσφατο παράδειγμα της Unilever, αν και μικρή κλίμακας δείχνει τη λογική που πρέπει να ακολουθηθεί. Επισημαίνω ωστόσο για να το ξεκαθαρίσω πως το ζητούμενο δεν είναι να παρασκευάζονται προϊόντα για το ελληνικό κοινό αλλά για το παγκόσμιο αγοραστικό κοινό κάθε πολυεθνικής.
Τρίτο και τελευταίο θέμα στην ατζέντα πρέπει να είναι η μετατροπή του Πειραιά, σε συνεργασία με την Cosco, σε Free Trade Zone. Το Ντουμπάι δεν έχει πετρέλαια. Την ανάπτυξή του την οφείλει στον τουρισμό και εν πολλοίς στο γεγονός ότι έχεις τρεις ζώνες ελεύθερες από φόρους. Είναι δηλ. περιοχές χιλιομέτρων όπου κάθε συναλλαγή μέσα σε αυτές είναι πλήρως αφορολόγητη.
Το να υπάρχει Free Trade Zone στον Πειραιά για την εισαγωγή προϊόντων στην Ευρώπη θα σήμαινε τεράστια κέρδη για τις πολυεθνικές και ταυτόχρονα θα γινόταν κινητήρια δύναμη ανάπτυξης για τους τομείς των κατασκευών, των μεταφορών, υπηρεσιών logistics, κοκ.
Βεβαίως για να έχει πρόσβαση διάρκειας τουλάχιστον 30 χρόνων, σε αυτή την απαλλαγμένη από κάθε φορολόγηση ζώνη θα πρέπει κάθε πολυεθνική να δώσει κάποιο αντάλλαγμα. Θα μπορούσε– ενδεικτικά– να είναι 1 δις ευρώ και μάλιστα προκαταβολικά ώστε το ποσό που θα συγκεντρωθεί να πάει στην εξόφληση χρέους.
Θα αναρωτηθεί κάποιος αν η δημιουργία τέτοιας Ζώνης, προσκρούει στην ιδιότητα του μέλους της Ε.Ε; Ναι, προσκρούει αλλά οι συνθήκες για την Ελλάδα είναι έκτακτες και όπως προβλέπεται από τις συνθήκες της Ε.Ε ένα κράτος– μέλος υπό έκτακτες συνθήκες και για λόγους εθνικής ασφαλείας μπορεί να εξαιρεθεί από τα γενικώς ισχύοντα.
Συνεπώς οι εταίροι μας στην ευρωζώνη ή θα πρέπει να μας δώσουν «πράσινο φως» για τη δημιουργία Free Trade Zone στον Πειραιά ή θα πρέπει να μας δώσουν αυτοί τα δις που θα λαμβάναμε από τις πολυεθνικές.
ΥΓ: Η πολιτική με τα χαμόγελα έχει εξαντλήσει προ πολλού αυτό που είχε να δώσει στον τόπο. Τώρα έχει έρθει η ώρα «να βάλουμε τις φωνές». Όποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί, έχει πατριωτικό καθήκον να αφήνει τη θέση του για τον επόμενο.
